Παρουσίαση του βιβλίου “Μύρον Εκκενωθέν” από τον Κωνσταντίνο Χολέβα–Πολιτικό Επιστήμων όπως παρουσιάστηκε στην Εφημερίδα ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΛΗΘΕΙΑ (4.9.2019).
Όταν ο Άγιος Παίσιος ο Αγιορείτης γνώρισε έναν νέο Μαθηματικό, ο οποίος υπηρετούσε στην Αθωνιάδα Σχολή, του πρότεινε να γίνει ιερομόναχος και να λειτουργεί για τον Γέροντα τις Κυριακές και τις εορτές. Ως γνωστόν ο Άγιος θεωρούσε εαυτόν ανάξιο για χειροτονία. Είχε, λοιπόν, ανάγκη ιερέως για τα λατρευτικά του καθήκοντα. Ο ιερεύς αυτός, που έζησε επί πολλά έτη δίπλα σε έναν Γέροντα με πνευματικό χάρισμα, είναι ο Γέρων Παϊσιος ο Μαθηματικός, ο οποίος σήμερα διακονεί ως Πνευματικός τη γυναικεία Ιερά Μονή Αγίου Ιλαρίωνος, στους Προμάχους Αριδαίας με την ευλογία του Σεβ. Μητροπολίτου Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας κ. Ιωήλ. Σήμερα έχουμε στα χέρια μας το δεύτερο βιβλίο του π. Παϊσίου, για τα όσα άκουσε και είδε κοντά στον Άγιο. Το βιβλίο έχει τίτλο: Μύρον Εκκενωθέν και υπότιτλο: Ελκυόμενοι από το άρωμα του Αγίου Παϊσίου. (Έκδοση Ιεράς Μονής Αγίου Ιλαρίωνος).
Το βιβλίο είναι γραμμένο με απλό και κατανοητό ύφος και περιλαμβάνει μέσα σε 140 σελίδες χαριτωμένα διδάγματα και θαυμαστά περιστατικά από τη ζωή και τη σοφία του Αγίου. Τα εικαστικά του Κωνσταντίνου Ξενόπουλου βοηθούν να ενταχθούμε στο κλίμα που έζησε επί τόσα χρόνια ο συγγραφεύς. Επιλέγω μία παράγραφο σχετική με τη γλώσσα μας, η οποία σήμερα πλήττεται από διάφορους εκσυγχρονιστές:
«Ήταν και πολύ προσεκτικός στο λεξιλόγιο που χρησιμοποιούσε, παρ’ όλο που ήταν αγράμματος. Η γλώσσα του σεμνή, ορολογία καλογερική. Αγαπούσε υπερβολικά την ελληνική γλώσσα. Εστενοχωρείτο πολύ με μερικούς μορφωμένους, που μεταφράζοντας κείμενα εκκλησιαστικά, χρησιμοποιούσαν λέξεις απαράδεκτες στον πνευματικό χώρο. Επ’ ουδενί, για παράδειγμα, ήθελε να μεταφρασθή ποτέ ο Άρτος και ο Οίνος σε ψωμί και κρασί».
Για την Πολιτική ο συγγραφεύς αφιερώνει ένα σύντομο κεφάλαιο. Διαβάζουμε την απάντηση του Αγίου στο ερώτημα αν πρέπει οι Χριστιανοί να μετέχουν ενεργώς στα πολιτικά πράγματα της πατρίδος μας:
«Γιατί, αν και μερικοί καλοί Χριστιανοί δεν πολιτευτούν, ποιοι θα κυβερνήσουν, οι άθεοι; Να αφήσουμε την Ελλάδα, τέτοια Πατρίδα, αυτό το Ορθόδοξο κράτος στα χέρια των αθέων; Και έλεγε ο Γέροντας ότι κριτήριο για να ψηφίσουμε κάποιον είναι πρωτίστως να έχη φόβον Θεύ και να αγαπάη την Πατρίδα. Και δόξα τω Θεώ, υπάρχουν και τέτοιοι στην Πατρίδα μας. Κάποιον, μάλιστα, πολύ γνωστό και αγαπητό μου, ιδιαιτέρως τον εκτιμούσε και τον ονόμαζε Μακαββαίο. Σφάλλουν, λοιπόν, όσοι θεωρούν ότι όλοι το ίδιο είναι».
Όμως ο Άγος ήταν αυστηρός απέναντι στα αριστερά κόμματα. Γράφει ο συγγραφεύς: «Κάποιου συγγενούς μου η σύζυγος πολιτικά έκλινε προς τα αριστερά. Ο πατήρ Παϊσιος, όταν το πληροφορήθηκε, στενοχωρήθηκε πάρα πολύ. «Δεν ταιριάζει, δεν επιτρέπεται, είπε, στους Χριστιανούς, να υποστηρίζουν αθέους».
