Πλάθοντας ευτυχισμένα παιδιά
Γονιός από το Α έως το Ω
Το βιβλίο αυτό πραγματεύεται και αναλύει με έναν απλό και κατανοητό τρόπο εικοσιτέσσερα σημαντικά θέματα που αφορούν τις σχέσεις γονιών-παιδιών βασιζόμενο στην ελληνική πραγματικότητα.
Ενθαρρύνει τους γονείς να δουλέψουν για τη δημιουργία σχέσεων που θα βασίζονται στην αγάπη, την αλληλοκατανόηση και τον αλληλοσεβασμό.
Συμβάλλει να διαχειρίζονται ποιοτικότερα και να αντιμετωπίζουν αποτελεσματικότερα τα προβλήματα που προκύπτουν.
Είναι μοναδικό και πρωτότυπο στο είδος του.
Βοηθάει γονείς, παιδαγωγούς και εκπαιδευτικούς να δώσουν απαντήσεις ζωής σε πράγματα που τους απασχολούν και τους προβληματίζουν.
Συνδυάζει την τεκμηριωμένη παιδαγωγική άποψη, την επιστημονική γνώση με την πρακτική της εφαρμογή με παραδείγματα, χωρίς θεωρητική ορολογία.
Ένας πρακτικός “οδηγός” για το πως κτίζεις μια υγιή σχέση με τα παιδιά σου και -γιατί όχι;- πως μπορείς να πλάσεις ευτυχισμένα παιδιά!
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 392
Α΄ έκδοση: 11/2016
Πληγές από νόημα
Κάτω από τις έννοιες ανασαίνει η ζωή
Η πληγή και το τραύμα έχουν πάντα διπλή σημασία. Από τη μια, υποδηλώνουν οδύνη. Από την άλλη, φανερώνουν αγαπητική αιχμαλωσία: «η καρδιά μου είναι πληγωμένη από έρωτα»…
Το νόημα πληγώνει, το νόημα θεραπεύει!
Το βιβλίο ετούτο περιέχει πολλά σταυροδρόμια. Εκεί συναντώνται η Θεολογία, η Ψυχολογία και η Ψυχανάλυση, η Επιστήμη, η Ποιμαντική, η Λατρεία, χώροι δηλαδή που δεξιώνονται και τη διάνοια και την καρδιά. Και μπροστά μας βρίσκεται το στοίχημα της ενότητάς τους.
Θεωρία και Πράξη οφείλουν να κρατιούνται από το χέρι προκειμένου να θεραπεύσουν «το μέγα τραύμα, τον άνθρωπον». Κάνουμε Θεολογία επειδή είμαστε πληγωμένοι. Ασκούμε Ποιμαντική επειδή είμαστε συνασθενείς. Και μέσα από την ταπεινή διακονία τους γιατρεύεται ο πόνος μας. Άλλοτε διότι αποκτήσαμε πρόσβαση σε νοήματα λυτρωτικά. Άλλοτε επειδή ο ίδιος ο αδελφός μας γίνεται το νόημα…
Γεμίσαμε λέξεις χωρίς αντίκρισμα. Δυστυχώς αρκετές φορές θεολογικός στοχασμός και ποιμαντικές πρακτικές διεξάγονται αναίσθητα! Δεν υποψιαζόμαστε ότι κάτω από τις λέξεις και τις έννοιες σπαρταρούν ζωές άλλων. Πληγωμένες από νόημα, πληγωμένες για νόημα…
Ο υπότιτλος θα μπορούσε να είναι εξ ίσου δανεισμένος και από την Έμιλυ Ντίκινσον:
Οι χειρουργοί ας προσέχουν
όταν πιάνουν το νυστέρι!
Κάτω απ’ τις λεπτές τομές τους
ριγεί η Φταίχτρα –η Ζωή!
Πνεύμα, ψυχή και σώμα
Πνεύμα, ψυχή και σώμα, Άγιος Λουκάς ο Ιατρός
Αδημοσίευτα κείμενα του Αγίου Λουκά του Ιατρού, ενός επιστήμονα και Αρχιερέα της Ορθοδόξου εκκλησίας που με την σκέψη και το έργο του σημάδεψε την πνευματική πορεία του 20ου αι.
