Όσιος Ιουστίνος Πόποβιτς. Η ζωή και το έργο του
Με εισαγωγικά κείμενα των π. Σταμάτη και Διονύση Σκλήρη
Ο πατήρ Ιουστίνος με την αγία του ζωή προέβαλε τον αγιασμό ως προοπτική και δυνατότητα, που ανατάσσει οντολογικά τη φθαρμένη ανθρώπινη ύπαρξη και την κατευθύνει στη ριζική απάλειψη των συνεπειών της αμαρτητικής εκδηλώσεως.
Η ανάταξη της ανθρώπινης υπάρξεως στην πρότερη κατάσταση δεν είναι έργο του ανθρώπου αλλά έργο της δικαιοσύνης του Θεού και των αγίων Του και συντελείται εντός του σώματος της Εκκλησίας. Άλλωστε ολόκληρη η βιοτή του αγίου μέσα σ΄αυτόν τον κόσμο ήταν πεινασμένη και διψασμένη για την αθανασία και την αιωνια ζωή και γι΄αυτό αισθανόταν ότι η ζωή του βρισκόταν στους ουρανούς, πέραν όλων των θανάτων.
Όλοι έχουμε κληθεί από τον άγιο Απόστολο Παύλο στην αγιότητα. Όμως τη χριστιανική ζωή μας δεν μπορούμε να τη ζήσουμε μόνοι μας. Δίιπλα μας βρίσκονται οι άγιοί μας με τη βοήθεια και την καθοδήγησή τους. Το ίδιο συμβαίνει και με τον βίο του αγίου Ιουστίνου.
Όσιος Κορνήλιος του Κόμελ
Ο Όσιος Κορνήλιος του Κόμελ γεννήθηκε στην πόλη Ροστώβ της Ρωσίας το 1455 μ.Χ. και καταγόταν από την ευγενή οικογένεια Κριούκωφ των βογιάρων. Ο αδελφός του Λουκιανός υπηρετούσε στο δικαστήριο του μεγάλου πρίγκιπα της Μόσχας Βασιλείου Βασίλεβιτς Τέμνυϊ. Όταν ο Λουκιανός αποφάσισε να αποσυρθεί στη μονή του Αγίου Κυρίλλου της Λευκής Λίμνης, αυτό επηρέασε και τον Κορνήλιο, ο οποίος αγαπούσε πολύ το μοναχικό βίο. Τον ακολούθησε, λοιπόν, στη μονή, όπου άρχισε την αυστηρή άσκηση. Ακόμη και στο αρτοποιείο της μονής, όπου διακονούσε, φορούσε βαριές αλυσίδες, για να ασκείται περισσότερο, ενώ ησχολείτο και με την αντιγραφή εκκλησιαστικών βιβλίων. Λίγο αργότερα ο Όσιος Κορνήλιος κατέφυγε στη μονή του Οσίου Γενναδίου στο Νόβγκοροντ, αλλά προτιμώντας να ζήσει τον ησυχαστικό βίο κατέφυγε τελικά στο δάσος του Κομέλ το 1497 μ.Χ. Εδώ, το 1501 μ.Χ., ανήγειρε ένα ξύλινο ναό πρός τιμήν της Θεοτόκου και λίγο αργότερα ο Μητροπολίτης Σίμων τον όρισε ως ιερομόναχο της μονής. Σιγά – σιγά ο αριθμός των μοναχών αυξήθηκε και ο Όσιος Κορνήλιος οικοδόμησε και νέο ναό και συνέγραψε μοναχικό Κανόνα με βάση το Τυπικόν του Οσίου Ιωσήφ Βολοκολάμσκ και του Οσίου Νείλου της Σόρα.
Ο Όσιος διακρίθηκε για την φιλανθρωπία και την αγάπη πρός τους πάσχοντες, τους φτωχούς και τα ορφανά. Επίσης, έκτισε ναό πρός τιμήν Αγίου Αντωνίου του Μεγάλου, πρός τον οποίο έτρεφε ίδιαίτερο σεβασμό και τον οποίο αξιώθηκε να βλέπει σε οράματα.
Ο Όσιος Κορνήλιος κοιμήθηκε με ειρήνη το 1537 μ.Χ.
Όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ
Ο όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ (1759-1833) είναι το μεγάλο καύχημα της Ρωσικής αλλά και της ανά την οικουμένη Ορθοδόξου Εκκλησίας. Με την ακλόνητη πίστη του στο Θεό, με τη βαθιά ευλάβεια του στην Κυρία Θεοτόκο, με την απέραντη αγάπη του στον άνθρωπο και σ’ όλα τα θεία δημιουργήματα, με όλες τις ευαγγελικές αρετές που απέκτησε “νηστεία, αγρυπνία, προσευχή” και “βία φύσεως διηνεκεί” μεταπλάστηκε από άνθρωπο χοϊκό σε άγγελο επίγειο και έγινε σκεύος εκλεκτό θείων δωρεών. Γνώστης και μέτοχος της αγίας βιοτής του γίνεται τώρα κάθε Έλληνας φιλόθεος αναγνώστης με το βιβλίο αυτό που, πέρα από την εκτενή βιογραφία του οσίου, περιέχει τις διδαχές του, καθώς και τα χρονικά της ανακηρύξεώς του σε άγιο (1903) και της επανευρέσεως του τιμίου λειψάνου του (1990).
14η έκδοση: 02/2015
Όσιος Στάρετς Συμεών των Σπηλαίων του Πσκωβ
Ο βίος του οσίου Συμεών είναι πολύ όμορφος και διδακτικός, με πλήθος θαυματουργικές θεραπείες καθώς και θαυμαστές προορατικές ενέργειες που προκαλούσαν το θαυμασμό των προσκυνητών και τους οδηγούσαν στο δρόμο της Εκκλησίας. Είχε γίνει πολύ γνωστός ως πνευματικός και κοντά του έτρεχαν πλήθη πιστών για να εξομολογηθούν και να λάβουν την ευχή του. Πολύ δίκαια η Εκκλησία τον κατέταξε στο χορό των αγίων και όρισε να εορτάζεται η μνήμη του την 5η Ιανουαρίου, ημέρα κατά την οποία ο Όσιος παρέδωσε το πνεύμα του στα χέρια του αγαπημένου Κυρίου Του.
Την πορεία και την πνευματική αποστολή του οσίου Συμεών είχε προφητεύσει πολύ νωρίτερα ο μεγάλος άγιος της ρωσικής γης, ο Ιωάννης της Κρονστάνδης, που είχε πει από τις αρχές του εικοστού αιώνα πως αργότερα “θα βρεθεί ένας μεγάλος Γέροντας στο μοναστήρι των σπηλαίων του Πσκώβ, ο ιερομόναχος Συμεών κι η μονή αυτή δε θα κλείσει”. Κι η προφητεία του μεγάλου αγίου επαληθεύτηκε πλήρως.
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 128
Α΄ έκδοση: 10/2016
Οσιότης Ιστορουμένη
Με την πρώτη από τις δύο λέξεις που συνθέτουν το λιτό τίτλο, Οσιότης, δηλώνεται εκείνη η εκδοχή της αγιότητας που απασχολεί το παρόν βιβλίο, ενώ η δεύτερη λέξη του τίτλου, Ιστορουμένη, αποτελεί παθητική μετοχή του ρήματος ιστορώ, το οποίο έχει διπλή σημασία: αφηγούμαι, εξιστορώ, αλλά και ζωγραφίζω, θέματα από τη ζωή και την παράδοση Εκκλησίας. Έτσι, εάν αναλογιστεί κανείς ότι η εκκλησιαστική εικονογραφία χαρακτηρίζεται μόνιμα από μία – άλλοτε φτωχότερη και άλλοτε πλουσιότερη – αφηγηματικότητα, τότε δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί ότι το αντικείμενο της παρούσας μελέτης δεν είναι άλλο από τον τρόπο με τον οποίον η οσιακή αγιότητα εξιστορείται, μέσα από την τέχνη της εικονογραφίας. Ο υπότιτλος του βιβλίου, από τα συναξάρια στις εικόνες, προδηλώνει τη μεθοδολογία με την οποία αναπτύσσεται η μελέτη. Ειδικότερα, εξετάζονται δώδεκα διαφορετικές περιπτώσεις οσίων. Για κάθε όσιο, αρχικά επιχειρείται μία λεκτική αφήγηση της ζωής του, θεμελιωμένη στα διάφορα συναξάρια, ενώ στη συνέχεια πραγματοποιείται μία εικαστική αφήγηση της ζωής του, μέσα από συγκεκριμένες εικόνες. Ο σχολιασμός που έπεται και τα σχετικά συμπεράσματα καθιστούν χειροπιαστό στον αναγνώστη και θεατή – των κειμένων και των εικόνων αντίστοιχα – αυτό για το οποίο πασχίζει η μελέτη: τον τρόπο με τον οποίον η οσιότητα ιστορείται.
