Ζητείται μικρός
Το βραβευμένο αυτό βιβλίο θίγει το θέμα της εργασίας των ανηλίκων. Η οικογένεια του Χρήστου βρίσκεται σε μεγάλη ανάγκη κι εκείνος, λίγο πριν κλείσει τα δώδεκα, αναζητεί μια βραδινή δουλειά, για να βοηθήσει οικονομικά τους δικούς του χωρίς ν’ αναγκαστεί να σταματήσει το σχολείο. Η δουλειά θα βρεθεί, αλλά μαζί με το βραδινό μεροκάματο θα γνωρίσει και όψεις της ζωής που δεν τις υποψιαζόταν. Θα ζήσει από κοντά τη δίψα για κέρδος που φτάνει στο έγκλημα, τη λαθρεμπορία, την απάτη, την εκμετάλλευση των ανηλίκων, την αντίθεση ανάμεσα στις φτωχές και τις πλούσιες οικογένειες – καταστάσεις που δεκαετίες τώρα παραμένουν πληγές της κοινωνίας μας. Οι περιπέτειες που θα ζήσει θα είναι επικίνδυνες και οι ταλαιπωρίες πολλές, ο μικρός ήρωας όμως θα βγει νικητής και οι εμπειρίες που θ’ αποκτήσει θα τον ετοιμάσουν για το μακρύ ταξίδι της ζωής.
Ημερομηνία 1ης έκδοσης : 1982 από τις Εκδόσεις της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος
Ζωή από τη ζωή μου
Ένιωσε ξαφνικά να ιλιγγιά, να τρελαίνεται… Ένα κύμα ζεστό όρμησε μες στις φλέβες του. Τίναξε την καρδιά. Οι δυο εικόνες έπαιξαν στα μάτια του. Η θεϊκή πλευρά, που άνοιγε για να ταΐσει τα ετοιμοθάνατα παιδιά και η δική του η πλευρά, η ανθρώπινη, η λίγη, η χωμάτινη, που αν άνοιγε, θα τάιζε ζωή ένα ετοιμοθάνατο παιδί.
Οι λογισμοί του σταμάτησαν. Δεν άντεχαν να προχωρήσουν παρακάτω. Δεν τολμούσαν. Ρίγη ζεστά διαπερνούσαν το κορμί. Η καρδιά έπαλλε ακανόνιστα. Δάκρυα χύθηκαν στο πρόσωπο.
«Κύριε… Κύριε!».
Ήταν Μεγάλη Πέμπτη. Ο Θεός του θυσιαζόταν. Τον έπαιρνε μαζί Του στη Γεθσημανή. Τον διάλεξε να πάρει κάτι από τον πόνο Του. Να ανοίξει και εκείνος την πλευρά, για να αναβλύσει τη ζωή.
Δεν άντεξε. Οι λογισμοί βουβάθηκαν ξανά. Η παρομοίωση τον έλιωνε.
«Κύριε», Του φώναξε με πόθο. «Κύριε! Πάρε την τετρωμένη μου πλευρά αντίδωρο. “Ότι τέτρωμαι της σης αγάπης εγώ”».
Έγειρε το κορμί του ταπεινά, σαν να ζητούσε να γίνει ένα με τη γη.
«Κύριε, δέξου τη λίγη, τη μικρή θυσία μου, μία μικρή μου σταύρωση. Ζωή απ’ τη Ζωή… Δώσε ζωή από τη ζωή μου, Κύριε!».
Mε έμπνευση από το θυσιαστικό λειτούργημα ιατρών και νοσηλευτών
και τον αγώνα τους να σώσουν με αυταπάρνηση ανθρώπινες ζωές
το βιβλίο αυτό μιλά για έναν Θεό που μας ακολουθεί κατά βήμα,
χτυπά την πόρτα των ψυχών μας και περιμένει…
Ζωή δίχως συνταγές
Σκέψεις χωρίς δίχτυ ασφαλείας…
Οι αληθινές σχέσεις ανατρέπονται.
Παίζονται κάθε μέρα κορώνα-γράμματα.
Μάθε να γράφεις και να σβήνεις συνεχώς την ιστορία της ζωής σου,
δίχως να φοβάσαι τις μουντζούρες και τα λάθη.
Να έχει ο άλλος την ανάγκη να γείρει πάνω σου
γιατί σε αγάπησε και όχι γιατί ψάχνει κάπου να στηριχτεί.
Είναι στιγμές που δεν σου φτάνει το οξυγόνο.
Δεν αρκούν οι δυνάμεις σου. Θέλεις ένα φιλί ζωής.
