Ἀρχιμ. Δανιὴλ Ἀεράκη, ἱεροκήρυκος
Δὲν ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ διαφήμισι ἡ καρδιά. Ἀρκεῖ ὁ χτύπος της, πού τὴν διαφημίζει. Ἡ καρδιὰ αὐτοδιαφημίζεται. Ὅμως ὁ καρδιολόγος μιλάει πολὺ γιὰ τὴν καρδιὰ καὶ ἀσχολεῖται πολὺ μὲ τὸ ἂν ἡ καρδιὰ λειτουργῆ ὡς καθοριστικὸ ὄργανο γιὰ τὴ ζωή.
• Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ἡ καρδιὰ τοῦ νέου ἀνθρώπου, ἡ καρδιὰ τῆς ἀγάπης, ἡ καρδιὰ τοῦ ἀληθινοῦ πολιτισμοῦ. Δὲν ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ διαφήμισι. Αὐτοδιαφημίζεται, ἔχοντας -μοναδικὸς Αὐτὸς- πλήρη αὐτοσυνειδησία τῆς θεϊκῆς Του ταυτότητας, τοῦ θεανδρικοῦ Του προσώπου. Κι ἂν ἐμεῖς σταματήσουμε νὰ μιλᾶμε γι᾽ Αὐτόν, «καί οἱ λίθοι κεκράξονται» (Λουκ. ιθ´ 40).
• Ἂν ὅμως ὁ Χριστὸς δὲν ἔχη ἀνάγκη ἀπὸ διαφήμισι, οἱ ἄνθρωποι, τὰ πλάσματά Του, «ὑπὲρ ὧν Ἐκεῖνος ἀπέθανε» (Ρωμ. ε´ 8), ἔχουν τὴν ὑποχρέωσι νὰ Τὸν… διαφημίζουν, δηλαδὴ νὰ Τὸν ὁμολογοῦν (Ματθ. ι´ 32). Ἡ ὁμολογία δὲν εἶναι καρπὸς ἐπιστημονικῆς διεργασίας. Ἡ ὁμολογία εἶναι ἀποδοχὴ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ καὶ δημόσια παρουσίασίς της.
Δὲν ἀπαιτοῦνται ἐπιστημονικὰ ἐπιχειρήματα, οὔτε κἄν διδασκαλία, γιὰ νὰ φωνάξη τὸ παιδὶ αὐτὴν πού τὸ γέννησε «Μαμά»! Εἶναι κάτι πολὺ ἁπλὸ καὶ φυσικό. Ἔτσι δὲν ἀπαιτοῦνται ἐπιστημονικὰ ἐπιχειρήματα γιὰ νὰ φωνάξη ὁ χριστιανὸς αὐτὸν πού τὸν ἀναγέννησε Κύριον!
• Οἱ πιστοί, μορφωμένοι ἢ ἁπλοϊκοί, ὁμολογοῦν τὸν Χριστὸ ὡς Σωτῆρα καὶ Λυτρωτή. Ὄχι χωρὶς μαρτυρίες. Ἄλλωστε δὲν ἀφήνει ὁ Χριστὸς «ἀμάρτυρον ἑαυτὸν» (Πράξ. ιδ´ 17).
• Γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, πού λέγεται θεία Κοινωνία, γράφτηκαν πολλὰ τὸν τελευταῖο καιρό. Χρειάζονται καὶ μαρτυρίες (ὁμολογίες) «ἐπωνύμων», γιὰ νὰ ἑδραιωθῆ ἡ βεβαιότητα, ὅτι πρόκειται γιὰ Σῶμα καὶ Αἷμα Χριστοῦ; Ἀσφαλῶς ὄχι.
Ἀλλ᾽ ὅπως στὴν Καινὴ Διαθήκη ἔχουν ὑπογραμμισθῆ ὁμολογίες σὰν τοῦ Θωμᾶ («Ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου» – Ἰωάν. κ´ 28), σὰν τοῦ ἑκατοντάρχου («Ἀληθῶς Θεοῦ Υἱὸς ἦν οὗτος» – Ματθ. κζ´ 54), σὰν τοῦ Πέτρου («Σὺ εἶ ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος» – Ματθ. ιστ´ 14), ἒτσι καὶ στὴν ἐποχή μας ἀναδεικνύουμε ὁμολογίες προσώπων, πού ὁ κόσμος τοὺς «προσέχει».