Όσο μπορείς
Μικρό γεροντικό πόλεων
Πήγε κάποιος στον π. Ανδρέα για να συζητήσουν.
“Άκου πάτερ να σου διαβάσω κάτι. Λέει ένας άγιος πατέρας σε κάποιον άλλο: “Γιατί μας αποφεύγεις αββά;” Και ο άλλος άγιος απάντησε: “Ο Θεός ξέρει ότι σας αγαπώ. Αλλά δεν μπορώ να είμαι με τον Θεό και με τους ανθρώπους. Οι Ασώματες Δυνάμεις, οι Άγγελοι, που είναι χιλιάδες και μυριάδες, ένα θέλημα έχουν. Ενώ οι άνθρωποι πολλά. Δεν μπορώ λοιπόν να αφήσω τον Θεό και να πάω με τους ανθρώπους”.
Τι εννοεί, πάτερ, ο άγιος εκείνος πατέρας; Δεν είναι ο αδερφός μας το πρόσωπο του Θεού; Είναι δυνατόν να επιδοκιμάζει η παράδοση την απομάκρυνση από τον πλησίον;”.
Κι ο π. Ανδρέας είπε: “Από κάποιο βιβλίο με ιστορίες μοναχών και μάλιστα αναχωρητών θα το διάβασες αυτό, έτσι δεν είναι; “Ε, λοιπόν, για τον αναχωρητή φαίνεται πως η ησυχία είναι μεγάλο πράγμα… τι να σου πω… Εγώ δεν είμαι και κάνας “ειδικός επιστήμονας” επί των μοναστικών… δεν ξέρω απ’ αυτά…
Πάντως έχω την αίσθηση πως για μας τους ανθρώπους των πόλεων, έχει εφαρμογή ένα διαφορετικό χωρίο, από κάποιον άλλο “φωτισμένο” άνθρωπο… Ίσως μάλιστα να λέει και το ίδιο πράγμα με αυτό που μου διάβασες… αλλά με άλλο βηματισμό… Άκου το: “Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου, μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες. Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την, γυρίζοντας συχνά κι’ εκθέτοντάς την, στων σχέσεων και των συναναστροφών την καθημερινήν ανοησία, ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική”.
Αν αυτό που μου διάβασες σου φαίνεται ξένο για μας τους ανθρώπους των πόλεων, κάνε αυτό που σου διάβασα εγώ. Όσο μπορείς…”
Εικαστικά: Χρήστος Γουσίδης
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 176
Γ΄ έκδοση: 05/2015
Όσο υπάρχουν άγιοι
Όποιος ακολουθήσει τα αγιασμένα χνάρια, που ξεκινούν από την Κόνιτσα, θα ανακαλύψει και τα μυστικά τους. Μυστικά, που δεν λέγονται με λόγια.
Οι ήρωες της ιστορίας μας, νέα παιδιά, καθένα με τις αγωνίες και τα προβλήματά του, διασταυρώνουν τις ζωές τους με δύο σύγχρονους αγίους: τον άγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη και τον άγιο Παΐσιο τον Αγιορείτη.
Ένας νέος κύκλος ζωής αρχίζει γεμάτος νοήματα και αξίες.
Μέσα από περιπέτειες, εκπλήξεις και ανατροπές ανακαλύπτουν πως, ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΓΙΟΙ… το αύριο θα είναι καλύτερο.
Βελτιωμένη έκδοση του βιβλίου “Τα μυστικά της Κόνιτσας”
Όταν δεν θα είμαι πιά εδώ
Λόγος αληθινός ενώπιον του θανάτου.