Μερικά από τα ερωτήματα στα οποία επιχειρεί να απαντήσει ο συγγραφέας
• Υπάρχει τριμέρεια στον άνθρωπο; Αν ναι, ποια στοιχεία την αποτελούν; Ποια είναι η σχέση μεταξύ τους;
• Υπάρχει κάποιο μέρος αθάνατο στον άνθρωπο κι αν ναι ποιο;
• Είναι ο εγκέφαλος όργανο των σκέψεων και των συναισθημάτων ή όχι;
• Μπορεί η καρδιά να αποτελεί όργανο και κέντρο της γνώσης;
• Υπάρχουν επιστημονικές, φιλοσοφικές ή άλλες αποδείξεις;
• Μπορούν να ισχύουν οι Βιβλικές θέσεις για τα παραπάνω ή ήδη έχουν ξεπεραστεί;
Ο μεγάλος θεολόγος χρησιμοποιεί τις επιστημονικές, φιλοσοφικές και ψυχολογικές τοποθετήσεις της εποχής του για να στηρίξει τα επιχειρήματά του. Ταυτόχρονα επαναφέρει στο προσκήνιο παλαιά, αλλά πάντα επίκαιρα ερωτήματα για τον άνθρωπο. Η ορθόδοξη θεολογία κατά το διάβα των αιώνων διαμόρφωσε την δική της ανθρωπολογία που έχει πάντοτε ως αρχέτυπο και πρότυπο τον Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό. Έχει δώσει τις δικές της απαντήσεις – μαρτυρίες κι αυτές ακριβώς επαναφέρει στην επικαιρότητα ο Άγιος Λουκάς ο ιατρός.
Πρόλογος: Ηλίας Σαραγούδας
Μτφ: Σβετλάνα Πετσίν και Ηλίας Σαραγούδας
Επιμέλεια: Φιλιώ Καραστάθη
Πνευματική ανθολογία
Από τους βίους και τους λόγους αγίων της Ρωσίας
Ἀνθολόγιο πνευματικῶν συμβουλῶν καί διδακτικῶν παραδειγμάτων ἀπό τά θεόπνευστα λόγια καί τούς χριστοειδεῖς βίους ἁγίων τῆς Ρωσίας. Ὡραῖα καί ὠφέλιμα ἀποσπάσματα ἀπό δεκαοκτώ βιβλία, μεταφράσεις ἀπό τά ρωσικά, τῶν ἐκδόσεων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς μας, καταταγμένα σέ ἑξήντα ἕξι θεματικές ἑνότητες: ἀγάπη, ἀπόγνωση, ἀρετές, ἀρρώστιες, ἄσκηση, εἰρήνη, ἐλευθερία, θάνατος, κατάθλιψη, λογισμοί, μετάνοια, πάθη, προσευχή, συζυγία, ταπείνωση, ὑπομονή κ. ἄ. «Ἕνα λουλουδιασμένο λιβάδι μέ πνευματικά χρώματα καί ἀρώματα κάθε λογῆς· μιά ἀνοιξιάτικη συμφωνία τῶν πουλιῶν, μέσα στήν ὁποία ἀφουγκράζεσαι τή μυστική καί ζωογόνα πνοή τοῦ Ἁγίου Πνεύματος».
Ἕνα ἔργο πού οἰκοδομεῖ, φωτίζει καί ἀναπαύει κάθε φιλόθεο ἀναγνώστη.
Πολιτιστική έκρηξη 2700 π.Χ.
Ο κατακλυσμός, η σύγχυση των γλωσσών και η γένεση του ελληνικού έθνους.