Τότε κάπου αρχίζει η σχέση με τον Θεό.
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 208
Α΄ Έκδοση: 10/2018
Ζωή Θυσιαζόμενης Αγάπης. Γέρων Ιουστίνος Πίρβου
H πρώτη βιογραφία στην ελληνική γλώσσα του γέροντος Ιουστίνου Πίρβου κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΑΘΩΣ σε μια τετράχρωμη έκδοση, η οποία περιλαμβάνει επί πλέον διδαχές του αγίου γέροντος καθώς και μια σύντομη αναφορά στα θαύματά του. Η απόδοση στη νέα ελληνική έγινε από την Χαρά Λιαναντωνάκη. Η έκδοση κυκλοφορεί με την ευλογία της γυναικείας Ιεράς Μονής Πέτρου Βόντα Ρουμανίας, μιας από τις μεγαλύτερες γυναικείες μονές της χώρας. Ο γέρων Ιουστίνος Πίρβου στη συνείδηση του ρουμανικού ορθοδόξου λαού είναι ένας άγιος και και ομολογητής της Πίστεως. Η Ιερά Μονή Πέτρου Βόντα γράφει στο οπισθόφυλλο του βιβλίου: Με τη χάρη του Θεού φθάσαμε στην έκδοση του πρώτου στην Ελληνική γλώσσα αφιερώματος στον σύγχρονο Ρουμάνο ομολογητή της Πίστεώς μας. Ο πατήρ Ιουστίνος Πίρβου ήταν ένας γνήσιος ποιμένας των ψυχών, που σταυρώθηκε για την αγάπη του Χριστού μέσα από βαθύτατες δοκιμασίες και πλέον ζει ως ένας αναστημένος άνθρωπος στις καρδιές μας. Στα 17 του χρόνια αποφάσισε να γίνει μοναχός και πέντε χρόνια αργότερα, με το ξέσπασμα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου βρέθηκε στο μέτωπο ως στρατιωτικός ιερεύς. Μέσα στη θύελλα των δεινών που ακολούθησαν καταδικάστηκε σε δεκαεπτά χρόνια φυλάκισης. Τα χρόνια αυτά ήταν για τον π. Ιουστίνο μία περίοδος μεγάλου πνευματικού αγώνα, δια του μαρτυρίου. Κατόπιν επέστρεψε στην μοναστική ζωή με μια πολύτιμη πνευματική και βιωματική εμπειρία, που τον ανέδειξε σε βουνό αγάπης, στα μάτια όλων όσοι τον γνώριζαν. Ο άνθρωπος αυτός με τη δύναμη της αγάπης του Χριστού νίκησε τον κόσμο. Ο αναγνώστης θα διαπιστώσει ότι σε όλες τις φάσεις της ζωής του ο γέροντας εκδηλώνει τις ίδιες αρετές- έμπνευση, ζήλο, διάκριση. Xαιρόμαστε που κατά Θεία ευδοκία ολοκληρώθηκε η παρούσα έκοδοση το 2019, χρονιά κατά την οποία συμπληρώθηκαν 100 έτη από την γέννηση του Γέροντα και ευχόμαστε ο Άγιος Θεός να ευλογήσει πλούσια τους αναγνώστες του έργου αυτού προς ωφέλειαν του πιστού ελληνικού λαού.
Ζωής Χορηγός το Άγιο Πνεύμα στην Ορθόδοξη Παράδοση
Για να κατανοήσουμε το Άγιο Πνεύμα χρειαζόμαστε… το Άγιο Πνεύμα.
