Ερωτοαπαντήσεις για το βιβλίο του Μιχάλη Λεβέντη “Ασκήσεις Ψυχοθεραπείας”
1. Μιλήστε μας για την διαδικασία γραφής του. Πόσο χρόνο σας πήρε; Τι απαίτησε από εσάς η συγγραφή αυτού του έργου;
Έγραψα το συγκεκριμένο βιβλίο μέσα σε τρεις μήνες, από τον Σεπτέμβριο μέχρι και τον Νοέμβριο του 2016. Σ’ αυτή την περίοδο, μου ήταν πολύ αναγκαίο να συνομιλώ με τούτο το «μέσα» μου. Εκείνο που χρειαζόταν ήταν μόνο η ανάγκη μου πρώτα να προσευχηθώ, κι έπειτα να ζητήσω να γράψω. Ξέρετε, όσοι λαχταρούν να μάθουν λίγο περισσότερο και λίγο καλύτερα τον εαυτό τους, θα βρίσκονται στην αναζήτηση αυτού του εαυτού σε ολόκληρη τη ζωή τους – και ευτυχώς. Για κάποιον λόγο, που είναι προσωπικός για τον καθέναν, θα ψάχνουν «τον έμβρυο παράδεισο και τους πριν από αυτόν», όπως γράφω αλλού.
2. Τι είναι αυτό που σας εμπνέει και σας παρακινεί στην συγγραφική σας δραστηριότητα;
Δεν μου είναι ξεκάθαρο πάντοτε. Το σημαντικό για εμένα (ό,τι έχει σχέση με τον Θεό ή με τον Άνθρωπο και τη μοίρα του), το οποίο θέλω να περάσω στο χαρτί, έρχεται και με βρίσκει απρόοπτα. Δεν με ρωτάει, αλλά ούτε κι εγώ το ρωτώ γιατί ήρθε. Η παρουσία του μοιάζει λίγο με τον αέρα, που μας είναι απαραίτητος. Η έμπνευση δεν εξηγείται. Ή υπακούς σ’ αυτήν και πας όπου σε πάει, ή την αφήνεις και σε προσπερνά. Εγώ διαλέγω το πρώτο. Μου αρέσει άλλωστε να υπηρετώ και τον Θεό και τον Άνθρωπο. Έχω πλέον πειστεί πως δεν ήρθαμε στη γη τόσο για να πάρουμε, όσο κυρίως για να μάθουμε (στο σχολείο ή νοσοκομείο που λέγεται Γη) και να δώσουμε. Κι ας μην κατανοείται, ή ας παρεξηγείται αυτό στις μέρες μας.
3) Γιατί γράφατε αυτό το βιβλίο;
Έγραφα γιατί δεν μπορούσα (και δεν ήθελα) να κάνω διαφορετικά. Ήταν τόσο συναρπαστική η διαδικασία στην οποία είχα εισέλθει, ώστε αρνιόμουν να τελειώσει. Με είχε συνεπάρει και θα έλεγε κανείς πως, σαν μ’ έναν τρόπο σχεδόν ψυχαναγκαστικό, έγερνα πάνω απ’ το χαρτί και πάνω απ’ την καρδιά μου χωρίς να μπορώ να το σταματήσω. Επρόκειτο για κάτι νέο που εμφανιζόταν και έκρινα ότι άξιζε να το δοκιμάσω. Ευτυχώς μάλιστα που το τόλμησα, λέω και ξαναλέω από τότε, γιατί δεν το επιδιώκουμε και δεν το επιτρέπουμε στον εαυτό μας κάτι τέτοιο οι άνθρωποι, παρά σπάνια.
4) Ασχολείστε με θέματα ψυχικής υγείας. Σε ποιους απευθύνεται και πως μπορεί να λειτουργήσει στην ψυχή αλλά και στην ζωή του αναγνώστη το βιβλίο σας αυτό;
Απευθύνεται σε όλους ανεξαιρέτως. Όπως έγραψα τα δικά μου, κι εσείς είστε σε θέση να γράψετε τα δικά σας. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, ούτε θα αναφερθώ στην πιθανή βοήθεια που ίσως χρειάζεται από κάποιον έμπειρο στο θέμα. Θα το πω σε γενικές γραμμές: Παίρνετε ένα τετράδιο κι ένα στυλό, αποκόπτεσθε για λίγο από το περιβάλλον σας με τη βεβαιότητα ότι μπορείτε να επικοινωνήσετε με τον τόσο πλούσιο και άγνωστο εαυτό που κρύβετε, ηρεμείτε, εφόσον πιστεύετε «σε κάτι ανώτερο» από εσάς προσεύχεστε για λίγο, και μετά ξεκινάτε τη «συζήτηση». Είναι απίστευτη η βοήθεια που θα λάβετε και οι αποκαλύψεις που θα σας δοθούν.