“Όσο περισσότερη εξουσία έχουμε -κι αυτή που εγώ έχω δεχθεί είναι πελώρια- τόσο πιο χαμηλά πρέπει να κατεβαίνουμε. Ελάτε, παιδί μου, βοηθήστε με να ξαναβρώ το ύψος του Θεού.”
Ο Ζακ, παντρεμένος και πατέρας δύο παιδιών, μαθαίνει ότι πάσχει από καρκίνο. Η διάγνωση είναι οριστική: του μένουν σχεδόν έξι μήνες ζωής. Αποφασίζει λοιπόν να γράψει ένα γράμμα στο γιο του καθορίζοντας τις τελευταίες επιθυμίες του. Θέλει επίσης να πει στο γιο του να μη φοβάται και να μη λυπάται για τον επερχόμενο θάνατό του, επίσης να μη φοβάται το θάνατο γενικά μιας και είναι η κοινή ανθρώπινη μοίρα.
Μέχρι το τέλος του, θα προσπαθήσει να μεταλαμπαδεύσει τις εμπειρίες του και το θησαυρό της εμπιστοσύνης και αγάπης προς τη γυναίκα του. Θα πιέσει το γιο του να αντιμετωπίσει το γεγονός της απώλειας, να το κοιτάξει κατάματα. Εκείνος που δεν είχε ενεργό συμμετοχή στην Εκκλησία και έβλεπε τη ζωή μόνο μέσα από το πρίσμα του γιατρού, εξομολογείται ότι θέλει να αφεθεί σε αυτό “που ονομάζουμε Θεό”.
Με αφετηρία αυτόν τον άνθρωπο, ο πατέρας Σορκίν θέλει να βοηθήσει τους αναγνώστες να αντιμετωπίσουν την ύστατη μάχη. Ακόμη κι αν κάτι τέτοιο μοιάζει παράλογο και μας κάνει να επαναστατούμε και να θυμώνουμε, τελικά μπορούμε να κατανοήσουμε το θάνατο.
Πρόλογος: π. Βασίλειος Χριστοδούλου
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 128
Α΄ Έκδοση: 03/2017
Όταν η άψυχη ύλη απέκτησε «νοημοσύνη»
Ψηφιακή τεχνολογία: προσδοκίες και κίνδυνοι
Το βιβλίο αυτό προσπαθεί να δώσει μια σφαιρική άποψη των επιτευγμάτων της ψηφιακής τεχνολογίας: από τους υπολογιστές μέχρι τα σύγχρονα κινητά και το διαδίκτυο· από τη διασύνδεση οικιακών και ενσώματων συσκευών μέχρι τα ρομπότ, από τα κοινωνικά δίκτυα μέχρι την παραβίαση της ιδιωτικότητας· από τη βιονική, μέχρι τα ουτοπικά οράματα του μετανθρωπισμού. Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στην τεχνητή νοημοσύνη σε σύγκριση με το μεγαλείο της θεόσδοτης νοημοσύνης του ανθρώπου.
Τέλος, διαπιστώνεται με ανησυχία, ότι όλες οι εξελίξεις της τεχνολογίας αυτής οδηγούν σε ασφυκτική επιτήρηση των πολιτών.
Όταν μιλάει η σιωπή
Στα μονοπάτια της πνευματικής ζωής
“Ήμασταν μια παρέα λίγο-πολύ σαν όλες τις άλλες. Τέσσερις έφηβοι από οικογένειες με τραυματισμένες σχέσεις και μηδαμινές ελπίδες για αλλαγή. Παρ’ όλα αυτά ζούσαμε τη ζωή μας όσο μπορούσαμε έξω από τα προβλήματά μας. Μας κέντριζαν οι προκλήσεις της εποχής, μας συνέπαιρναν τα ερωτήματα της ηλικίας μας, διψούσαμε για νέες εμπειρίες…
Ήταν ένα καλοκαίρι σαν όλα τ’ άλλα. Τουλάχιστον έτσι άρχισε.
Όλα ξεκίνησαν σαν μια αναζήτηση καινούργιας περιπέτειας, σαν ένα παιχνίδι.
Όλα ξεκίνησαν ένα συνηθισμένο καλοκαιριάτικο πρωινό.
