Η συμφιλίωση

Από την Άπω Ανατολή στην Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία

Απρόσμενα, ἡ ὀσμὴ τοῦ θυμιάματος μὲ ἔφερε πίσω στὸ μακρινό μου παρελθόν… Ημουν με τὴ γιαγιά μου στὸ δωμάτιο tatami στὴν Ἰαπωνία. Ἡ γιαγιὰ ἄναβε τὸ κερὶ καὶ τὸ θυμίαμα μπροστά στον μεγάλο βουδιστικό οίκογενειακό βωμό, κάθε πρωὶ καὶ κάθε βράδυ. Ἡ εὐωδιὰ καὶ ὁ ἦχος ἀπὸ τὸ καμπανάκι (rin) ἠρεμοῦσε τὴν παιδική μου ψυχὴ ἀλλὰ μου ἔφερνε καὶ μιὰ μικρὴ λύπη, γιατὶ ἔνιωθα mujo (προσωρινή, περαστική στη ζωή). Ησυχία, σιωπή, νέκρωση, νηστεία, προσδοκία τῆς ψυχῆς γιὰ μιὰ ἄλλη ζωή, αἰώνια «Μεγάλη Τεσσαρακοστή» χωρίς Ἀνάσταση… χωρίς Παρουσία, χωρὶς Χριστό…
Κατάγομαι ἀπὸ τὴν Ἄπω Ἀνατολὴ καὶ ταξίδεψα μέχρι τὰ πέρατα τῆς Δύσης. Πόσες
συναντήσεις, πόσες ανακαλύψεις, πόση μάθηση! Καὶ τώρα, ἔχοντας συμφιλιώσει τὴν
Ιαπωνική μου καταγωγὴ μὲ τὸ χριστιανικό μονοπάτι πρὸς τὸν οὐρανό, στρεφόμενη καὶ
πάλι πρὸς Ἀνατολάς, βρίσκομαι ἀναπαυμένη κάπου στη μέση: στὴν ἁγία Ορθοδοξία, τὸσπίτι μου.

Ἡ ἀληθινὴ ἱστορία τῆς Μαρίας-Κινοῦκο Φουκάμι στὸ ταξίδι ἀναζήτησης τῆς ἀλήθειας ἀπὸ τὶς ἀνατολικὲς θρησκεῖες μέχρι τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.