Στο βιβλίο «Ζωής Χορηγός, το Άγιο Πνεύμα στην Ορθόδοξη Παράδοση», οι στοχασμοί των Αγίων -των πρώτων Αγίων της Αγίας Γραφής, των μεταγενέστερων Αγίων της ιερής ιστορίας- είναι εμφανείς καθώς χρησιμοποιούν αφειδώλευτα σχετικές παραπομπές και ιστορίες αλλά -ελπίζω- και στον τρόπο με τον οποίον συνεισφέρουν στο δικό μου κείμενο. Το πλαίσιο γύρω από το οποίο είναι χτισμένος ολόκληρος αυτός ο στοχασμός είναι μία παλιά προσευχή στο Άγιο Πνεύμα (μία προσευχή πού προτρέπω τον αναγνώστη να ενσωματώσει στις δικές του προσευχητικές συνήθειες). «Σπάζοντας» την προσευχή αυτή σε φράσεις, στοχαζόμαστε τις αλήθειες και τους θησαυρούς που μπορεί να αποδώσει κάθε μία από αυτές. Η μόνη επιπλέον προσευχή που μπορεί να κάνει ο συγγραφέας είναι: στο τέλος, όλα όσα θα απομείνουν από το βιβλίο στην καρδιά και τον νου των αναγνωστών να είναι μόνον εκείνα που το Ίδιο το Άγιο Πνεύμα έχει τοποθετήσει εκεί. (π. John Oliver)
Καλλιτεχνική επιμέλεια: Παναγιώτης Καγιαλής
Φιλολογική επιμέλεια: Δήμητρα Γκούτη-Τσιαμπόκαλου
Ζωντανή Προσευχή
Η προσευχή είναι βαθιά ριζωμένη στο πνεύμα του Ευαγγελίου και δεν είναι χωρίς νόημα το ότι οι μεγάλοι δάσκαλοι της Ορθοδοξίας πάντοτε επέμειναν στο γεγονός ότι η «Προσευχή του Ιησού» συνοψίζει ολόκληρο το Ευαγγέλιο. Να γιατί μόνο ένας πού η ζωή του έχει καλά ριζώσει πάνω στην Καινή Διαθήκη, πού είναι δηλαδή ζωντανό μέλος της Εκκλησίας του Χριστού, μπορεί να χρησιμοποιεί με όλο της το νόημα την προσευχή του Ιησού.
Και όχι μόνο η διδασκαλία, αλλά ολόκληρη η θεανδρική πραγματικότητα που αποκαλύπτεται στην Καινή Διαθήκη, βρίσκεται μέσα στο Όνομα, στο πρόσωπο του Ιησού. Αν πάρουμε το πρώτο μισό μέρος της προσευχής, θα δούμε ότι εκφράζει την πίστη μας στον Κύριο· «Κύριε ᾿Ιησοῦ Χριστέ, Υἱέ τοῦ Θεοῦ». Στη μέση αυτής της ευχής βρίσκουμε το όνομα του Ιησού. Είναι το όνομα πού μπροστά του «θα λυγίσει κάθε γόνατο» (Ησ. 45, 23) και όταν το προφέρουμε επιβεβαιώνουμε το ιστορικό γεγονός της σαρκώσεως του Θεού Λόγου. Επιβεβαιώνουμε ότι ο Θεός, ο Λόγος του Θεού, ο “συναΐδιος” με τον Πατέρα, έγινε άνθρωπος. Και ολόκληρο αυτό το πλήρωμα της θεότητας κατοικεί ανάμεσά μας σωματικά στο πρόσωπο του Χριστού (Κολ. 2, 9).
Ζ΄ Έκδοση
Ζώσα Φωνή Ζωοποιού Λόγου
Απάνθισμα ομιλιών του μακαριστού Μητροπολίτου Αιτωλίας και Ακαρνανίας κυρού Κοσμά
Ἕνας συνειδητός ἀγώνας ἀσκήσεως γιά μιά πνευματική ζωή θά ἀναληφθῆ καί θά διεξάγεται μέ ἐπιτυχία, ὅταν συνειδητοποιήσουμε καί ξεκαθαρίσουμε ὅτι μέσα μας κρύβουμε θησαυρό, πολύτιμο μαργαρίτη, τήν ψυχή μας τήν ἀθάνατη, ἐνώπιον τῆς ὁποίας ὁ κόσμος ὅλος εἶναι μηδαμινός.
