Ατενίζοντας το φως
16 φιλόσοφοι δυτικών πανεπιστημίων ανακαλύπτουν την Ορθοδοξία.
Τα δοκίμια που περιλαμβάνονται σ’ αυτό το βιβλίο έχουν γραφεί από ποικίλης προέλευσης φιλοσόφους, οι οποίοι μεταστράφηκαν στην Ορθοδοξία. Ορισμένοι είναι επιτυχημένοι, παγκόσμια γνωστοί λόγιοι κάποιας ηλικίας, άλλοι νεότεροι, στα πρώτα βήματα της σταδιοδρομίας τους. Κάποιοι προέρχονται από άσχετα με την πίστη περιβάλλοντα, κάποιοι πάλι από κάθε λογής θρησκευτικό υπόβαθρο. Όλοι όμως ενθαρρύνουν τους αναγνώστες να εισέλθουν σε κοινωνία με τον Ζωντανό Θεό, δια της κοινής ζωής της προσευχής και της λατρείας της Εκκλησίας Του.
– “Μπορεί να μην έγινα πιστός λόγω επιχειρημάτων, αλλά το γεγονός ότι παραμένω πιστός είναι αποτέλεσμα της πεποίθησής μου ότι υπάρχουν ισχυρά (πιθανολογικά) επιχειρήματα ότι υπάρχει Θεός και ότι η διδασκαλία του Χριστιανισμού είναι αληθής”
– “Η ορθόδοξη παράδοση πάντα υπογράμμιζε ότι τον Θεό τον βρίσκουμε στην καρδιά μας. Αυτό που ο Θεός θέλει από εμάς να γνωρίζουμε είναι πάρα πολύ σημαντικό για να στηρίζεται στη φιλοσοφική επιχειρηματολογία ή στην αποτίμηση του προφανούς. Και, ευτυχώς, καρδιά έχουμε όλοι”
Μετάφραση: Πολυξένη Τσαλίκη-Κιοσόγλου
Πρόλογος: Δημήτρης Αγγελής
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 360
Α΄ έκδοση: 12/2016
Γόνιμη γη
Το πνευματικό ταξίδι της εγκυμοσύνης
Πολλά ταξίδια κάνουμε στη ζωή μας. Άλλοτε είναι μια σύντομη διαδρομή μέχρι το απέναντι κατάστημα, άλλοτε μακρά περιήγηση σε πιο μακρινούς τόπους. Και η εγκυμοσύνη ένα ταξίδι είναι: δυναμικό αλλά και αργόσυρτο και κουραστικό – πορεία μάλλον παρά τρέξιμο. Πορεία και προσκύνημα μέσ’ από ευρύ πνευματικό τοπίο: ιλιγγιώδεις κορυφές και απόκοσμες κοιλάδες, ζόρικες αναρριχήσεις και δροσιστικά ρυάκια. Κάθε μέρα ένα βήμα πιο κοντά στην αγία πόλη, τον προορισμό μας, εκεί που θα συναντήσουμε και θα συνοδεύσουμε στον κόσμο μια νέα μορφή της θείας εικόνας: το μωρό μας.
Πρόλογος: Μάγδα Τσολάκη, Νευρολόγος-Ψυχίατρος, Θεολόγος, καθηγήτρια ΑΠΘ
Μετάφραση: Πολυξένη Τσαλίκη
Ζωής Χορηγός το Άγιο Πνεύμα στην Ορθόδοξη Παράδοση
Για να κατανοήσουμε το Άγιο Πνεύμα χρειαζόμαστε… το Άγιο Πνεύμα.
