Ένα μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο συνειδητός χριστιανός στην εποχή μας (και ίσως όχι μόνο σε αυτήν), είναι η αναντιστοιχία ανάμεσα στις λέξεις και στο αίσθημα. Γράφοντας εδώ συνειδητός χριστιανός εννοώ αυτόν που δεν περιορίζεται στη δήλωση «και βέβαια υπάρχει θεός», διακρίνοντάς τον από αυτόν που αγωνίζεται να έχει μιαν αληθινά χριστιανική ζωή.
Ποια είναι η αναντιστοιχία λέξεων και αισθήματος στην οποία αναφέρομαι;
Όλοι το ζούμε ή το γνωρίζουμε. Λέμε πανεύκολα όλοι το Πάτερ ημών, που μας το δίδαξε ο ίδιος ο Χριστός, αλλά πόσοι από μας έχουν συναίσθηση του τι λέμε; Επαναλαμβάνουμε χωρίς επίγνωση τις λέξεις «τον άρτον ημών (και μάλιστα: μόνον τον επιούσιον) δος ημίν σήμερον», αλλά πόσοι από μας συνειδητοποιούν ότι το λέμε ενώ παλεύουμε για πολύ περισσότερα από αυτό; Πανεύκολα και παμπρόθυμοι λέμε (στον Θεό!!) να παρακάμψει τις αμαρτίες μας σβήνοντας τες, ακριβώς όπως κι εμείς σβήνουμε αμέσως όσα κάνουν σε βάρος μας οι άλλοι… Εξηγούμε εύκολα σε όποιον μας ρωτήσει ότι η κύρια εντολή είναι να αγαπούμε αλλήλους, αλλά πόσοι το καταλαβαίνουμε αυτό, και πόσο δύσκολο είναι;..
Αν στα σοβαρά πιστεύαμε πως εφαρμόζουμε όσα λέει το Πάτερ ημών, τότε δεν θάχε νόημα να Του λέγαμε να μας σώσει. Διότι ίσως ακούγαμε κάποιοι το ερώτημά Του «Να σε σώσω από τι;» Έχοντας γνώση, βεβαίως, του πόσο δεν τα εννοούμε αυτά που λέμε, ο Κύριος μας έδωσε και την παραβολή, στην οποία ο καλός εκείνος νέος πάει και Του λέει: «όλα όσα λές τα κάνω. Τι άλλο να κάνω;»
Γνωρίζοντας την κατάστασή μας και την πλήρη αδυναμία μας να επιτύχουμε με δικές μας προσπάθειες αντιστοιχία έργων-λόγων, οι ασκητές αγωνίζονται αυτό ακριβώς να επιτύχουν. Παλεύουν στην όποια ερημιά τους πρώτα να χτυπήσουν τα εύκολα κι ανέξοδα λόγια, κι έπειτα να δώσουν χώρο στη σιωπή. Αυτήν να αφουγκραστούν.
Αυτό που εδώ αποκαλώ «αφουγκράζομαι τη σιωπή» ο ανθολόγος του προκείμενου βιβλίου ονομάζει «το ξεκλείδωμα της καρδιάς». Είναι μια κατάσταση στην οποία δεν μπορούμε να κατακτήσουμε με τις δικές μας δυνάμεις ίσα – ίσα που τις δυνάμεις μας πρέπει να τις αφήσουμε πίσω μας, διότι μας είναι άχθος, φόρτωμα που δεν μας αφήνει να ξεφύγουμε από το εδώ και τώρα. Να το αφήσουμε μακριά μας , να απαλλαγούμε από αυτό, ώστε να ανοιχτούμε στο αληθινό, σε εκείνο όπου ο Λόγος Είναι Αιώνιος, και κάθε Του λέξη είναι Διαθήκη, είναι Χάρισμα σε μας.
Το βιβλίο του Ανωνύμου ησυχαστού που επιμελήθηκε η κ. Εύα Αρβανίτη-Μιχαλοπούλου, δεν είναι βέβαια εγχειρίδιο για να επιτύχουμε τη θεραπεία του ανθρώπινου λόγου. Δεν είναι μια δίαιτα η άσκηση. Το βιβλίο αυτό μας βοηθάει, ελπίζω και εύχομαι, να συνειδητοποιήσουμε την αληθινή μας ανάγκη και να προσευχηθούμε στον Κύριο να μας βοηθήσει να νιώσουμε τον δικό Του, τον μοναδικό Λόγο.
Το ξεκλείδωμα της καρδιάς στη θεία χάρη
Πνευματικά θησαυρίσματα για τα θαυμαστά Ιάματα της Προσευχής από τη σοφία των Πατέρων της Ορθοδοξίας.
Όποιος γευτεί τη χαρά της θείας επίσκεψης, που έρχεται μέσα στην καθαρή και απλή καρδιά, με την κατά Χριστόν ταπείνωση, τη μυστηριακή ζωή, την προσευχή και την αγάπη προς τον πλησίον, σε όλη την υπόλοιπη ζωή του αναζητά αυτή τη γλυκιά και μακάρια κατάσταση περισσότερο από οτιδήποτε άλλο.
Γίνεται “κυνηγός” θείας χάρης.