Η πτώση του προπάτορος δεν ματαίωσε τη θεία βουλή για τη δημιουργία του λογικού πλάσματος. Ο Θεός για αιώνες κατόπτευε από τον ουρανό να δεί, αν υπήρχε κάποιος άνθρωπος “εργαζόμενος δικαιοσύνην”, που θα συνεργούσε μαζί Του ως θεράπων Του στο μέγα έργο της σωτηρίας του ανθρώπινου γένους. Ο Θεός χρειαζόταν κάποιον, του οποίου η πνευματική κατάσταση να αντιστοιχεί όσο το δυνατόν περισσότερο στη θεία κατάσταση, κάτι που συνιστά προϋπόθεση για να ενοικήσει η χάρη στην καρδιά του ανθρώπου. Αυτή ήταν η κατάσταση της Θεοτόκου. Η τέλεια αγνεία και η ανιδιοτελής αγάπη Της για τον Θεό ήταν ανάλογες με το άμετρο. Μέτρο χάριτος που επρόκειτο να ενοικήσει μέσα Της. Όταν ο Θεός διέκρινε τη θεσπέσια ταπείνωση και την καθαρότητα της θεόπαιδος Μαριάμ “έκλινεν ουρανούς και κατέβη”.

Αφότου εγερθείτε το πρωΐ και πλύνετε το πρόσωπό σας, προσφέρετε αμέσως ευχαριστία στον Θεό «πάντων ένεκεν»· διαβάστε κάποιες από τις ευχές της Εκκλησίας· προσευχηθείτε αυτοσχέδια από την καρδιά σας και στη συνέχεια προσευχηθείτε λίγο με την ευχή του Ιησού. Τότε η ενέργεια της προσευχής θα σας συνοδεύει όλη την ημέρα και, είμαι βέβαιος, ότι θα σφραγίζει με ευλογία κάθε έργο σας.

Ἡ αἰώνια ζωὴ δὲν ὑπάρχει ἀπὸ μόνη της, ἀλλὰ συνδέεται άμεσα μὲ τὸν Χριστό. Ὁ Χριστός εἶναι ἡ αἰώνια ζωή. Καὶ τὸ σῶμα τοῦ ἀναστημένου ἀνθρώπου θὰ εἶναι πνευματικό, μὲ τὴν ἔννοια όχι τοῦ ἄυλου, ἀλλὰ αὐτοῦ ποὺ ὑπάρχει ἐξαιτίας τῆς σχέσης του με τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Τὸ ἀνθρώπινο σώμα δεν είναι περιττό ἢ αὐτὸ ποὺ ἐμποδίζει τὴν ἐξέλιξη τῆς ψυχῆς, ὅπως ήθελε ἡ ἀρχαιοελληνικὴ ἀντίληψη.
Η αἴσθηση τῆς θνητότητας μὲ κάνει νὰ κατανοῶ ὅτι δὲν ἔχω τὸν ἀπόλυτο έλεγχο σὲ ὅλα, ἄρα μπορεῖ νὰ θελήσω να σχετιστώ μὲ τὸν Θεὸ καὶ τὸν συνάνθρωπο, μὲ κάνει επίσης νὰ αἰσθάνομαι ὅτι ἡ ζωὴ αὐτὴ ἔχει μοναδικὴ ἀξία καὶ ὡς τέτοια, μὲ ὅλα τὰ καλά της, καὶ ὡς προστάδιο της αιώνιας ζωής: ζωῆς ποὺ δὲν εἶναι ἁπλὰ ἀτέρμονη, ἀλλὰ κάτι πολύ ουσιωδέστερο. Θέλω νὰ πῶ ὅτι ἡ αἰωνιότητα δὲν εἶναι μία ἄνευ τέλους ὕπαρξη ὑπὸ ὄρους πλαδαρότητας καὶ πλήξης, ἀλλὰ ζωὴ μὲ ὅλη τὴ σημασία της λέξης, ζωὴ μὲ τὸν Χριστό.
Ὁ ἅγιος Νεκτάριος μᾶς ὑπενθυμίζει: ὁ ἄνθρωπος εἶναι θνητός, ἀλλὰ φέρει τὴν αἴσθηση τοῦ ἀπείρου μέσα του, ἐπειδὴ ἔχει ἀθάνατη ψυχή. (Ἀπὸ τὸ Ἐπίμετρο του Γ. Μπάρλα).

