«Να κάνετε τα παιδιά να αισθανθούν το καλό ως ανάγκη» μας είπε ο Γέροντας Παΐσιος σε μια επίσκεψή μας, μιας παρέας δασκάλων και καθηγητών. Και με αυτή τη σύντομη διδαχή του μας παρέδωσε το καλύτερο μάθημα περί παιδαγωγικής. Διότι ο Γέροντας, εκτός των άλλων πολλών χαρισμάτων, είχε και το χάρισμα του παιδαγωγού, δηλαδή του οδηγού των παιδιών -τουτέστιν όλων μας- στην Αλήθεια.
Η παιδαγωγική του πατρός Παϊσίου δεν έχει καμμιά σχέση με τις σύγχρονες θεωρίες, οι οποίες φέρουν εντός τους την σύντομη ημερομηνία λήξεώς τους, ανατρεπόμενες από άλλες θεωρίες αντάξιές τους ή μη. Η παιδαγωγική του δεν βασιζόταν σε καμμιά ηθικιστική προσέγγιση της ζωής, αλλά στην οντολογική θεώρηση της Αλήθειας, την οποία ο ίδιος βίωνε. Η Αλήθεια είναι πρόσωπο, έχει όνομα, λέγεται Χριστός, και ο δάσκαλος και ο μαθητής είναι επίσης πρόσωπα που αντανακλούν αυτήν την Αλήθεια. Συνεπώς, μεταξύ τους δεν μπορούν να παρεμβάλλονται τα απρόσωπα.
Ο Γέροντας Παΐσιος δίδασκε πάντοτε δια του παραδείγματος. Τα παραδείγματά του τα αντλούσε από τα πρόσωπα-πρότυπα, δηλαδή από τους Αγίους, από τους ήρωες και από τους συνανθρώπους του, μοναχούς ή λαϊκούς, που έβλεπε με το χάρισμά του την θεία παρέμβαση στη ζωή τους.
Όσοι εφαρμόζουμε στην διδασκαλία μας το δίδαγμα του πατρός Παϊσίου βλέπουμε τα αποτελέσματα. Τα παιδιά συγκεντρώνονται και ακούνε με πολύ ενδιαφέρον, μόνο όταν λέμε ιστορίες με δρώντα πρόσωπα. Όταν δε ο βίος του Γέροντα γίνεται πλέον διδακτέα ύλη, εκεί μεταμορφώνονται τα πάντα και μοσχοβολούν. Είναι εκπληκτικό το πόσο αρέσουν στα παιδιά τα θαύματά του αλλά και οι διδαχές του!