Η “μωρία” του Θεού και η “σοφία” του ανθρώπου
Διαδρομές μεταξύ Θεολογίας και πνεύματος της εποχής
Γιατί αυτοί διδάχθηκαν, και με το δίκιο τους, ότι η παρούσα ζωή δεν ήταν εκείνη που είχε χαρίσει από την αρχή ο Θεός στους ανθρώπους, αλλά διδάχθηκαν μυστικά πως ήταν άλλη, θεία και πάντοτε ίδια, και έκριναν ότι κυρίως εκείνη θα πρέπει να είχε ετοιμασθεί αρχικά γι’ αυτούς από τον Θεό που είναι αγαθός. Στρέφοντας προς αυτή τα μάτια της ψυχής δια της σοφίας κατά την χάρη του Πνεύματος, όσο ήταν δυνατόν να γίνει στους θνητούς ανθρώπους, και δεχόμενοι στην καρδιά τους τον θείο πόθο, πίστεψαν δικαιολογημένα ότι έπρεπε να εγκαταλείψουν αυτή την παρούσα ζωή, αν θέλουν να επιδοθούν αγνά στην άλλη, κατά τον σωστό τρόπο. Κι επειδή εγκατάλειψη της ζωής δεν γίνεται χωρίς θάνατο, σαν θάνατο της ζωής επινόησαν την αποβολή κάθε σαρκικής στοργής, από την οποία έγινε η είσοδος του θανάτου στην ζωή, ώστε επινοώντας τον θάνατο με τον θάνατο, να σταματήσουν να ζουν μέσω του θανάτου, πεθαίνοντας τον τίμιον θάνατο ενώπιον του Κυρίου, τον αληθινό θάνατο του θανάτου, αυτόν που μπορεί να φθείρει την φθορά και που παρέχει στους αξίους την είσοδό τους στην μακαρία ζωή και αφθαρσία. Γιατί το τέλος αυτής της παρούσας ζωής δεν είναι, νομίζω, δίκαιο ούτε να το ονομάζουμε θάνατο, αλλά απαλλαγή από τον θάνατο και χωρισμό από την φθορά, κι ελευθερία από την δουλεία, και λήξη της ταραχής, και κατασίγαση των πολέμων, και τελείωμα της σύγχυσης, και υποχώρηση του σκότους, και ανάπαυση από τους κόπους, και σιγή του ακατανόητου βουητού, και γαλήνεμα του αναβρασμού, και συγκάλυψη της ντροπής, και αποφυγή των παθών, και αφανισμό της αμαρτίας, και, για να το πω μ’ ένα λόγο, περιορισμό όλων των παθών. Οι άγιοι, κατορθώνοντας όλα αυτά με εθελούσια νέκρωση, έδειξαν πως είναι ξένοι και παρεπίδημοι στην παρούσα ζωή. (Μάξιμος Ομολογητής, Περί διαφόρων αποριών)
Πρόλογος: Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερωνύμου
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 304
Α΄ Έκδοση: 09/2017
Η «Μεγάλη Πυρκαγιά» έναν αιώνα μετά…
ΜΝΗΜΗ, ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΚΑΙ ΜΕΛΛΟΝ
Μια «κυρα-Στρατήγα» από τη Σμύρνη, που σχεδιασμένα πυρπολείται για να σβήσει κάθε ίχνος ελληνικής και χριστιανικής «κατάθεσης» στον πολιτισμό, στην αγωνιζόμενη να δει άσπρη μέρα ελλαδίτικη μιζέρια…
Oύτε «χρονικό» ούτε «τοιχογραφία» ούτε τίποτα τέτοιο: επικλήσεις της άμεσης ανθρώπινης μοίρας, σαν να «διαβάζεις Ιστορία» και σιγά σιγά να θυμάσαι ότι «έτσι μου τα έλεγε ο/η… στην παιδική γειτονιά»…
Ένα ατελές και ίσως κάπως «αφηρημένο», σπασμωδικό και μεταπαραδοσιακό πορτρέτο, που στα «χαντάκια» και τους ασύνδετους ήχους του πυκνώνει η αίσθηση του «νεοέλληνα» ότι τα γεγονότα δεν έχουν καμιά συνοχή και, άρα, είναι φυσική η «μνήμη χρυσόψαρου»…
Συμβάντα, εκρηκτική πρόοδος ουσίας, «προκυμαίες» και «τάγματα εργασίας», θάνατοι, τυραννίες, πολιτικά λάθη και εγκλήματα, «προοδευτικοί» και «αντιδραστικοί» σε μια ισότιμη επαναθεμελίωση της βασικής στρέβλωσης που γεννά αδιάκοπα την Ελλάδα σαν «από θαύμα ζούμε», «σύμμαχοι» που εξευτελίζουν κάθε έννοια «φιλίας» και ανθρωπιάς, «συνέλληνες» από πυρωμένο σίδερο να αφήνει ανεξίτηλα σημάδια κακίας και «λαός» ταγμένος να υπηρετεί τη ρωμέικη πίστη της δοτικότητας και της γης ως κοινού αγαθού.
Η Α΄ προς Κορινθίους Επιστολή – τεύχος Α΄
Εποικοδομητική εξήγηση των κεφαλαίων 1-5 της Α΄προς Κορινθίους Επιστολής του Αποστόλου Παύλου.
Τεύχος Α΄
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 240
Α΄ Έκδοση: 1999
Η Α΄ προς Κορινθίους Επιστολή – τεύχος Γ΄
Εποικοδομητική εξήγηση των κεφαλαίων 11-16 της Α΄προς Κορινθίους Επιστολής του Αποστόλου Παύλου.