5) Σήμερα, που κατακλυζόμαστε από πληροφορίες, έντυπα, κείμενα και εικόνες, γιατί πιστεύετε αυτό το βιβλίο μπορεί να φθάσει στον στόχο, δηλαδή να καταφέρει να αγγίξει ουσια-στικά έναν αναγνώστη; Γιατί;
Αν σας έλεγα πως το πιστεύω αυτό το βιβλίο, πως πιστεύω στη δύναμή του, χωρίς όμως και να μπορώ να εξηγήσω τον λόγο, θα σας έφτανε; Να ξέρετε ωστόσο πως, όταν έγραφα, δεν είχα τη διάθεση να φτιάξω ένα βιβλίο, αλλά να γνωρίσω λίγο περισσότερο εμένα – το κρατούσα σαν ημερολόγιο. Προσπάθησα να διερευνήσω και να φέρω στο φως κάποια στοιχεία που είχα ως άνθρωπος. Είναι δηλαδή ειλικρινές και όχι προσποιητό. Γι’ αυτόν τον λόγο, νομίζω πως οι άνθρωποι που διψούν για την Αλήθεια και αναζητούν το ουσιαστικό στη ζωή, στις σελίδες του και θα βρουν ανάπαυση στην ψυχή τους, αλλά και θα νιώσουν αισιόδοξοι, με πολλές ελπίδες για εκείνα που συμβαίνουν μέσα μας ή γύρω μας, στον δικό μας άνθρωπο ή στον «ξένο», στην Ελλάδα μας ή στη Γη μας.
Ασκήσεις ψυχοθεραπείας
Το νέο βιβλίο του φιλόλογου και ψυχολόγου Μιχάλη Λεβέντη, Ασκήσεις ψυχοθεραπείας. Διάλογος με τον Θεό και τον άνθρωπο, είναι μάλλον ασυνήθιστο. Ένας άνθρωπος, ο ίδιος ο συγγραφέας, κάνει διάλογο με το «μέσα» του, με τον εσωτερικό του εαυτό, με τη «σπίθα Θεού που όλοι φέρουμε», και το αποτέλεσμα, όπως γρήγορα θα διαπιστώσει κάποιος, είναι εντυπωσιακό. Είμαστε σε θέση να «επικοινωνούμε» με έναν εσωτερικό συνομιλητή, και ποιος μπορεί να είναι αυτός; Μπορούμε να του εξομολογούμαστε όσα μας απασχολούν και να δεχόμαστε απαντήσεις; Και αν γίνεται κάτι τέτοιο, πώς γίνεται; Είναι εύκολο; Είναι ασφαλές; Είναι υγιές και «νόμιμο»; Πού είναι δυνατόν να σε οδηγήσει η συγκεκριμένη διαδικασία; Είσαι σε θέση να την κάνεις μόνος ή χρειάζεσαι επίβλεψη εξωτερική και βοήθεια; Αξίζει τον κόπο; Και ακόμη: Πόσο χρήσιμο για τους άλλους θα είναι όταν ένας τέτοιος διάλογος έρθει στο φως και ο γράφων εκθέσει τις θέσεις του και εκτεθεί; Ο βασικός στόχος του συγκεκριμένου βιβλίου είναι να δείξει με απλό και ξεκάθαρο τρόπο έναν δρόμο προς την εσωτερική ελευθερία. Αλλά και οι λογοτεχνικές αρετές του έργου, εκείνες που θα διακρίνουν πιο πολύ όσοι ασχολούνται ιδιαίτερα μαζί τους, δεν είναι διόλου αμελητέες. Ο συγγραφέας έχει θητεύσει για χρόνια στη γραφή, και ιδιαίτερα στην ποίηση. Εν ολίγοις: πρόκειται για ένα βιβλίο που προορίζεται και για το προσκεφάλι αλλά και για την καρδιά του κάθε αναγνώστη.