Ιστορίες του Καστελλορίζου

Η γιαγιά μου, μάμμη στην ντοπιολαλιά του Καστελλορίζου, που φυσικά θα με «σκότωνε» αν τολμούσα ποτέ να την αποκαλέσω γιαγιά αντί μάμμη, γεννήθηκε στο Καστελλόριζο το 1907 και πέθανε στην Αθήνα το 2009. Ήταν μια άξια και δυναμική γυναίκα. Εργάστηκε, ανέθρεψε, έχτισε, έχασε δικούς της ανθρώπους και παρέμεινε πραγματικά «ζωντανή» και ακμαία ως τα 102 της χρόνια. Έγραφε συνεχώς και από μικρή, αλλά μετά το καλοκαίρι του 1974, αποφάσισε ότι πρέπει να υμνήσει το νησί της: «Παιδί μου, εδώ μας πήραν ολόκληρο κομμάτι της Κύπρου, το Καστελλοριζάκι μας δε θα κάνουν μια χαψιά; Μην αφήσετε, παιδί μου, να ξεχαστεί ο πολιτισμός μας!» Χ.Μ.

“Τη σπίθα και την ορμή να ζωντανέψω με το βιβλίο μου αυτό τη σβησμένη πολιτεία μας τη βρήκα εύκολα. Όταν το 1979-1980 συνειδητοποίησα –όπως και όλοι οι συμπατριώτες μου– ότι το Καστελλόριζο πήγαινε να γίνει ένα ερημονήσι. Ίσως ένας βοσκότοπος των γειτόνων μας, αφού από τις 300 ψυχές που είχαν μείνει ως τότε, κίνησαν σχεδόν μαζεμένοι και έφυγαν για τα ξένα οι 150. Και τότε είναι που αρχίζω να το τραγουδώ με το πρώτο μου βιβλίο. Σαν μια ελεγεία που μου φάνηκε ότι μου ταίριαζε την ώρα εκείνη της ερήμωσης και του αφανισμού. Στη συνέχεια, όμως, θέλοντας να δώσω ένα μέρος της ταυτότητας του παλιού αγαπημένου νησιού, γράφω τα Αφηγήματα και Ιστορήματα του Καστελλορίζου.”  (Από τον Πρόλογο του βιβλίου)