Τεύχος Γ΄
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 318
Α΄ Έκδοση: 2002
Η Α΄προς Θεσσαλονικείς επιστολή
Ερμηνευτικό βοήθημα. Εποικοδομητική εξήγηση της Α΄ προς Θεσσαλονικείς Επιστολής του Αποστόλου Παύλου.
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 256
Β΄ Έκδοση: 2008
Η Α΄προς Τιμόθεον επιστολή
Ερμηνευτικό βοήθημα. Εποικοδομητική εξήγηση της Α΄ προς Τιμόθεον Επιστολής του Αποστόλου Παύλου.
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 288
Β΄ Έκδοση: 2006
Η αγάπη του Θεού
Όλο το ύψος και το βάθος, το πλάτος και το μήκος της θεϊκής ευσπλαχνίας εστιάζεται στον ματωμένο και φωτισμένο σταυρό. Είναι ματωμένος με το αίμα του Θεανθρώπου. Είναι φωτισμένος με το έκπαγλο φως της Αναστάσεώς του. Αυτός ο σταυρός ασίγαστα θα διακηρύττει και “εις αιώνας αιώνων” θα διαλαλεί το απεριόριστο θείον έλεος… Ο Χριστός δεν ντράπηκε να σταυρωθεί για σένα, και συ ντρέπεσαι να τον έχεις κηδεμόνα και πατέρα σου;
Η Αγία Γνώση “Τα ωραία των ένδον”
Σήμερα παρατηρείται κρίση στον θεολογικό λόγο. Ναι μεν υπάρχει πλούσιος προφορικός και γραπτός λόγος, μέσω της πληθώρας κηρυγμάτων, ομιλιών, εκδηλώσεων, συνεδρίων -τώρα και διαδικτυακών- και ποικιλίας εκδόσεων όμως είναι αμφιλεγόμενο κατά πόσο ο λόγος αυτός επιτελεί τον σκοπό του, ανταποκρίνεται στον λόγο του Ευαγγελίου, ώστε να είναι «ζων και ενεργής», «άλατι ηρτυμένος».
Μπορούμε να πούμε ότι επικρατούν δύο τάσεις θεολογικού λόγου, οι οποίες είναι ακραίες και εκφράζονται από αντίστοιχες ομάδες ανθρώπων. Στην μία άκρη βρίσκονται αυτοί που θέλουν η Εκκλησία να εκσυγχρονισθεί και να ταυτιστεί πλήρως με την σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα, δηλαδή να «συσχηματισθή τω αιώνι τούτω». Στην άλλη άκρη βρίσκονται αυτοί που κινούνται με το γράμμα του Νόμου και όχι με το πνεύμα του. Αυτοί που έχουν «αυτοχειροτονηθεί» κριτές της οικουμένης, οι υπέρ Ορθόδοξοι, παραδοσιαρχικοί και όχι παραδοσιακοί, φανατικοί και όντως φονταμενταλιστές.
Σπάνιοι είναι αυτοί που αρθρώνουν σήμερα λόγο που δεν κινείται σε αυτά τα άκρα, αλλά αποτελεί την μεσότητα. Ο λόγος αυτός είναι λόγος νηφάλιος, που μπορεί να αντλήσει και από τις δύο αναφερθείσες ακραίες τάσεις τα καλά στοιχεία και τον προβληματισμό· είναι ο λόγος ο αυθεντικός, ο διακριτικός, ο θεραπευτικός, ο βιβλικός, ο Πατερικός, ο λόγος του Θεού. Ανάμεσα σε αυτούς τους σπάνιους βρίσκεται και ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου Ιερόθεος.
Εμείς εκτιμούμε πολύ την θεολογία και το βίωμα του αγίου Ναυπάκτου, που λίγοι αρχιερείς και θεολόγοι τα έχουν. Γι’ αυτό τον προσκαλέσαμε πολλές φορές να έλθει στην Μονή μας, για να μιλήσει σε συνάξεις της Αδελφότητάς μας για διάφορα πνευματικά και θεολογικά θέματα και τώρα βρισκόμαστε στην ευχάριστη θέση να προβούμε στην έκδοση όλων αυτών των διαλέξεων-ομιλιών και συζητήσεων.
Το βιβλίο είναι εντυπωσιακό από πλευράς περιεχομένου, έχει πολύ ευρεία θεματολογία, καλύπτοντας όλα τα ζητήματα τα οποία απασχολούν έναν συνειδητό Χριστιανό που αγωνίζεται στην εσωτερική εν Χριστώ ζωή.
Αρχιμ. Εφραίμ Βατοπαιδινός
Ψυχωφελή Βατοπαιδινά 26