Ο Φιλόσοφος της αγίας οικογενείας
Αφηγηματική βιογραφία του Αγίου Γρηγορίου Νύσσης
“Θα γίνω ζηλωτής της μέλισσας. Η μέλισσα ποτέ δεν έκοψε όλο το λουλούδι. Ούτε το κουβάλησε στην πλάτη της, για να το πάει στην κυψέλη. Τινάζει με τα φτερά της το λεπτό χνούδι του θυσάνου. Πιάνει με τα άγκιστρα των ποδιών της τη γύρη και μ΄ αυτά χτίζει τη σοφή εργασία της, τα εξάγωνα της κηρήθρας. Έτσι και εγώ σαν τη μέλισσα δε θέλω να κόψω, να καταστρέψω τους αιρετικούς. επιθυμώ να συντελέσω στη μετάνοιά τους. Να παράγουμε μέλι, όχι να αλληλοεξοντωθούμε.” Άγιος Γρηγόριος Νύσσης.
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 472
Α΄ Έκδοση: 2015
Ο φυγάς του Θεού, όσιος Σάββας ο δια Χριστόν σαλός
Όπου και αν βρεθείτε, σε όποια πολυσύχναστη πόλη, πάντοτε τα χείλη σας και οι καρδιές σας να διψούν για την ζωή που σας πρέπει. Πάντοτε να θυμάστε πως είστε κόκκοι άμμου που λαμπυρίζουν σπαρμένοι κάτω από το φως.
Πολύ μικροί για να πιστέψετε πως είστε βράχοι αλώβητοι και παντοδύναμοι. Πολύ μεγάλοι για να αφήνεστε στον πρώτο άνεμο….
Η ιστορία του Σάββα και η πορεία του στις εσχατιές μου ίσως να μην είχε τίποτα να σας πει, αν δεν έμοιαζε καταπληκτικά με την καθημερινή πορεία των δικών σας ψυχών…
Άνθρωποι και τόποι διηγούνται…
Φωτίζονται στην ανάμνηση μιας συνάντησης και καταθέτουν μέσα από τους αιώνες την εμπειρία τους από τον Όσιο Σάββα τον Βατοπαιδινό τον δια Χριστόν Σαλό.
Ένας ιδιαίτερο “φυγά του Θεού”, ξένο της λογικής του κόσμου μας, αλλά και τόσο οικείο, εξαιτίας του βαθύτερου πόθου μας να “φεύγουμε” προς τον τόπο που όντως η καρδία μας επιθυμεί.
Εξώφυλλο: Μαλακό πλαστικοποιημένο
Σελίδες: 96
Α΄ Έκδοση: 06/2018
Οι άγγελοι του τελευταίου χειμώνα
Στο βιβλίο αυτό, που αποτελεί το πρώτο μέρος μιας τριλογίας, περιγράφονται οι σκληρές και απάνθρωπες, πολλές φορές, συνθήκες ζωής μιας μεσοαστικής χριστιανικής οικογένειας όπως τις έζησαν και τις είδαν τα μάτια ενός εντεκάχρονου παιδιού, καθώς και οι τραγικές ιστορίες μερικών άλλων ανθρώπων, κυρίως παιδιών της Αθήνας, στη διάρκεια του ανελέητου χειμώνα του 1941-42.
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 368
Α΄ Έκδοση: 01/2018
Οι δυό μας πήραμε την Πόλη
«Από το 1453, πόσα χρόνια είναι;».
Μετρούσε στα δάχτυλα αιώνες και τους έβγαλε πέντε κι ύστερα μέτρησε χρόνια και τα έβγαλε εβδομήντα.
«Πέντε αιώνες κι εβδομήντα χρόνια».
«Έπρεπε νωρίτερα».
«Ξεχαστήκαμε κι ήρθε από μόνη της».