Οι λαμπρότεροι αρχαίοι πολιτισμοί έχουν ως αφετηρία την περίοδο γύρω στο 2700 π.Χ., μετά το οποίο αναπτύσσονται ραγδαία, με κοινό στοιχείο τη μνημειώδη αρχιτεκτονική και την υψηλή τεχνογνωσία σε πολλά επίπεδα. Ένα μυστήριο αρχαιολογικό φαινόμενο, μια πολιτιστική έκρηξη που ερμηνεύεται μέσω της αλήθειας της Αγίας Γραφής. Ο συγγραφέας, ιστορικός και αρχαιολόγος, συνδυάζοντας την παράδοση και τη διδασκαλία της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας με ποικίλα αρχαιολογικά, γλωσσολογικά και μυθολογικά δεδομένα, αποδεικνύει πώς συνδέονται ο κατακλυσμός του Νώε, ο πύργος της Βαβέλ και η ανάπτυξη των μεγάλων πολιτισμών, με έμφαση στην Ελλάδα και την καταγωγή του ελληνικού έθνους. Παράλληλα, καταδεικνύει τη σκόπιμη παραπλάνηση, που συντελείται εδώ και χρόνια, ώστε να μη συνειδητοποιήσουν οι άνθρωποι ότι τελικά η επιστήμη αποδεικνύει την αξιοπιστία και την αντικειμενικότητα της Αγίας Γραφής.
Πολυάννα και το παιχνίδι της χαράς
Το παιχνίδι της χαράς, είναι ένα μυθιστόρημα που έκανε πάταγο όταν πρωτοδημοσιεύθηκε στην Αμερική, κι αγαπήθηκε όσο λίγα παιδικά βιβλία, όταν μεταφράστηκε σ’ όλες τις γλώσσες του κόσμου.
Είναι ένα βιβλίο διδακτικό, και τόσο συναρπαστικό, ώστε το διαβάζουν με την ίδια ευχαρίστηση, τόσο οι μικροί, όσο και οι μεγάλοι.
Η Πολυάννα είναι ένα κοριτσάκι που πηγαίνει να ζήσει με τη θεία της, που δεν την ήξερε ως τότε και η οποία δεν συμπαθεί τα παιδιά. Είναι κοριτσάκι φρόνιμο, με χρυσή καρδιά και μεγάλη ζωτικότητα. Ο πατέρας της, ένας φτωχός ιεραπόστολος, της είχε μάθει να παίζει το “Παιχνίδι της χαράς”, που είναι το μυστικό της ανθρώπινης ευτυχίας. Το κοριτσάκι, που θέλει να βλέπει γύρω της ανθρώπους ευτυχισμένους, χαρούμενους, μαθαίνει σ’ όλους να παίζουν αυτό το περίφημο παιχνίδι. Η Πολυάννα καταφέρνει πολύ εύκολα να σκορπίζει γύρω της τη χαρά και την ευτυχία.
Με την ευθύτητα του χαρακτήρα της, με την πρόσχαρη πάντοτε διάθεσή της – και, κυρίως, με την αισιοδοξία της, η Πολυάννα κατορθώνει – όχι μόνο να αλλάξει τον δύστροπο χαρακτήρα της θείας της, αλλά και να ξαναφέρει την ευτυχία και τη χαρά μέσα σ’ εκείνο το πελώριο αρχοντόσπιτο, όπου πριν έρθει αυτή, η ατμόσφαιρα ήταν βαριά και αποπνικτική.
Είναι ένα μυθιστόρημα συγκινητικό, που αποπνέει το άρωμα της αισιοδοξίας και που πολλές φορές φέρνει δάκρυα στα μάτια και χαμόγελα στα χείλη, γιατί είναι μια ιστορία ανθρώπινη, πολύ ανθρώπινη.
Πόντος: Δεν ξεχνώ. Ιστορία, ήθη, έθιμα, πολιτισμός
Πολύχρονη έρευνα για τον Πόντο, μελέτη ανάλογων εργασιών εξαίρετων επιστημόνων και ερευνητών, μεταφορά όσων για δεκαετίες ακούσαμε από συμπατριώτες µας, Ποντίους πρόσφυγες της πρώτης γενιάς, αλλά και η εξηντάχρονη, προσωπική εμπλοκή µας µε τα δρώμενα στις ποντιακές κοινωνίες και πολιτιστικές οργανώσεις, µας οδήγησαν στη σύνταξη ετούτου του βιβλίου. Στόχος µας είναι να παρουσιάσουμε και να αναδείξουμε µε σεβασμό και αγάπη την τρισχιλιόχρονη ιστορική, δημιουργική όσο και τραγική διαδρομή των προγόνων µας.
