Εξομολόγηση, το κατώφλι της συγχώρεσης

Αυτοβιογραφικό σημείωμα του συγγραφέα

Γεννήθηκα το 1941. Βαπτίστηκα Χριστιανός σε μια Επισκοπελιανή ενορία στα δώδεκα και αργότερα εντάχθηκα στο Ναυτικό, το οποίο όμως εγκατέλειψα ως αντιρρησίας συνείδησης.
Μια σημαντική διάσταση της ζωής μου αποτελεί η ένταξή μου στα κινήματα ειρήνης, ιδιαίτερα σ’ εκείνα που ήταν ενάντια στον Πόλεμο του Βιετνάμ.
Από τον Προτεσταντισμό πέρασα στον Καθολικισμό. Με τράβηξε η Λειτουργία, εκτιμούσα ιδιαίτερα την αίσθηση συνευθύνης των Καθολικών για όσα γίνονται στον κόσμο. Εντάχθηκα στην προσπάθεια Καθολικός Εργάτης της Dorothy Day, δούλεψα εθελοντικά στα Σπίτια Φιλοξενίας, όπου προσπαθούσαμε να ζούμε το Ευαγγέλιο μ’ έναν απλό και κυριολεκτικό τρόπο: προσπαθούσαμε να έχουμε μόνο τα ελάχιστα απαραίτητα αγαθά· αγκαλιάζαμε εκούσια τη φτώχεια, μέναμε μακριά από κάθε μορφή βίας.
Η Dorothy Day με πήγε για πρώτη φορά σε μια Ρωσική Εκκλησία. Με γοήτευσε το γεγονός ότι στην Ορθοδοξία προσεύχεται και το σώμα: το σημείο του σταυρού, οι γονυκλισίες, οι μετάνοιες, απλές και στρωτές, η ορθοστασία την ώρα της Λειτουργίας, η παράδοση της καρδιακής προσευχής: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με», η προετοιμασία για τη Θεία Κοινωνία, με ιδιαίτερη έμφαση στη συγχώρηση ως απαραίτητη προϋπόθεση για τη συμμετοχή στο Μυστήριο. Μου άρεσε να μένω στον Ναό και να παρακολουθώ από μακριά το Μυστήριο της Εξομολόγησης: Ο εξομολογούμενος και ο πνευματικός, στο πλαϊνό κλίτος της εκκλησίας, απέναντι από το τέμπλο, σχεδόν πρόσωπο με πρόσωπο: σκηνή τρυφερότητας και οικειότητας.
Την Κυριακή των Βαΐων του 1988 εισήλθα στην Ορθόδοξη Εκκλησία.
Την Κυριακή της Πεντηκοστής με ακολούθησε και η σύζυγός μου, Νάνσυ.
Στην Ορθοδοξία νιώθουμε βαθύτερα δεμένοι με την πρώτη Εκκλησία, γευόμαστε μια ζωντανή λειτουργική ζωή. Πολλά από εκείνα που παραμελεί ο Καθολικισμός και έχουν εγκαταλείψει οι Προτεσταντικές Ομολογίες, ιδιαίτερα η εξομολόγηση και η νηστεία, στην Ορθόδοξη ζωή κατέχουν σημαντική θέση.