Τίποτα, όμως, από όσα ακολούθησαν δεν ήταν συνηθισμένο. Καθόλου συνηθισμένο…
Μετά από εκείνο το πρωινό ήξερα ότι έπρεπε να γράψω ένα βιβλίο για όσα έγιναν. Για να το πιστέψουν όλοι. Για να το πιστέψω κι εγώ…”
Η Ειρήνη, μία σύγχρονη δεκαεξάχρονη μαθήτρια καταγράφει στο ημερολόγιό της τις σκέψεις της, τις εμπειρίες της και τις υπαρξιακές της αναζητήσεις. Μαζί με τη δίκη της ζωή σκιαγραφεί με λεπτομέρειες τη ζωή τεσσάρων στενών της φίλων. Ανάμεσά τους είναι ο ασυμβίβαστος Σκίουρος, ο ονειροπόλος Αναστάσης και ο βαθιά εσωστρεφής Γιάννης που επιφυλάσσει στο τέλος του βιβλίου μια μεγάλη έκπληξη σε όλους! Οι τέσσερις φίλοι ανεβαίνουν στο βουνό για να βαδίσουν σ’ ένα ξεχασμένο μονοπάτι που ακολουθούσαν τα παλιότερα χρόνια όσοι είχαν μια έντονη επιθυμία και ζητούσαν την πραγμάτωση τους. Στην ανάβαση τους θα συναντήσουν ένα παράξενο ελάφι και έναν δενδρίτη μοναχό: δύο συναντήσεις που θα αλλάξουν για πάντα τη ζωή τους.
Ένα λογοτεχνικό βιβλίο γεμάτο τόλμη που γεννήθηκε μέσα από τη συνεργασία μοναχών της Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου Μέσα Ποταμού (επί του όρους Τρώωδος της Κύπρου) με τη Σταυρούλα Σταμάτη. Η πρώτη έκδοση του βιβλίου που γρήγορα εξαντλήθηκε συγκίνησε τους εφήβους αλλά και τους αναγνώστες μεγαλύτερων ηλικιών με την αλήθεια του και με την ευαισθησία του.
Στίχοι: Δήμητρα Σταύρου-Μιχάλσκι
Φωτογραφίες: Άννα Σταμάτη
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 444
Γ΄ έκδοση: (Αναθεωρημένη και εμπλουτισμένη) 04/2019
Όταν μιλούν τα παιδιά μας
Όταν μιλούν τα παιδιά μας – Αληθινές ιστορίες από τον κόσμο των παιδιών
–Καί γιατί να μεγαλώσω; Για να γίνω σαν τους μεγάλους που γκρινιάζουν από το πρωί ως το βράδυ και δεν είναι με τίποτε ευχαριστημένοι;…
Είναι η στιγμή που το παιδί σε αφοπλίζει με δυο λογάκια που σου λέει. Λόγια απλά και αυθόρμητα, βγαλμένα μέσα από την αθώα παιδική ψυχή, που κρύβουν όμως μεγάλο βάθος.
Σκοπός του βιβλίου είναι μέσα από αυθόρμητες φράσεις και χαριτωμένες σκηνές από τη ζωή των παιδιών, να μας παρακινήσει να σπουδάσουμε την αγνή παιδική ψυχή, να διδαχθούμε από την αθωότητά της και να φροντίσουμε με επιμέλεια ό,τι έχει ανάγκη.
Όταν ο Απόστολος Παύλος μίλησε στους αρεοπαγίτες
Περιγράφοντας γλαφυρά την αλεξανδρινορωμαϊκή εποχή οι E. Τσέλλερ και Γ. Νέστλε στην Iστορία της ελληνικής φιλοσοφίας (μτφ. Χ. Θεοδωρίδη) αναφέρουν ότι οι κοινωνίες των ελληνικών πόλεων έχοντας αποκτήσει κοσμοπολίτικο χαρακτήρα ζούσαν την μεταφυσική αγωνία. Την εποχή εκείνη η επιστήμη χωρίζεται από την φιλοσοφία, και η δεύτερη προσεγγίζει τη θρησκεία, ενώ εξελληνισμένοι ανατολίτες παρουσιάζονται στις αθηναϊκές φιλοσοφικές σχολές ως μαθητές ή και δάσκαλοι.
