Το Συναξάρι της ομορφιάς

Ἀποτελεῖ κοινό τόπο στήν ἐποχή μας ἡ ἀναγωγή τῆς ὀμορφιᾶς σέ αὐτονομημένο μέγεθος καί ἀκόμη περισσότερο σέ αὐταξία. Ὁ πολιτισμός τοῦ «φαίνεσθαι» ἔχει εἰδωλοποιήσει κατ’ ἐξοχήν τήν ἐξωτερική ὀμορφιά μέ θιασῶτες, πού ὄχι ἁπλῶς τήν ἐξιδανικεύουν ἀλλά τήν θεοποιοῦν. Ἀπό τήν ἄλλη, ἐμφανίζεται καί τό διαμετρικά ἀντίθετο φαινόμενο: κάποιοι –μάλιστα σέ ὁρισμένους ἐκκλησιαστικούς κύκλους– τήν ἀπαξιώνουν καί τήν δαιμονοποιοῦν.
Νοηματοδοτοῦν τήν ὀμορφιά ὡς ρηχότητα, πειρασμό, ἁμαρτία. Πῶς νά ἀξιολογηθεῖ μέ αὐτά τά δεδομένα ἡ φυσική καλλονή; Ὡς θεῖο δῶρο ἤ αὐτόχρημα ὡς σφραγίδα καί πύλη τοῦ πειρασμοῦ; Ποιός εἶναι ὁ ρόλος τῆς ὀμορφιᾶς στήν ἠθική ζωή τοῦ ἀνθρώπου καί ποιά εἶναι ἡ θέση τῆς Ἐκκλησίας στό ζήτημα τοῦ κάλλους καί τοῦ καλλωπισμοῦ;
Ἀπάντηση βρίσκουμε στά ζωντανά εὐαγγέλια τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή στόν βίο τῶν ἁγίων γυναικῶν πού φημίζονταν γιά τήν σωματική τους ὡραιότητα. Πῶς διαχειρίστηκαν τήν ὀμορφιά τους, ὅταν μάλιστα ἔζησαν σέ χρόνια ὅπως τά βυζαντινά, ὅπου τό κάλλος προβαλλόταν ὡς σημαντικό κοινωνικό πρότυπο καί πόσο ἡ ἐξωτερική ἐμφάνιση καθόρισε τήν πορεία τους πρός τήν ἁγιότητα;
Πιό ἐπίκαιρα ἀπό ποτέ τά συναξάρια συνδιαλέγονται μέ τόν σύγχρονο κόσμο ἀποδεικνύοντας πώς ὁ ἐκκλησιαστικός λόγος, ὅταν ἐμποτίζεται στήν ὀρθόδοξη πίστη, μετουσιώνεται σέ πατρική συμβουλή, ἀγαπητική θεραπεία τῶν ἀστοχιῶν, λεπτή χειρουργική ἐπέμβαση τῶν ψυχῶν. Τότε ἔχει τήν δυναμική νά ἑστιάζει στήν πραγματική αἰτία τῶν φαινομένων καί νά στηρίζει τόν ἄνθρωπο στήν προσπάθειά του νά γνωρίσει καί νά ἀγαπήσει τόν ἑαυτό του καί τόν Θεό.
Ἀπό τήν κατάφαση τῆς ὡραιότητας καί τῆς ζωῆς στήν ὡραιότητα τῆς ὑπέρτατης ἀγαπητικῆς σχέσης…