Και ο κλήρος έπεσε στα δάκρυα

Το θέμα, που ομολογώ πως από παιδί με πλήγωνε, είναι εκείνο του αναίτιου και πρόωρου χαμού των ανθρώπων, το αναπάντεχο του θανάτου, ο επώδυνος και μαρτυρικός τρόπος της εξόδου πολλών ανθρώπων απ’ τη ζωή, παρά τις όσες για “ανώδυνα, ανεπαίσχυντα και ειρηνικά τέλη” ικεσίες Τόν είχαμε ανά τους αιώνες παρακαλέσει.
Μεγαλώνοντας βέβαια και παίρνοντας μυρουδιά από τα τεκταινόμενα στην παγκόσμια ιστορία, ακόμα βασανιστικότερο γινόταν για μένα και το δέμα της διαφαινόμενης απουσίας και σιωπής του Θεού, όταν οι δίκαιοι αφανίζονται και η ηχώ των κραυγών τους πολλαπλασιάζεται ανατριχιαστικά μέσα σ’ ένα βουβό κενό. Όταν ο Θεός παρακαλείται να επέμβει και δεν το κάνει. Όταν κάποιοι που υποφέρουν Τού φωνάζουν και ο ουρανός σιωπά.
Οκτώ κινηματογραφικές ταινίες σε θεολογική παρακολούθηση, με θέμα τους αυτό το βασανιστικό ζεύγος της απώλειας και απουσίας, των αγαπημένων αδελφών και του σπλαχνικού Πατέρα· το ζεύγος που πάντα θα μας στοιχειώνει.
Τα δάκρυα, στοιχείο σωματικό αλλά και σημείο πνευματικό, διαρρέουν όλη την υπόστασή μας και εκφράζουν τα ανείπωτα. Όσα ο λόγος και οι λέξεις αδυνατούν να μεταφέρουν. Πάντοτε κλαίμε. Στην υπέρτατη χαρά και στην πιο αβάσταχτη θλίψη. Πάντοτε η αγάπη του Θεού θα μας υπερβαίνει αλλά και η αίσθηση της απουσίας Του θα μας κατακλύζει. Το περίσσευμα κι απ’ τα δύο, όσο αδυνατούμε εμείς να χωρέσουμε, υπερεκχειλίζει.
Με τα δάκρυα Σου μιλάμε καλύτερα. Με τα δάκρυα Σε αναζητούμε. Μα τα δάκρυα πιστώνουμε την παρουσία Σου μέσα μας και με τα ίδια δάκρυα σπαράζουμε την απουσία Σου.
Οι ειλικρινείς πάντοτε θα κλαίνε. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Πάντοτε κλαμμένοι μπροστά Σου θα ’μαστε και τα δάκρυα οι αποσκευές μας. Μ’ αυτά θα ξεπλένουμε το χώμα από πάνω μας αλλά και θα ποτίζουμε στάλα-στάλα την ελπίδα.

Εξώφυλλο: Μαλακό

Σελίδες: 472

Α΄ Έκδοση: 11/2018