Ήταν καθισμένοι μεταξύ τρούλου και μικρότερων τρούλων με τον μεγάλο τρούλο της Αγιά Σοφιάς να μοιάζει άπιαστος στην κορυφή του θόλου του…
Ένας Μεγάλος Πόλεμος θα φέρει την Κωνσταντινούπολη στην αγκαλιά του Ελληνισμού μετά από πεντέμισι αιώνες κι οι δυο τους θα πάρουνε την Πόλη αγαπημένοι σαν κλαδιά σε ένα τοπίο από
εκατομμύρια νεκρολούλουδα στον σολέα του κόσμου.
Δεν αγαπιέται ο πόλεμος.
Κανείς δεν αγαπάει τον πόλεμο.
Απ’ την αρχή του δίκαιου και αντιπολεμικού μυθιστορήματος προείχε η μόνη ωραιότητα στο δράμα του Μεγάλου Πολέμου ότι οι δυο τους θα πάρουνε την Πόλη.
Σε πήραμε πίσω γραία γυναίκα πορφυρή.
Σε χτενίσαμε με τείχη και Βόσπορο.
Σε χτενίσαμε με συντρίμμια από τείχη κι Ελλήσποντο.
Οι καιροί της μνήμης
Αγγέλα, Μέλπω, Αριάδνη.
Η μια απέναντι από την άλλη μέχρι χτες. Η μια δίπλα στην άλλη τώρα. Γυναίκες και μάνες του Εμφυλίου, τραγικές μορφές, σύμβολα και σημεία των πικρών καιρών, Ιστορία ζωντανή, αργασμένη στα πρόσωπα, στα βλέμματα, στις καρδιές τους.
Μετά τον εμφύλιο σπαραγμό στα πεδία των μαχών, ένας εμφύλιος σπαραγμός στις ζωές των ανθρώπων˙ στις σχέσεις, στις φιλίες, στις οικογένειες. Μαύρες μαντίλες και χιλιάδες απουσίες απ’ τη μια μεριά. Κόκκινες σημαίες κι εκατοντάδες εκτελέσεις απ’ την άλλη. Σκύλλα και Χάρυβδη. Μετεμφυλιακή δεξιά εξουσία και αυταρχικά κομμουνιστικά καθεστώτα, παρακράτος, προσφυγιά, κόμμα, παιδομάζωμα, διώξεις, φυλακές κι εξορίες.
Ένας λαός χωρισμένος στα δυο, ματωμένος, γονατισμένος. Ένας λαός θυσία, μια παράλογη θυσία χωρίς νικητές και ηττημένους, χωρίς θύτες και θύματα. Μα κι ένας λαός που πορεύεται στους καιρούς της μνήμης παλεύοντας να σταθεί όρθιος, ν’ αντικρίσει ήλιο κι ελπίδα. Ο λαός μας.
Οι κόρες της λησμονιάς
Κοριτσάκι τόσο δα ήταν όταν την άρπαξαν από την αγκαλιά μου. Ένα μπουμπούκι το κορμάκι της που δεν αξιώθηκα να το δω ν’ ανθίζει. Δεν το χάρηκα. Δεν το χόρτασα. Μόνο τ’ αγκάθια˙ τ’ αγκάθια μόνο χόρτασα. Τα βράδια, όταν οι σκιές της αβάσταχτης απουσίας απλώνονταν και μ’ έπνιγαν, στα γόνατα έπεφτα, προσευχόμουν μόνο κι έλπιζα: «Κι αν σου ζητάω πολλά, Παναγιά μου, μάνα είσαι κι Εσύ και με νιώθεις. Σαν την αγάπη της μάνας, το ξέρεις –Θεέ μου!– όμοια δεν υπάρχει σ’ αυτό τον κόσμο που ’φτιαξες…».