Στέφανος Π. Τανιµανίδης
- Μυθολογία, γεωγραφικά όρια και φυσικός πλούτος του Πόντου.
- Ιστορία αρχαία, βυζαντινή, νεώτερη, σύγχρονη: γεγονότα και άνθρωποι.
- Ποντιακή κοινωνική ιστορία: ο άνδρας, η γυναίκα, ο ιερέας, η ζωή των ανθρώπων και των συνόλων τους.
- Γλώσσα, διάλεκτος, λογοτεχνία και ποίηση.
- Μουσική και μουσικά όργανα, τραγούδι, θέατρο και χορός.
- Ήθη και έθιμα: «αργατία», εποχές, εορτές, διατροφή, δοξασίες, παροιμίες, ευχές.
- Συνέχεια και συνεχιστές της παράδοσης: ο ποντιακός πολιτισμός σήμερα.
Ένα βιβλίο – πολύτιμος οδοδείκτης για όσους επιθυμούν να μυηθούν στον πολιτισμό και την Ιστορία του Πόντου.
Πορεία προς τη Βηθλεέμ με τους ποιμένες και τους μάγους
Η συμμετοχή μας στη δοξολογία των αγγέλων είναι το αποτέλεσμα της εσωτερικής πορείας μας στη Βηθλεέμ της καρδιάς μας. Εκεί όπου ο Χριστός γεννάται. Μέσα στην απόλυτη ησυχία του πνεύματός μας, μέσα στην άγρυπνη προσμονή της ψυχής, μέσα στην καθαρή καρδιά. Το σπήλαιο της καρδιάς γίνεται τότε ουρανός! «Ιδού ο ουρανός έσωθέν σου, ει καθαρός έση». Στην καθαρή καρδιά έρχονται οι άγγελοι του Θεού. Εκεί λάμπει το φως τους. Εκεί ακούγονται οι υπέροχοι ύμνοι τους. Εκεί κατοικεί ο Δεσπότης Χριστός. Η μικρή ανθρώπινη καρδιά γίνεται ουρανός και «χωρίον εν ω ανακλίνεται ο αχώρητος». Και ο άνθρωπος δεν έχει παρά να απορεί και να θαυμάζει, να χαίρεται και να δοξάζει τον υπεράγαθο Θεό για την άπειρη αγάπη και την ανέκφραστη συγκατάβασή Του, να κατέρχεται στη γη των αμαρτωλών ανθρώπων, να κατοικεί στην αμαρτωλή γη της καρδιάς μας.
Πορεία προς τον Γολγοθά
Πορεία προς τον Γολγοθά – Τι γιορτάζουμε τη Μεγάλη Εβδομάδα
Στο βιβλίο αυτό περιγράφονται με συντομία τα γεγονότα, τα πρόσωπα και τα βιώματα της Μεγάλης Εβδομάδας, όπως αυτά παρουσιάζονται μέσα στα κείμενα της Αγίας Γραφής και στην ορθόδοξη υμνολογία.
Γνωρίζοντας τι συμβαίνει σε κάθε συγκεκριμένη σύναξη της Εκκλησίας, μπορούμε να ζούμε πιο συνειδητά τα γεγονότα στην πορεία προς τον Γολγοθά και την Ανάσταση!
Πότε και πως να εκκλησιάζεσαι
Για να καταλάβουμε και να νιώσουμε ότι ο εκκλησιασμός, δεν είναι μία τυπική μας υποχρέωση, αλλά μια ουσιαστική συμμετοχή και κοινωνία με τον Τριαδικό Θεό, αλλά και με το σώμα της Εκκλησίας.