Μην ΠΕΘΑΝΕΙΣ προτού γίνεις αυτό για το οποίο ΓΕΝΝΗΘΗΚΕΣ. Μην πεθάνεις προτού συναντήσεις τον ΑΝΘΡΩΠΟ που θα μπορούσες να ΓΙΝΕΙΣ.

Μάθε τι ΕΙΣΑΙ, τι ΜΠΟΡΕΙΣ και τι ΑΝΤΕΧΕΙΣ. Στη ΖΩΗ δε γίνεται αυτό που λέμε αλλά εκείνο που πιστεύουμε ΒΑΘΥΤΕΡΑ για εμάς.

Τα πάντα είναι ιστορίες και αφηγήσεις. Άλλαξε την ΑΦΗΓΗΣΗ που έχεις για εσένα και θα αλλάξει η ΖΩΗ σου. Πες μια ΝΕΑ δυναμική ΙΣΤΟΡΙΑ για σένα.

Συνάντησε τον ΗΡΩΑ μέσα σου, τα χαρίσματα και τις ικανότητες σου. ΣΠΑΣΕ τις περιοριστικές πεποιθήσεις.

ΣΥΝΔΕΣΟΥ με την αλήθεια σου, το φως, τον Θεό που κουβαλάς. Μην κοιτάς τι έπαθες αλλά τι ΜΠΟΡΕΙΣ να κάνεις.

Στα λάθη σου δες τις κρυμμένες ΔΥΝΑΜΕΙΣ σου. Στις δοκιμασίες τις ΚΑΜΟΥΦΛΑΡΙΣΜΕΝΕΣ ευκαιρίες. Σήκω και πες ξανά την ιστορία σου με πείσμα, πάθος και ΔΙΨΑ για ζωή.

Σίγουρα ΜΠΟΡΕΙΣ πολύ περισσότερα από εκείνα που σου είπαν και σε προγραμμάτισαν .

ΓΙΝΕ αυτό που ΜΠΟΡΕΙΣ και δεν έγινες ακόμη.

Ο Άγιος Βλάσιος και οι Άγιοι πέντε Μάρτυρες

Ένας γιατρός που ήταν και επίσκοπος…
Νέα παιδιά που έγιναν ήρωες…
Απλοί άνθρωποι που έγιναν μάρτυρες και άγιο….
Ένα ταξίδι στην καρδιά του αρχαίου κόσμου, μέσα από παράξενες
πολιτείες, κάτω από τη μύτη των εχθρών, για τη μεταφορά
του πιο πολύτιμου θησαυρού!

Όταν η Ιστορία γίνεται Λογοτεχνία, ανοίγουν οι καστρόπορτες της Αλήθειας και τα όνειρα των παιδιών μας φωτίζονται με τα γιορτινά χρώματα της Αγάπης και της Ελπίδας. Δεν μαθαίνουμε μόνο το χθες, αλλά το ζούμε. Οι πρωταγωνιστές του γίνονται φίλοι μας. Και, ακόμη και χωρίς να έχουν την πρόθεση να μας διδάξουν, εμείς αντλούμε από τη συναναστροφή τους το Μέλι και το Γάλα της προκοπής μας.
Και το ταξίδι συνεχίζεται, αιώνιο, απελευθερωτικό και λυτρωτικό…
Για την επιστροφή μας στον Ουρανό και στην Καρδιά μας.

Θεόδωρος Ι. Ρηγινιώτης,
θεολόγος – συγγραφέας

Διώξε τους φόβους που δυναστεύουν τη ζωή σου!

Μέσα από τα κείμενα που αφηγούνται ένα διαφορετικό οδοιπορικό στις πλαγιές του Άθωνα, ο συγγραφέας καταγράφει την σοφία των ασκητών και των Πατέρων, ως αντίδοτο στην καταδυνάστευση του φόβου που κυριεύει τον σύγχρονο άνθρωπο. Ένα βιβλίο αληθινό βάλσαμο!