Στο βιβλίο «Ζωής Χορηγός, το Άγιο Πνεύμα στην Ορθόδοξη Παράδοση», οι στοχασμοί των Αγίων -των πρώτων Αγίων της Αγίας Γραφής, των μεταγενέστερων Αγίων της ιερής ιστορίας- είναι εμφανείς καθώς χρησιμοποιούν αφειδώλευτα σχετικές παραπομπές και ιστορίες αλλά -ελπίζω- και στον τρόπο με τον οποίον συνεισφέρουν στο δικό μου κείμενο. Το πλαίσιο γύρω από το οποίο είναι χτισμένος ολόκληρος αυτός ο στοχασμός είναι μία παλιά προσευχή στο Άγιο Πνεύμα (μία προσευχή πού προτρέπω τον αναγνώστη να ενσωματώσει στις δικές του προσευχητικές συνήθειες). «Σπάζοντας» την προσευχή αυτή σε φράσεις, στοχαζόμαστε τις αλήθειες και τους θησαυρούς που μπορεί να αποδώσει κάθε μία από αυτές. Η μόνη επιπλέον προσευχή που μπορεί να κάνει ο συγγραφέας είναι: στο τέλος, όλα όσα θα απομείνουν από το βιβλίο στην καρδιά και τον νου των αναγνωστών να είναι μόνον εκείνα που το Ίδιο το Άγιο Πνεύμα έχει τοποθετήσει εκεί. (π. John Oliver)
Καλλιτεχνική επιμέλεια: Παναγιώτης Καγιαλής
Φιλολογική επιμέλεια: Δήμητρα Γκούτη-Τσιαμπόκαλου
Μετά Θεόν Ηθική και Βιοηθική στον αιώνα της εκκοσμίκευσης
Το νέο βιβλίο του διαπρεπούς καθηγητού της Φιλοσοφίας της Ιατρικής κ. Herman Tristram Engelhardt με τον τίτλο “Μετά Θεόν, Ηθική και Βιοηθική στον αιώνα της εκκοσμίκευσης”, παρουσιάζει με ιδιαίτερη σαφήνεια την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η Ηθική και η Βιοηθική στην “μετά Θεόν” και άνευ Θεού φάση της και εκθέτει τις κρίσεις και τις προτάσεις του. Μέσα στην σύγχρονη ηθική και κοινωνική διάλυση και ασυναρτησία ο σοβαρός και υπεύθυνος επιστημονικός λόγος, που σέβεται και πληροφορεί ανιδιοτελώς τον άνθρωπο αποτελεί ανεκτίμητο θησαυρό.
Ο σύγχρονος άνθρωπος στηριζόμενος στα επιτεύγματα της επιστήμης και της τεχνολογίας και εγκλωβιζόμενος σε μια απατηλή εγκόσμια αθανασία λησμονεί τον εσωτερικό του κόσμο και αναλώνεται στην εξυπηρέτηση των υλικών του αναγκών και την ικανοποίηση των σωματικών του αισθήσεων. Επιδιώκει την άνεση και την ατομική ευημερία, μολονότι διαπιστώνει εμπειρικά ότι με τον τρόπο αυτόν δεν βρίσκει την ειρήνη και την ευτυχία, αλλά βυθίζεται όλο και περισσότερο στην μοναξιά του και την απογοήτευση. Η εγκατάλειψη του Θεού ως κέντρου αναφοράς της προσωπικής και της κοινωνικής του ζωής νεκρώνει τον πνευματικό του κόσμο και παραλύει τις κοινωνικές του σχέσεις. Ο άνθρωπος συρρικνώνεται στον ατομισμό του και αλλοτριώνεται από την ανθρωπιά του.
Μετάφραση: Πολυξένη Τσαλίκη-Κιοσόγλου
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 496
Α΄ Έκδοση: 04/2018
Μικρά εωθινά
Καθημερινά αναγνώσματα πνευματικής εγρήγορσης.
Όταν ανοίγεις την καρδιά σου με ευγνωμοσύνη στους άλλους, ετοιμάζεται ο δρόμος για μια σχέση με τον Ιησού. Και η εγκατοίκηση του Αγίου Πνεύματος σε γεμίζει με τη δύναμη που χρειάζεται για να ζήσεις μια ζωή μεταμορφωμένη από τη χάρη του Θεού. Γεμίζεις από εγκάρδια ευγνωμοσύνη για όλα τα δώρα Του και αποκτάς την εσωτερική ειρήνη.