Εξώφυλλο: Χαρτόδετο
Σελίδες: 112
Έκδοση Ζ΄
Πότε και πως να εξομολογήσαι
Η μετάνοια του ανθρώπου και η αγάπη του Θεού. Η μετάνοια είναι χάρισμα της φιλανθρωπίας του Θεού. Πρόκειται για ευκαιριακό δώρο. Μόνο, δηλαδή, σε τούτη τη ζωή αξιοποιείται η μετάνοια του αμαρτωλού και μεταβάλλεται το πικρό σε γλυκό.
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες:128
ΙΒ΄ Έκδοση: 02/2019
Πότε και πως να κοινωνής
Τι λένε η Γραφή και οι Πατέρες για τη συχνή και σωστή θεία Μετάληψη.
Κάθε φορά, που τελείται η θεία Λειτουργία, ουράνιο γεύμα και δείπνο ετοιμάζεται. Καλεσμένοι όλοι οι πιστοί. Ακούμε τα ίδια λόγια του Χριστού να μας προσκαλούν: “Λάβετε φάγετε. Τούτό μου εστί το σώμα το υπέρ υμών κλώμενον… Πίετε εξ αυτού πάντες. Τούτο εστί το αίμα μου…” (Λουκ. 22,17-20. Α’ Κορ. 11,24-26).
Αμφιβάλλει κανείς, ότι οι λέξεις αυτές μας παρακινούν να λαμβάνουμε όλοι τη θεία Κοινωνία σε κάθε θεία Λειτουργία; Στην αρχαία Εκκλησία μόνο οι αβάπτιστοι, οι ανήκοντες στην ταξί των κατηχουμένων και οι λεγόμενοι μετανοούντες ή “προσκλαίοντες”, που είχαν αποκλεισθεί για κάποιο διάστημα από τη θεία Κοινωνία, λόγω μεγάλων αμαρτημάτων, μόνο αυτοί δεν συμμετείχαν στα Τίμια Δώρα. Άλλωστε αυτοί δεν άκουγαν καν την πρόσκληση του Χριστού, αφού είχαν αναχωρήσει προτού ν’ αρχίσει η Λειτουργία των Πιστών.
Στην αρχαία Εκκλησία ήταν λαχτάρα να μετέχουν της θείας Κοινωνίας όλοι όσοι παρέμεναν στη Λειτουργία των Πιστών.
Σταδιακά, με την ψύξη της χριστιανικής αγάπης, με τη μείωση της πνευματικότητας, με την απομάκρυνση από τη γνησιότητα και την παρθενικότητα των πρώτων ημερών της ζωής της Εκκλησίας, επικράτησε η κάκιστη συνήθεια, να κοινωνούν, οι περισσότεροι χριστιανοί, ωρισμένες μόνο φορές το χρόνο, και τότε όχι κατάλληλα προετοιμασμένοι. Σε πολλές περιπτώσεις στο Τραπέζι της θείας Λειτουργίας μετέχουν μόνο μερικά βρέφη ή νήπια, ελάχιστοι μεγαλύτερης ηλικίας, κάποτε δε μόνο ο λειτουργός ιερεύς!
Οι τελευταίες δεκαετίες διακρίνονται και για την αναζήτηση της παλαιάς γνησιότητας. Η στροφή στην Παράδοση, στις αρχαίες ρίζες, έδωσε τη δυνατότητα να επανεύρουν οι πιστοί τον “κεκρυμμένον θησαυρόν”, τη συχνή θεία Κοινωνία. Ο πόθος προς επάνοδο στην αρχαία, την Αποστολική Παράδοση οδήγησε υποχρεωτικά στην αναβίωση της αρχαίας χριστιανικής πρακτικής, δηλαδή, της κανονικής θείας Κοινωνίας.