• Γιὰ τὴν ὁμολογία τῆς καθηγητρίας τῆς λοιμωξιολογίας κ. Ἑλένης Γιαμαρέλλου ἔχουμε ξαναγράψει (φύλλο Ἀπριλίου 2020). Ἡ νεώτερη ὁμολογία της ἔχει μεγαλύτερη ἀξία, γιατί εἶναι μιὰ θεϊκὴ συμφωνία μέσα σὲ μιὰ μαζικὴ διαφωνία ἀμφισβητήσεως καὶ ἀρνήσεως, πού κάποτε ἐγγίζει τὴν καθύβρισι τοῦ μυστηρίου τῆς Ζωῆς. Στὴ νέα της δήλωσι (14 Μαΐου 2020) εἶπε ἡ κ. Γιαμαρέλλου:
«Στὴ θεία Κοινωνία δὲν ὑπάρχει κίνδυνος γιὰ κορωνοϊό, ὅπως καὶ γιὰ κανένα ἄλλο μικρόβιο. Τότε πού εἴχαμε τοὺς λεπροὺς στὴν Ἑλλάδα, οἱ ἱερεῖς κοινωνοῦσαν τοὺς λεπρούς. Κανεὶς ἱερέας ποτὲ δὲν κόλλησε… Ἐπειδὴ πρόκειται γιὰ μυστήριο, δὲν ἰσχύει ἡ ἔννοια τῆς ἐπιστήμης. Ἑπομένως ἢ πιστεύεις ὅτι συμμετέχεις στὸ μεγαλύτερο μυστήριο καὶ δὲν παθαίνεις τίποτε, ἢ δὲν πηγαίνεις νὰ κοινωνήσης ἂν φοβᾶσαι».
Πρόσθεσε μάλιστα, ὅτι ἡ ἴδια θὰ μεταλάβη τὴν προσεχῆ Κυριακὴ χωρὶν κανέναν ἀπολύτως φόβο.
•Ἐντυπωσι προκάλεσε καὶ ἡ ὁμολογία ἑνὸς τραγουδιστῆ. Ὁ Νίκος Οἰκονομόπουλος (περὶ αὐτοῦ πρόκειται) δὲν κρύβει τὴν πίστι του στόν Ἰησοῦ Χριστό. Εὐθαρσῶς ὁμολογεῖ τὸν Χριστὸ καὶ τὸν σεβασμό του στὴ θεία Κοινωνία. Δήλωσε:
«Πιστεύω πάρα πολὺ καὶ θέλω νὰ τὸ μεταδώσω στὸν κόσμο. Δὲν θέλω νὰ κάνω κάποιον νὰ πιστεύει μὲ τὸ ζόρι… Ἐγώ θὰ κοινωνοῦσα ἀκόμη καὶ ἂν ὁ προηγούμενος ἀπό ἐμένα ἦταν λεπρός… Ποιὰ εἶναι ἡ χειρότερη κολλητικὴ ἀσθένεια; Καὶ αὐτὴ νὰ εἶχε, ἐγὼ θὰ κοινωνοῦσα».
• Ἡ Ἐκκλησία οὔτε στὴ μαρτυρία πιστῶν ἐπιστημόνων στηρίζεται, ἀλλ᾽ οὔτε καὶ τὶς ἀμφισβητήσεις μερικῶν ἐπιστημόνων φοβᾶται. Μέχρι νὰ βροῦν οἱ ἐπιστήμονες τό φάρμακο (ἢ ἐμβόλιο) κατὰ τοῦ κορωνοϊοῦ (καὶ μακάρι νὰ τὸ βροῦν σύντομα!), ἡ Ἐκκλησία τοὺς βεβαιώνει, ὅτι οἱ πιστοὶ χριστιανοὶ ἔχουν «βρῆ» τὸ φάρμακο, πού ὅποιος τὸ λαμβάνει συνειδητὰ καὶ συγκλονιστικά, δὲν πεθαίνει ποτέ!
