Από του καρπού του αμπελώνος

Ο Θεός δεν αφήνει το πλάσμα Του να συντριβεί. Καλεί τον άνθρωπο. Είναι η κλήση του Μωυσή (Ἔξ. γ´, 3 – 14). Και στην σχετική ερώτηση του Μωυσή ο Θεός ονοματίζει τον εαυτό Του: “ο Ων”! Μυστηριώδες όνομα. Απορρίπτει κάθε όνομα που προέρχεται από την γη, από τούς ανθρώπους· Δηλώνει ότι ο τρόπος υπάρξεως του Θεού είναι το κατ᾿ εξοχήν “ον”. Αυτό εκφράζει την πραγματικότητα της ουσίας Του, της υπάρξεώς Του, της δυνάμεώς Του, της εξουσίας Του.
Με την ονοματοδότηση αυτή του Θεού, ονοματίζεται και ο άνθρωπος. Είναι αυτός πού καλείται από τον “Όντα” στο “είναι”. Και καλείται σε μία μόνιμη σχέση. Διαρρηγνύει αυτή την σχέση ο άνθρωπος; Δεν πλησιάζει τον τόπο, πού τον καλεί ο Θεός; Οδηγείται στην “ατοπία”. Και παρ᾿ όλα τα επιτεύγματά του τελικώς καταλήγει στην “ουτοπία”! Αυτή είναι δυστυχώς μια πικρή πείρα για τον άνθρωπο σήμερα.
Όταν χάσουμε το όνομα του ζώντος Θεού, χάνουμε όχι μόνο και το δικό μας όνομα, αλλά και το νόημα της ζωής μας. Και πελαγοδρομούμε τότε από το μηδέν στο πουθενά! Γιατί μόνο με το δικό μας αληθινό και αυθεντικό όνομα, πού πηγάζει από το όνομα του Θεού, μπορούμε να οδηγηθούμε σωστά και αταλάντευτα, μέσα από τον λαβύρινθο της ζωής και της ιστορίας στην αιωνιότητα της δόξης των τέκνων του Θεού.