Γυναίκες του εμφυλίου… Στάχυα που τα άλεθαν αλύπητα οι μυλόπετρες της Ιστορίας. Πατρίδα, κόμμα, προδοσίες, επαναστάσεις, αντάρτικα, σφαγές και, τέλος, το παιδομάζωμα. Η πιο απάνθρωπη, η πιο σκοτεινή σελίδα του αδελφοκτόνου σπαραγμού.
Γυναίκες του εμφυλίου… Κεριά αναμμένα. Σαν την Αγγέλα, τη Μέλπω και την Αριάδνη. Ρωτούσαν, έτρεχαν, πόρτες χτυπούσαν μέρα και νύχτα, με μια μονάχα ελπίδα. Πως ίσως ξανανταμώσουν μια μέρα τα βλαστάρια τους. Κάποιες τα κατάφεραν. Κάποιες άλλες όχι.
Γυναίκες του εμφυλίου…
Μάνες της άδειας αγκαλιάς.
Αυτή είναι η ιστορία τους…
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 640
Α΄ Έκδοση: 10/2009 (Εικοστή έβδομη ανατύπωση: 11/2017)
Οι μάνες της άδειας αγκαλιάς
Γυναίκες του Εμφυλίου…
Ψυχές που καρτεράνε τρεμοσβήνοντας…
Σαν την ψυχή της Μέλπως που συλλογιέται τη Φανούλα της, δεκαεξάχρονο κορίτσι, στον αγώνα με το τουφέκι. Παιδί την πήρε η ανάγκη μακριά, γυναίκα θα τη γυρίσει πίσω η ζωή. “Αν υπάρχει ακόμη ζωή”, συλλογιέται βαριά.
Σαν της Αγγέλας την ψυχή, γονατισμένη μυστικά κάτω απ’ το εικονοστάσι. “Φέρ’ τους πίσω, Παναγιά μου”, ψιθυρίζει τρέμοντας, “φέρε το γιο μου και φέρε και τον άντρα μου, κουράστηκα, Παναγία μου, λύγισα μονάχη να παλεύω”.
Και σαν την ψυχή της Αριάδνης, βουβή, χαμένη ανάμεσα στον πάνω και στον κάτω κόσμο. Ο άντρας της, ίσως κι η κόρη της, η Κατερινούλα της, στον κάτω κόσμο πια να βρίσκονται. Εκεί… εκεί μαζί τους είναι η θέση μου, συλλογιέται θλιμμένα. Εκεί και πουθενά αλλού.
Μετά τις “Κόρες της λησμονιάς”, οι τρεις ηρωίδες αυτού του βιβλίου, μορφές και μοίρες του λαού μας, βορά σ΄ έναν απάνθρωπο εμφύλιο σπαραγμό.
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 496
ΙΔ΄ έκδοση: 10/2018
Οσία Μαρία η Αιγυπτία
Η Οσία Μαρία η Αιγυπτία αποτελεί εξέχουσα ασκητική μορφή στην Ορθόδοξη Εκκλησία, αλλά και ύψιστο παράδειγμα μετανοίας προς μίμηση. Αφού έζησε μία ελεύθερη, αχαλίνωτη, γεμάτη πάθη ζωή, αγγίζοντας τις πύλες του ολέθριου πνευματικού θανάτου, μετά από ένα σημαντικό στη ζωή της περιστατικό που της συνέβη, μετανοιώνει και ζητώντας το έλεος του Θεού, αποτραβιέται στα βάθη της ερήμου προσπαθώντας αν είναι δυνατόν με τα δάκρυά της, να καλύψει όλη αυτή την έρημο που την φιλοξενεί.
Μόνη εντελώς μακριά απ’ τον απόηχο του πλάνου κόσμου και συγχρόνως μαζί με τον Θεό που παρακολουθεί την ματωμένη της καρδιά, έζησε υπεράνθρωπα και απέκτησε υπόσταση αγγελική.
Περπατούσε πάνω από τα νερά, τους γκρεμούς, τα ποτάμια, χωρίς να πέφτει να καταβυθίζεται.