Η προετοιμασία για τον σπόρο της αγάπης προς τον Θεό αρχίζει με την ευγνωμοσύνη. Ο απόστολος Παύλος έγραφε, «δεν κρατάς εσύ τη ρίζα, αλλά η ρίζα εσένα». Κάθε επικοινωνία με τον Θεό πρέπει να αρχίζει με έκφραση ευγνωμοσύνης και μετά να καλλιεργείται με την καλοσύνη και την καλή διάθεση προς τους άλλους. Όταν είσαι ευγνώμων, ανταποκρίνεσαι προς τον Θεό και προς τους άλλους ενεργοποιώντας άλλες αρετές.
Καλλιεργώντας και βαθαίνοντας την ευγνωμοσύνη και την εκτίμηση προς τους άλλους, η καρδιά προετοιμάζεται για να νιώσει την εσωτερική ανάγκη να ανταποκριθεί ελεύθερα και με ευχαριστία στην πρόσκληση του Θεού να επικοινωνήσει μαζί Του.
Μετάφραση: Πολυξένη Τσαλίκη-Κιοσόγλου
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 536
Α΄ έκδοση: 01/2017
Μπροστά στο τέλος
Η ευθανασία, το νόημα της ζωής και το “σύνδρομο του θανάτου”
Η βαθιά αποστροφή και συνάμα εμμονή με τον θάνατο που παρατηρείται στη σύγχρονη δυτική κουλτούρα πιστοποιεί τη δύναμή του πάνω μας. Έχει γίνει το πρωταρχικό μας ταμπού και πολλοί από μας έχουμε φθάσει στο σημείο να τον βλέπουμε σαν μια υπέρτατη δύναμη, κάτι σαν θεότητα. Όμως, όπως συμβαίνει με όλα τα πράγματα που θεοποιούμε, καταφέραμε να ξεπεράσουμε το φόβο μας γι’ αυτόν τόσο όσο χρειάζεται για να τον χειριζόμαστε για τους σκοπούς μας… Ξεπεράσαμε την αποστροφή μας για το θάνατο τόσο όσο χρειάζεται για να τον κάνουμε εργαλείο: να ξεφορτωνόμαστε δι’ αυτού κάποιους εγκληματίες, ή να τερματίζουμε ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες και να “ανακουφίζουμε” σιγά-σιγά δι’ αυτού τη δυστυχία της αρρώστιας και της δοκιμασίας. Μέσα από τις δικές μας επιλογές και προτιμήσεις, δημιουργήσαμε μια κουλτούρα θανάτου.
Η σύγχρονη εκκοσμικευμένη κοινωνία τρέφει τη φαντασίωση ότι καταφάσκει στη ζωή και βιάζεται να απορρίψει τη βιβλική οπτική ως αρρωστημένη και απόκοσμη. Στην πραγματικότητα, η εκκοσμικευμένη κοινωνία είναι αυτή που καλλιεργεί την εντύπωση -ενίοτε τη βεβαιότητα- ότι ο θάνατος παραμονεύει παντού και αγκαλιάζει τη ζωή μας. Αντίθετα, σύμφωνα με τη Βίβλο, ο θάνατος υποτάσσεται σ’ ένα θεό που λυτρώνει την τραυματισμένη από την αμαρτία κτίση και καθιστά το θάνατο ένα ενδεχόμενο μάλλον παρά την υπέρτατη πραγματικότητα.
Πρόλογος: π. Βασίλειος Καλλιακμάνης
Μετάφραση: Πολυξένη Τσαλίκη-Κιοσόγλου
Πάντες ὑμεῖς υἱοί φωτός ἐστε
Ομιλίες στην Μεγάλη Τεσσαρακοστή, στην Πασχαλινή αγρυπνία, στην Κυριακή του Πάσχα και στην Ανάσταση.