Οι πρώτοι χριστιανοί, κατά την Καινή Διαθήκη, κοινωνούσαν καθημερινά. Αν σήμερα δεν μπορούμε να φθάσουμε σ’ αυτό το σημείο, είναι όμως εφικτή η μετοχή στο Ποτήριο της Ζωής τουλάχιστον κατά την Κυριακή, που είναι η ημέρα του Κυρίου· η ημέρα της Αναστάσεως. Κατ’ αυτήν τελείται η Λειτουργία σε όλους τους Ναούς, όπου διακονούν πρεσβύτεροι της Εκκλησίας. Τίποτε δεν πρέπει να θεωρείται ικανό να μας εμποδίζει την ημέρα αυτή στο να λαμβάνουμε το Σώμα και το Αίμα του Θεανθρώπου Κυρίου μας. Μετέχουμε του μυστηρίου της απολυτρώσεως σαν μία οικογένεια, στη Λειτουργία της Ημέρας του Κυρίου.
Εξώφυλλο: Χαρτόδετο
Σελίδες: 112
Έκδοσις δέκατη τέταρτη
Πού πάμε;
Για όλους ας οι δρόμοι της ζωής είναι πάντοτε δύο: της αρετής και της κακίας, της αγάπης και του μίσους, του θελήματος του Θεού και της αποστασίας, της εν Χριστώ δημιουργίας και της αυτοκαταστροφής, της πίστεως και της απιστίας, αθεΐας, θεομαχίας, του Χριστού και του αντιχρίστου.
Στο τέλος του πρώτου υπάρχει η δόξα, το αιώνιον φως και η Βασιλεία του Θεού. Το τέλος του άλλου ευρίσκεται εκεί όπου “το πυρ ου σβέννυται” (Μαρκ. 9,44), εκεί όπου “ο κλαυθμός και ο βρυγμός των οδόντων” (Ματθ. 8,12).
Εσύ, ποιον δρόμο επιλέγεις;
Που σου θάνατε το κέντρον;
Λογισμοί της καρδιάς για τις ώρες του πόνου.
Κάτι εντελώς αφύσικο για την εικόνα του Θεού -της πηγής της ζωής – ο θάνατος είναι απόρροια της πτώσης του ανθρώπου. Τον επέτρεψε ο Θεός «φιλανθρώπως, … ἵνα μή τό κακόν ἀθάνατον γένηται» – και μαζί μ’ αυτόν, το κεντρί του πόνου, της σύγχυσης και της αβεβαιότητας. Το καίριο μήνυμα του Ορθόδοξου Χριστιανισμού, η Ανάσταση, καταργεί θεραπευτικά το κεντρί του θανάτου. Τον μετατρέπει σε «κοίμησιν» και τον αναδεικνύει ως «φοβερώτατον μυστήριον».
Πρεσβυτέρα
Η ζωή, η αποστολή και η διακονία της συζύγου του ιερέα.
Η ζωή της πρεσβυτέρας είναι ζωή πλήρης, γεμάτη ικανοποιήσεις. Ενόσω προσπαθεί καθημερινά να την απολαμβάνει, μπορεί να γεύεται πολύτιμες στιγμές με τον σύζυγο και τα παιδιά της, και να χαίρεται όλες τις ευκαιρίες και τις ευλογίες που της χαρίζει ο Θεός. Το σημαντικότερο όλων, ας μην ξεχνά να Τον δοξάζει για όλα. Η πρεσβυτέρα, λόγω της θέσης της, μεταμορφώνει την κοινωνία γύρω της. Αποτελεί θετικό παράγοντα και στην οικογένειά της και στην ενορία. Στο πλευρό του ιερέα, η πρεσβυτέρα καλείται να γίνει η σύντροφός του στην προσευχή, στη διακονία, στον ευαγγελικό τρόπο ζωής. Ποιο είναι το έργο της, ο ρόλος της, τα απαραίτητα προσόντα της; Ποια είναι εν τέλει η δύναμή της;
Η μαρτυρία μιας πρεσβυτέρας που διακόνησε στο πλευρό του συζύγου της επί πολλές δεκαετίες φωτίζει κάθε πτυχή της ζωής αυτής που καλείται να είναι η «μητέρα» της ενορίας.