Πλούσιοι ἢ φτωχοί, μικροί, μεγάλοι, «εὐσεβεῖς» ἢ ἄθεοι… ὅλοι μας ἔχουμε κάτι πολύ κοινό: ἕναν μόνιμο φόβο, ἀκριβῶς ὅπως μᾶς προειδοποίησε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, «ἐν ταῖς ἐσχάταις ἡμέρες…» (Λουκ. κα΄, 26), καὶ βασανιζόμαστε νύχτα-μέρα ἀπό φόβους, φοβίες καὶ διάφορες τυραννικὲς ἀνησυχίες.
Μὲ ἕναν σάκο ταξιδιωτικό στην πλάτη, ἀλλὰ περισσότερο βαρυφορτωμένος μέ τίς ἔγνοιες τῶν ἀνθρώπων, ὁ ἀγαπημένος μας πατήρ Διονύσιος Ταμπάκης… πῆρε τά βουνά!
Γιατί καὶ πῶς ριζώνουν οἱ φόβοι στην ψυχή μας;
Πῶς ἐγκλωβίζουν τὴν ψυχή μας οἱ ἐνοχές, ἡ τελειομανία, μὰ καὶ ἡ ὀλιγοπιστία;
Πῶς οἱ πνευματικοὶ νόμοι μᾶς βοηθοῦν νὰ ἀπαγκιστρωθοῦμε ἀπὸ αὐτά;
Τί σημαίνει «τσαλακωμένο» καὶ γιατί εἶναι προτιμότερο ἀπὸ τὸ… καλοσιδερωμένο;
Αὐτὲς καὶ ἄλλες πολλὲς ἀπαντήσεις σὲ ἕνα ἀπολαυστικὸ ὁδοιπορικό.

Λόγοι στην Ανάληψη του Κυρίου

Ένα απάνθισμα λόγων για τη μεγάλη εορτή της Αναλήψεως του Κυρίου, το τελευταίο γεγονός της επίγειας πορείας του Χριστού, με το οποίο ολοκληρώνεται το έργο της θείας οικονομίας. Μια προσφορά τροφής προς θεολογική εμβάθυνση και αφορμή για πνευματική καλλιέργεια και ενίσχυση της πίστεως.

Μια άλλη διάσταση της Πεντηκοστής: η οικουμενικότητα του ιερού Ευαγγελίου.
Άνθρωποι από διαφορετικά έθνη, Σέρβοι, Ρώσοι, Γεωργιανοί, Άγγλοι, Γάλ­λοι, Ισπανοί, Σύροι, Ιρανοί… άκουσαν τον λόγο του Θεού είτε από τα παιδικά τους χρόνια, είτε αργότερα, σε μια κρίσιμη καμπή της ζωής τους και τον έθεσαν λυχνάρι καθοδηγητικό στη ζωή τους. Πήραν στα σοβαρά το ζήτημα της σωτηρίας τους, αγάπησαν τον Κύριο με όλη την ύπαρξή τους.
Ένα ξεχωριστό αγιολόγιο, μια παναρμόνια δοξολογητική μελωδία από πολυεθνική χορωδία, από ανθρώπους πολλών εθνών, διαφορετικών ηπείρων και γλωσσών, που αναπέμπεται προς τον Δημιουργό.

“Το Μπλε του Παρνασσού με συγκίνησε και με συνάρπασε από την πρώτη φορά που το διάβασα. Το Μπλε του Παρνασσού είναι μάτια, είναι βλέμμα, βλέμμα αγνότατο ενός Γέροντα, που έζησε και πέθανε πλήρης ημερών στη μονή Δαδίου. Του Αμβρόσιου Λάζαρη εκ Λευκάδος. Στην αρχή φαντάζεσαι ότι με τέτοιον τiτλο θα μιλά για τον ουρανό και το χρώμα του, που ατλαζένιος και υποσχόμενος σκεπάζει το υπέροχο καταπράσινο όρος, όμως δεν είναι τελικά ο ουράνιος θόλος, αλλά ο θόλος μιας αθώας ματιάς. Με μια τέτοια ματιά κι ο συγγραφέας θα κοιτάει τα όσα μας ανιστορεί στα μικρά του κείμενα στο βιβλίο. Τα ξεκινά πολύχρωμα, κάποτε λερωμένα, κάποτε ματωμένα, βασανισμένα σίγουρα, ανθρωπίνως βασανισμένα, και τα κάνει μπλε. Τα οδηγεί στο μπλε, που αγάπησε και πίστεψε”.
Mάρω Βαμβουνάκη