Απόδοση στη Νεοελληνική: Πολυξένη Τσαλίκη-Κιοσόγλου
Εξώφυλλο:Μαλακό
Σελίδες:192
Α΄ Έκδοση:04/2018
Πέρα από την δικαιοσύνη των ανθρώπων
Το όριο της ελευθερίας και της ανθρώπινης ζωής
Η αναθεωρημένη έκδοση του νέου αυτού βιβλίου συνιστά την πιο περιεκτική επιχειρηματολογία κατά της άμβλωσης ως επιλογής που έχει έως τώρα δημοσιευθεί. Το βιβλίο παρέχει αρκετές (μη-θεολογικές) αιτιολογήσεις του συμπεράσματος ότι όλα τα ανθρώπινα πλάσματα, περιλαμβανομένων και εκείνων εντός της μήτρας, πρέπει να γίνονται σεβαστά ως πρόσωπα. Ασκεί κριτική στην άποψη ότι η άμβλωση δεν είναι λάθος ακόμη κι αν το ανθρώπινο έμβρυο είναι πρόσωπο. Εξετάζει δύσκολες περιπτώσεις για όσους είναι υπέρμαχοι της ζωής, όπως η άμβλωση στην περίπτωση βιασμού ή κινδύνου της ζωής της μητέρας, καθώς και δύσκολες περιπτώσεις για τους υπερασπιστές των αμβλώσεων, όπως είναι η άμβλωση για λόγους επιλογής φύλου και το σκεπτικό «προσωπικά είμαι αντίθετος αλλά δημόσια επικροτώ την άμβλωση». Τελειώνει εξετάζοντας αν η τεχνητή μήτρα θα μπορούσε να τερματίσει την διαμάχη γύρω από τις αμβλώσεις και δικαιώνει την άποψη ότι κάθε εκ προθέσεως άμβλωση είναι ηθικά εσφαλμένη.
Πρόσωπο και Σταυρός
Συζητήσεις με τον π. Δημήτριο Στανιλοάε
“Το πρόσωπο δεν μπορεί να απομονωθεί. Δεν υπάρχει παρά μόνον εν κοινωνία και πραγματώνεται ανάλογα με το ενδιαφέρον του για τον άλλον και με το ενδιαφέρον του άλλου γι’ αυτό. Είναι το μυστήριο της Αγίας Τριάδος. Ο Χριστός έδειξε την αξία του ανθρώπινου προσώπου γενόμενος προσωπικός άνθρωπος. Εν Χριστώ αποκτούμε την αληθινή ανθρωπινότητα… Ο Χριστός, πάνω στον Σταυρό, πάσχει για τους άλλους, όχι για τον Εαυτό Του.
Εδώ ακριβώς βρίσκεται ο σύνδεσμος μεταξύ του μυστηρίου του Σταυρού και του μυστηρίου του προσώπου. Ο άνθρωπος επί της γης περνά δοκιμασίες. Καθένας σηκώνει σταυρό. Κι ο σταυρός είναι βαρύς και άνευ σημασίας, όταν δεν έχουμε κάποιον πλάι μας να μας παρηγορεί. Όταν βρίσκουμε ένα τέτοιο πρόσωπο, ο σταυρός μας γίνεται λιγότερο δυσβάστακτος και το νόημά του αποκαλύπτεται. Η καταφατική έννοια του σταυρού είναι ότι μας επιτρέπει να αυτοπραγματωθούμε ως άνθρωποι… Ο σταυρός που με σώζει δεν είναι τα δικά μου βάσανα, αλλά τα βάσανα των άλλων: πάσχει για μένα, πάσχω για εκείνον…”
Μετάφραση: Πολυξένη Τσαλίκη-Κιοσόγλου
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 320
Α΄ έκδοση: 05/2014
Πως σωζόμαστε;
Η έννοια της σωτηρίας στην Ορθόδοξη Παράδοση.
Ο Μέγας Αντώνιος έλεγε: “Υπόμενε πειρασμό μέχρι την τελευταία σου αναπνοή·” και την ώρα του πειρασμού υπάρχει πάντα η πιθανότητα της πτώσεως.
Έχω απόλυτη εμπιστοσύνη όχι στον εαυτό μου αλλά στον Χριστό, και είμαι σίγουρος ότι ο Χριστός είναι πιστός και ακλόνητος στις υποσχέσεις Του.
