Άγιοι που Γελούν και Περιγελούν την Ματαιότητα

Μόνον οἱ Ἅγιοι ὡς ξεσκλάβωτοι ἀπὸ τὰ «πρέπει» τοῦ κόσμου καὶ τοῦ «ἐγώ» τους δύνανται νὰ ξεσαμαρώνονται ἀπ’ τὰ σαμάρια καὶ τοὺς κανόνες τοῦ κόσμου. Ἔτσι λεύτεροι κι ἄφοβοι Χριστοαντάρτες, φυσικὰ καὶ ἀβίαστα διαλαλοῦν τὴν χαρά, τὸ χαμόγελο, καὶ περιγελοῦν
κι ἐξαπατοῦν τὸν ἀπατεῶνα κόσμο. Ὅπως αυτονόητο εἶναι ὁ ἥλιος νὰ ζεσταίνει, τὰ σύννεφα να βρέχουν, τὸ νερὸ νὰ ξεδιψά…
Τι συνδέει τὸν ἅγιο Δημήτριο τὸν Μυροβλύτη μὲ τὸν νεομάρτυρα Αγγελῆ τὸν Ἀργεῖο; Τὴν ἁγία Αγλαΐα μὲ τὸν ὅσιο Κόπρι; Τὴν νεαρὴ ἁγία Ραΐδα μὲ τὸν ἅγιο Φιλούμενο τοῦ Φρέατος τοῦ Ἰακώβ; Ἄνθρωποι τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους, ἀπὸ ἄλλους τόπους, ἀπὸ ἄλλες ἐποχές, μὲ ἄλλον τρόπο ὁ καθένας, ἐπέτυχαν να πιαστοῦν στὸν χορὸ τῶν ἁγίων. Ἀγάπησαν πάνω καὶ πέρα ἀπὸ ὅλα τὸν Χριστό. Ὁ
ἀγαπημένος μας πατὴρ Διονύσιος συλλέγει λεπτομέρειες ἀπὸ συναξάρια μοναδικὰ καὶ μᾶς ὑπενθυμίζει διακηρύσσοντας: Πίσω ἀπὸ τὴν ὁσιακὴ βιοτή, τὴν ὁμολογία ἢ τὸ μαρτύριο, στὸ μοναστήρι ἢ στὸν κόσμο, στὴν ἀγορὰ τῆς πόλης, στὸ μαγαζί ἢ στὸ χωράφι τους, οἱ ἅγιοι μᾶς ἁπλώνουν εὐφρόσυνα τὸ χέρι, ὡς πρόσκληση ἁγιασμοῦ πρὸς κάθε μετερίζι!