Η «Μεγάλη Πυρκαγιά» έναν αιώνα μετά…

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Οι “χαμένες πατρίδες” είμαστε εμείς
Μια κληρονομιά που ακόμα περιεργαζόμαστε
Προσφυγική “πρώτη ύλη” μιας λαϊκής συνείδησης
Εκπαιδευόμαστε σε ένα “απολιθωμένο παρελθόν”
Πες μας για τη θαυμαστή πολιτεία και τον χαλασμό!
Όχι συμψηφισμοί στο κακό, μα αλήθεια και δικαιοσύνη
Αγχόνες της κρυφής δικαιοσύνης σε μια “κόκκινη μηλιά”
Και τι θέλαμε εκεί πέρα;
Μια μνήμη όχι “τουριστική” και “αξιοθέατη”
Για τις πληγές που δεν επουλώνονται
Υπάρχει λόγος να θυμόμαστε σήμερα;
Ακυρώνοντας τους μύθους ενός πολιτισμού
Αγώνας ενάντια στη “μετάφραση”
Όρια και χρέη του νου και της καρδιάς απέναντι στο Μέγα Πένθος
Οι φευγάτοι του Πρώτου Αποικισμού επιστρέφουν
Το Θέαμα, ο θόρυβος και οι έννοιες αποτελειώνουν τη φλεγόμενη Σμύρνη
Η “νέα σκέψη” εναντίον της “παλιάς τραγωδίας”
Αλλάζοντας τους τρόπους να σεβόμαστε την αλήθεια μας

Στη ζωή γενικά, αλλά στην εμπειρία αυτού του βασανισμένου τόπου ειδικότερα, το «μεγάλο» και το «μικρό», το απρόσωπο της Ιστορίας και το σάρκινο της καθημερινότητας διαπλέκονται σε μια Τραγωδία όπου όλες οι έννοιες της «μάθησης» ξεφλουδίζουν και μένει ο Πόνος… γράφονται, και θα γράφονται, εκατομμύρια λέξεις για το «1922», σε μια ωραία και χρήσιμη αγωνία να καταλάβουμε, να «σπουδάσουμε», να «εξάγουμε τα σωστά συμπεράσματα».
Ωστόσο πρέπει πάντα να έχουμε μέλημα και στόχο μας να μην αποσυνδέουμε τον πάσχοντα άνθρωπο από την «ανάλυση». Μα να τα «αναπαριστάνουμε» συνθετικά σαν ενιαία έκφραση της ζωντανής σχέσης με τον χρόνο. Ζούμε καιρούς τεράστιων «αναστατώσεων», με βασικό χαρακτηριστικό τους την «αναδόμηση» των παραδοσιακών σταθερών της ανθρώπινης αναφοράς. Πατρίδες, θρησκείες, δεσμοί και ιερά καταστρέφονται. Ρημάζονται από μια νέου τύπου μανία εξουσίας και κέρδους και από μια οργανωμένη πολιτισμική στρατηγική που αποσκοπεί στην εγκαθίδρυση ενός νέου μοντέλου «υπηκόου» χωρίς ρίζα, συνείδηση βιογραφικού, ταυτότητα, χρονικότητα… και, δυστυχώς, αυτή η δυστοπική προοπτική εμφανίζεται από πολλές «προοδευτικές» πλευρές σαν «πρόοδος». Έτσι, πλέον, πρέπει ό,τι αποκαλούμε «εθνική μνήμη» όχι απλά να τροφοδοτείται εντατικά. Μα, το πιο κρίσιμο, να ανασύρει στο φως της τραυματισμένης καθημερινότητας την ενότητα ανθρώπινου-ιστορικού, στη βάση του ζήλου να διασώσουμε την πατρίδα στο όνειρο, τη συνείδηση και τον «πολιτικό καημό» μας. Αυτό το βιβλίο δεν «καταθέτει» επιστημονική ανάλυση ούτε αναλώνεται σε πιασάρικες θρηνωδίες: είναι κάτι σαν φόρος τιμής στα ένσαρκα «σύμβολα» του διωκόμενου και «γενοκτονούμενου» ελληνισμού με σταθερή αναφορά στα «πώς» και «γιατί» των πολιτικών, γεωπολιτικών, οικονομικών-ταξικών και πολιτισμικών συντελεστών της Τραγωδίας. (Από την εισαγωγή του βιβλίου)