Πότε και πως να κοινωνής
Τι λένε η Γραφή και οι Πατέρες για τη συχνή και σωστή θεία Μετάληψη.
Κάθε φορά, που τελείται η θεία Λειτουργία, ουράνιο γεύμα και δείπνο ετοιμάζεται. Καλεσμένοι όλοι οι πιστοί. Ακούμε τα ίδια λόγια του Χριστού να μας προσκαλούν: “Λάβετε φάγετε. Τούτό μου εστί το σώμα το υπέρ υμών κλώμενον… Πίετε εξ αυτού πάντες. Τούτο εστί το αίμα μου…” (Λουκ. 22,17-20. Α’ Κορ. 11,24-26).
Αμφιβάλλει κανείς, ότι οι λέξεις αυτές μας παρακινούν να λαμβάνουμε όλοι τη θεία Κοινωνία σε κάθε θεία Λειτουργία; Στην αρχαία Εκκλησία μόνο οι αβάπτιστοι, οι ανήκοντες στην ταξί των κατηχουμένων και οι λεγόμενοι μετανοούντες ή “προσκλαίοντες”, που είχαν αποκλεισθεί για κάποιο διάστημα από τη θεία Κοινωνία, λόγω μεγάλων αμαρτημάτων, μόνο αυτοί δεν συμμετείχαν στα Τίμια Δώρα. Άλλωστε αυτοί δεν άκουγαν καν την πρόσκληση του Χριστού, αφού είχαν αναχωρήσει προτού ν’ αρχίσει η Λειτουργία των Πιστών.
Στην αρχαία Εκκλησία ήταν λαχτάρα να μετέχουν της θείας Κοινωνίας όλοι όσοι παρέμεναν στη Λειτουργία των Πιστών.
Σταδιακά, με την ψύξη της χριστιανικής αγάπης, με τη μείωση της πνευματικότητας, με την απομάκρυνση από τη γνησιότητα και την παρθενικότητα των πρώτων ημερών της ζωής της Εκκλησίας, επικράτησε η κάκιστη συνήθεια, να κοινωνούν, οι περισσότεροι χριστιανοί, ωρισμένες μόνο φορές το χρόνο, και τότε όχι κατάλληλα προετοιμασμένοι. Σε πολλές περιπτώσεις στο Τραπέζι της θείας Λειτουργίας μετέχουν μόνο μερικά βρέφη ή νήπια, ελάχιστοι μεγαλύτερης ηλικίας, κάποτε δε μόνο ο λειτουργός ιερεύς!
Οι τελευταίες δεκαετίες διακρίνονται και για την αναζήτηση της παλαιάς γνησιότητας. Η στροφή στην Παράδοση, στις αρχαίες ρίζες, έδωσε τη δυνατότητα να επανεύρουν οι πιστοί τον “κεκρυμμένον θησαυρόν”, τη συχνή θεία Κοινωνία. Ο πόθος προς επάνοδο στην αρχαία, την Αποστολική Παράδοση οδήγησε υποχρεωτικά στην αναβίωση της αρχαίας χριστιανικής πρακτικής, δηλαδή, της κανονικής θείας Κοινωνίας.
Οι πρώτοι χριστιανοί, κατά την Καινή Διαθήκη, κοινωνούσαν καθημερινά. Αν σήμερα δεν μπορούμε να φθάσουμε σ’ αυτό το σημείο, είναι όμως εφικτή η μετοχή στο Ποτήριο της Ζωής τουλάχιστον κατά την Κυριακή, που είναι η ημέρα του Κυρίου· η ημέρα της Αναστάσεως. Κατ’ αυτήν τελείται η Λειτουργία σε όλους τους Ναούς, όπου διακονούν πρεσβύτεροι της Εκκλησίας. Τίποτε δεν πρέπει να θεωρείται ικανό να μας εμποδίζει την ημέρα αυτή στο να λαμβάνουμε το Σώμα και το Αίμα του Θεανθρώπου Κυρίου μας. Μετέχουμε του μυστηρίου της απολυτρώσεως σαν μία οικογένεια, στη Λειτουργία της Ημέρας του Κυρίου.
Εξώφυλλο: Χαρτόδετο
Σελίδες: 112
Έκδοσις δέκατη τέταρτη