Πειραϊκή Εκκλησία – Τεύχος 284

(Άρθρο του Γ.Α. από το τεύχος Σεπτεμβρίου του Περιοδικού)

Μαθητεία είναι η λειτουργία της διδασκαλίας η οποία παραδίδεται από τον διδάσκοντα στον μαθητή. Είναι μια διαδικασία η οποία έχει ιδιαίτερη και ξεχωριστή αξία καθώς εξελίσσεται ανάμεσα σε δύο πρόσωπα, αυτόν που διδάσκει και αυτόν που μαθητεύει. Ως διαδικασία σπουδής έχει σκοπό την μάθηση και την απόκτηση γνώσης αλλά δεν εξαντλείται σε αυτές.

Η έννοια της μαθητείας εμπεριέχει μία ισορροπία. Ισορροπεί δύο ζωτικής σημασίας για τον άνθρωπο ενέργειες: την διδασκαλία και την μάθηση. Κι αυτό γιατί η μαθητεία είναι ταυτόχρονα ένα αίτημα και μιά στάση ζωής. Υπό αυτή την οπτική οφείλουμε να την προσεγγίσουμε με τρεις προϋποθέσεις.

Πρώτον, να αντιληφθούμε ότι είτε ως διαδικασία είτε ως γεγονός που πραγματώνεται στην συνάντηση του διδάσκοντα και του διδασκομένου, η μαθητεία είναι μια πορεία ισορροπίας ανάμεσα σε αυτό το πρόσωπο που δίνει και σε αυτό το πρόσωπο που δέχεται εντός των όρων και των ορίων που καθορίζουν και καθορίζονται από την σχέση τους: την ελευθερία, τον σεβασμό, την διάκριση και την αγάπη.

Δεύτερον, να φωτίσουμε την έννοια της μαθητείας από την μεριά του μαθητευόμενου. Ο άνθρωπος είναι πάντοτε μαθητής. Στο ερώτημα “τι είναι μαθητεία;” συνήθως διαπιστώνεται ότι η ερμηνεία, ο καθορισμός ακόμη και οι θεωρητικές ή πρακτικές προτάσεις που τεκμηριώνονται διαθέτουν την οπτική του διδάσκοντα. Πρέπει λοιπόν να γίνει αντιληπτό ότι ο άνθρωπος χρειάζεται να κατανοεί την μαθητεία ως συναφές της ζωής του. Καθώς ο άνθρωπος γηράσκει, είναι και παραμένει διδασκόμενος, δηλαδή βιώνει την μαθητεία ως αναγκαίο όρο της πνευματικής προκοπής του.

Τρίτον, να εισχωρήσουμε στην έννοια της μαθητείας από την μεριά του μαθητευόμενου ανθρώπου, υπό τον όρο ότι δεν διαρκεί μόνο η ανάγκη για απόκτηση γνώσης. Η μαθητεία είναι ένα συνθετότερο γεγονός μετοχής, συμπόρευσης και εμπιστοσύνης σε έναν τρόπο ζωής που για τον χριστιανό δεν είναι άλλος από το “ακολουθείν τον Ιησούν”. Εδώ ο σκοπός είναι όπως αναφέρεται από τους Αποστόλους “ίνα ώσι μετ’ αυτού”. Διότι αυτή η μαθητεία είναι ο λόγος του Δαβίδ: “εκολλήθη η ψυχή μου οπίσω σου” κάνοντας τον άνθρωπο που διαθέτει τον εαυτό του εν πίστη και ελευθερία, στην κλήση ως μαθητής Του, “σύζωο Χριστού”.