Ο Άγιος είχε μεγάλη ευαισθησία στα Εθνικά Θέματα. Ιδιαιτέρως τον συγκινούσε το Μακεδονικό, το οποίο αναζωπυρώθηκε με την ίδρυση του κράτους των Σκοπίων, το 1991, τρία χρόνια πριν από την εκδημία του. Γράφει σχετικά ο συγγραφεύς:
«Χαιρόταν πολύ ο Πατήρ τους πιστούς πολιτικούς που έβαζαν πάνω από όλα την Πατρίδα. Ιδιαιτέρως τον συγκίνησε ο πρώην Υπουργός Νικόλαος Μάρτης με το βιβλίο του «Η Πλαστογράφηση της Ιστορίας της Μακεδονίας». Του έγραψε τότε γράμμα συγχαρητήριο και ευχές με τη μορφή ενός ποιήματος (το παραθέτω στη συνέχεια φωτοτυπημένο), Αργότερα συναντήθηκαν και στο Άγιον Όρος, λίγο πριν την κοίμησή του. Μάλιστα ο Γέροντας μοίραζε το βιβλίο του κ. Μάρτη για να ενημερώνονται σχετικά οι άνθρωποι. Τόση σημασία έδινε στο μέγεθος του προβλήματος».
Στο κεφάλαιο «Χαριτωμένα τινά» ο συγγραφεύς καταγράφει πώς χρησιμοποιούσε το χιούμορ ο Άγιος για πνευματικούς σκοπούς:
«Ερώτησε κάποτε τον Γέροντα ένας νέος επηρεασμένος από Πατερικά βιβλία που είχε διαβάσει.
-Επιτρέπεται, Γέροντα, να λέμε αστεία;
– Βρε παλληκάρι, τώρα οι πιο πολλοί άνθρωποι παίρνουν φάρμακα, έχουν κατάθλιψη…. Ένας ευχάριστος λόγος ανοίγει την καρδιά τους, έρχονται στα φυσιολογικά τους και μετά λέμε τα πνευματικά».
Ο Πρόλογος του συγγραφέως αρχίζει ως εξής:
« Ευχαριστώ πάλι τον καλό Θεό που με αξίωσε κάτι να γράψω ή μάλλον να συνεχίσω τις σημειώσεις μου για τον Άγιο Γέροντα, οι οποίες αποτελούν συμπλήρωμα του πρώτου βιβλίου «Ά εωράκαμεν και ακηκόαμεν», και να φανώ έτσι συνεπής στην υπόσχεση που έδωσα για να δουν το φως της δημοσιότητος και άλλα περιστατικά, τα οποία σημείωνα από το 2001 και μετά μέχρι και σήμερα».
Στο βιβλίο προτάσσεται Πρόλογος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Εδέσσης κ. Ιωήλ, ο οποίος γράφει για τον Άγιο, μεταξύ άλλων, και τα εξής:
«Είχε ηγεμονικά χαρίσματα, όπως το χάρισμα της προοράσεως. Συγκαταβατικός στους μετανοούντας, στήριγμα στους αγωνιζομένους, πρεσβευτής στον Χριστό για όλους, αντίπαλος του βελίαρ νικηφόρος. Όσες φορές τον συνάντησα έβλεπα το πρόσωπό του να λάμπει, γιατί είχε ενοικούσα την χάρη του Θεού πάνω του. Ήταν χαριτωμένος. Συναντήθηκα πολλές φορές μαζί του και ευεργετήθηκα από αυτόν τα μέγιστα».
Θα συμφωνήσουμε όλοι με τον συγγραφέα ότι: «Ήταν ο π. Παϊσιος πολύτιμον μύρον, που ξεχύθηκε η ευωδία του και πλήρωσε όλη την Εκκλησία….Ας μας αξιώση ο Θεός το λουλούδι αυτό, που για χάρη μας φύτευσε στον επίγειο παράδεισο, να το απολαύσουμε και στον ουράνιο λειμώνα. Αμήν».
Μύρον εκκενωθέν ελκυόμενοι από το άρωμα του Αγίου Παϊσίου
“Σήμερα, είκοσι πέντε χρόνια μετά την κοίμησή του, καθώς πολλά προβλήματα, ως αλλά πυκνά νέφη καλύπτουν το γαλανό ουρανό της πατρίδας μας, συναισθανόμενοι την πτωχεία μας και το μεγάλο κενό από την απουσία του Πατρός -έστω την αισθητή- έρχεται στο νου μου και πάλι ο λόγος του: “Τώρα χρειάζονται οι Άγιοι” και μάλιστα, πολύ περισσότερο τώρα”. (από τον πρόλογο του συγγραφέα)