Μπορώ όμως να τρέφω την ίδια εμπιστοσύνη στη δική μου πιστότητα και σταθερότητα;
Επειδή έχω επίγνωση της ανθρώπινης αδυναμίας μου, παραμένω μεταξύ ελπίδας και φόβου μέχρι την ύστατη στιγμή του θανάτου.
Μετάφραση: Πολυξένη Τσαλίκη-Κιοσόγλου
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 104
Α΄ Έκδοση: 03/2017
Το αίνιγμα του πόνου
Ψάχνοντας το γιατί…
Πώς ένας Θεός αγάπης είτε θα προκαλούσε είτε θα επέτρεπε τον συνεχή πόνο των αθώων;
Τολμώ να πω ότι αν οι αθώοι πάσχουν, αυτό συμβαίνει επειδή ένας από μας –εσύ, εγώ, κάποιος άλλος παλιάνθρωπος–, τώρα ή στο παρελθόν, έδωσε το εναρκτήριο λάκτισμα για τα βάσανά τους.
Και αν οι αθώοι εξακολουθούν να υποφέρουν, αυτό συμβαίνει επειδή απομένει σ’ εμάς να αναλάβουμε την ευθύνη για όσα περνούν· χρωστάμε ακόμη αρκετή προκειμένου να ανακουφιστούν.
«Τι μπορώ να κάνω;» ψιθυρίζουμε και –αν δεν είμαστε ακόμη εντελώς νεκροί– μπορεί να νιώσουμε και λίγο ένοχοι για τον πόνο γύρω μας. Η ελάχιστη αυτή συναίσθηση της δικής μας ενοχής αποτελεί ανεπαίσθητη ένδειξη ότι ίσως υπάρχει ελπίδα για μας ακόμη.
Ο Ζωσιμάς του Ντοστογιέφσκυ έχει οξύτατη αίσθηση αυτής της ενοχής. «Μια σωτηρία υπάρχει για σένα», λέει στη συγκεντρωμένη αδελφότητα. «Πάρε τον εαυτό σου και κάνε τον υπεύθυνο για τα κρίματα των ανθρώπων…».
Όταν πάσχει ένα μέλος, όλα τα μέλη πάσχουν…
Το ωραιότερο πρόσωπο πάνω στη γη
Αληθινές ιστορίες γυναικών που το σκέφτηκαν αλλιώς
Το βιβλίο αυτό μιλάει για τις γυναίκες που αντιστάθηκαν στις σημερινές πρακτικές της ιατρικής ευγονικής. Για τις γυναίκες που τους είπαν ότι δεν πρέπει να γεννήσουν τα παιδιά τους, επειδή διαγνώστηκε κάποια αναπηρία είτε στις ίδιες είτε σ᾽ εκείνα. Για τις γυναίκες που αντιστάθηκαν στην ιδεολογία ελέγχου ποιότητας και προτύπων τελειότητας. Τόλμησαν να προκαλέσουν την κρατούσα ιατρική και κοινωνική νοοτροπία. Στάθηκαν απέναντι σε μια κοινωνία απέραντα φοβική προς την αναπηρία και τα στίγματά της. Παρότι αντιμετώπισαν σιωπηρή αποδοκιμασία έως και εχθρότητα, γέννησαν τα παιδιά τους, με την πεποίθηση ότι αξίζει να γευθούν το δώρο της ζωής…
Αυτό που καθιστά το παρόν βιβλίο μοναδικό είναι η τόλμη και σαφήνεια με την οποία αντιμετωπίζει τις θεωρούμενες δύσκολες ηθικά περιπτώσεις, αναδεικνύοντας την αδιαπραγμάτευτη αξία του ανθρώπου, ιδιαίτερα στη φάση ή στην κατάσταση της ζωής του που αυτή τού αμφισβητείται κοινωνικά, ηθικά και νομικά. Αυτή η αξία δεν μειώνεται ακόμη και όταν ο άνθρωπος θεωρείται ατελής, ή παρουσιάζει σωματική αναπηρία, ή χαρακτηρίζεται ως μη επιθυμητός. Ίσως τότε να αποκτά τη μεγαλύτερη τιμή της…
ΝΙΚΟΛΑΟΣ, Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής (από τον πρόλογο του βιβλίου)