Εκείνη την εποχή παρουσιάζεται ενώπιον του Αρείου Πάγου ένας Ασιάτης σπερμολόγος, ο Απόστολος Παύλος, και μίλησε για έναν άγνωστο Θεό. Φάνηκε κάτοχος της ελληνικής παιδείας. Τον άκουσαν με ευχαρίστηση, όταν όμως έκανε λόγο για την Ανάσταση, τον κατέβασαν από το βήμα. Η εκκλησία του Χριστού επικράτησε, όμως το αναστάσιμο μήνυμα ατόνησε. Στη σύγχρονη εποχή η φιλοσοφία ξανάσμιξε με την επιστήμη. Τους φιλοσοφημένους και μη ανθρώπους των σύγχρονων κοσμοπολίτικων κοινωνιών δεν απασχολεί ο λόγος του Αποστόλου. Την αντίδραση των Αρεοπαγιτών αλλά και τη στάση του νεωτερικού ανθρώπου απέναντι σ’ ένα τέτοιο χαρούμενο μήνυμα προσπαθεί να ανιχνεύσει το προκείμενο πόνημα.
Όταν ψιθυρίζει ο Θεός
Εμείς καταλήξαμε:
Όλα, όσα ο Θεός μάς στέλνει ή παραχωρεί και συμβαίνουν στη ζωή μας, μοιάζουν με ψίθυρους…
Το βιβλίο αυτό είναι γεμάτο από ιστορίες, όλες αυθεντικές, που προέκυψαν από το συναπάντημά μας με κάποιους ωραίους ανθρώπους.
Καθεμιά από αυτές είναι πιο ασυνήθιστη, ή καλύτερα πιο… «ψιθυριστή» από τις άλλες.
Αν πείστηκες και θέλεις να τις ακούσεις, κλείσε πρώτα τα αυτιά, εκείνα που βρίσκονται πάνω στο κεφάλι σου, και «άκου»…
Ίσως να θέλουν κάτι να σου πουν…
Στα ψιθυριστά…
Προλογίζει ο μουσικοσυνθέτης Σταμάτης Σπανουδάκης.
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 112
Α΄ έκδοση: 03/2019
Ουράνια μηνύματα 2024 – βιβλιαράκι
Τα «Ουράνια Μηνύματα» είναι συγκερασμένη πείρα και γνώση σοφών ανθρώπων. Όχι καθώς την νομίζει ο κόσμος. Δεν είναι η σοφία των βιβλίων. Είναι το καταστάλαγμα της ζωής εκείνων που κράτησαν ανυψωμένες τις κεραίες της ψυχής τους και συνέλαβαν τα μηνύματα του Ουρανού. Τα πέρασαν από την καρδιά τους και τα προσφέρουν σαν χάρισμα στον καθένα μας. Για να τ’ αφήνουμε να μιλούν μέσα μας με τον απαλό τόνο της αύρας, με τον μυστικό ψίθυρο τ’ ουρανού. Για να’ ναι αληθινά «ουράνια μηνύματα», καθώς σαν πρωινές δροσοστάλες θα μας ζωογονούν στην καυτή, συχνά, έρημο της καθημερινής μας ζωής.
Ουράνια μηνύματα 2024 – τοίχου
Τα «Ουράνια Μηνύματα» είναι συγκερασμένη πείρα και γνώση σοφών ανθρώπων. Όχι καθώς την νομίζει ο κόσμος. Δεν είναι η σοφία των βιβλίων. Είναι το καταστάλαγμα της ζωής εκείνων που κράτησαν ανυψωμένες τις κεραίες της ψυχής τους και συνέλαβαν τα μηνύματα του Ουρανού. Τα πέρασαν από την καρδιά τους και τα προσφέρουν σαν χάρισμα στον καθένα μας. Για να τ’ αφήνουμε να μιλούν μέσα μας με τον απαλό τόνο της αύρας, με τον μυστικό ψίθυρο τ’ ουρανού. Για να’ ναι αληθινά «ουράνια μηνύματα», καθώς σαν πρωινές δροσοστάλες θα μας ζωογονούν στην καυτή, συχνά, έρημο της καθημερινής μας ζωής.
Ημερολόγιο τοίχου