Ο Θεός, του ελέους και της συγγνώμης, την συγχώρεσε και την αντάμειψε με χαρίσματα πάνω από τα ανθρώπινα μέτρα. Εκείνη, όμως, ταπεινή μέχρι την ημέρα του θανάτου της, συνεχίζει τον ασκητικό αγώνα της μετανοίας και της προσευχής τόσο που ακόμα και τα άγρια θηρία να υποτάσσονται μπροστά της.
Περιέχει Ασματική Ακολουθία.
Όταν μιλάει η σιωπή
Στα μονοπάτια της πνευματικής ζωής
“Ήμασταν μια παρέα λίγο-πολύ σαν όλες τις άλλες. Τέσσερις έφηβοι από οικογένειες με τραυματισμένες σχέσεις και μηδαμινές ελπίδες για αλλαγή. Παρ’ όλα αυτά ζούσαμε τη ζωή μας όσο μπορούσαμε έξω από τα προβλήματά μας. Μας κέντριζαν οι προκλήσεις της εποχής, μας συνέπαιρναν τα ερωτήματα της ηλικίας μας, διψούσαμε για νέες εμπειρίες…
Ήταν ένα καλοκαίρι σαν όλα τ’ άλλα. Τουλάχιστον έτσι άρχισε.
Όλα ξεκίνησαν σαν μια αναζήτηση καινούργιας περιπέτειας, σαν ένα παιχνίδι.
Όλα ξεκίνησαν ένα συνηθισμένο καλοκαιριάτικο πρωινό.
Τίποτα, όμως, από όσα ακολούθησαν δεν ήταν συνηθισμένο. Καθόλου συνηθισμένο…
Μετά από εκείνο το πρωινό ήξερα ότι έπρεπε να γράψω ένα βιβλίο για όσα έγιναν. Για να το πιστέψουν όλοι. Για να το πιστέψω κι εγώ…”
Η Ειρήνη, μία σύγχρονη δεκαεξάχρονη μαθήτρια καταγράφει στο ημερολόγιό της τις σκέψεις της, τις εμπειρίες της και τις υπαρξιακές της αναζητήσεις. Μαζί με τη δίκη της ζωή σκιαγραφεί με λεπτομέρειες τη ζωή τεσσάρων στενών της φίλων. Ανάμεσά τους είναι ο ασυμβίβαστος Σκίουρος, ο ονειροπόλος Αναστάσης και ο βαθιά εσωστρεφής Γιάννης που επιφυλάσσει στο τέλος του βιβλίου μια μεγάλη έκπληξη σε όλους! Οι τέσσερις φίλοι ανεβαίνουν στο βουνό για να βαδίσουν σ’ ένα ξεχασμένο μονοπάτι που ακολουθούσαν τα παλιότερα χρόνια όσοι είχαν μια έντονη επιθυμία και ζητούσαν την πραγμάτωση τους. Στην ανάβαση τους θα συναντήσουν ένα παράξενο ελάφι και έναν δενδρίτη μοναχό: δύο συναντήσεις που θα αλλάξουν για πάντα τη ζωή τους.
Ένα λογοτεχνικό βιβλίο γεμάτο τόλμη που γεννήθηκε μέσα από τη συνεργασία μοναχών της Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου Μέσα Ποταμού (επί του όρους Τρώωδος της Κύπρου) με τη Σταυρούλα Σταμάτη. Η πρώτη έκδοση του βιβλίου που γρήγορα εξαντλήθηκε συγκίνησε τους εφήβους αλλά και τους αναγνώστες μεγαλύτερων ηλικιών με την αλήθεια του και με την ευαισθησία του.
Στίχοι: Δήμητρα Σταύρου-Μιχάλσκι
Φωτογραφίες: Άννα Σταμάτη
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 444
Γ΄ έκδοση: (Αναθεωρημένη και εμπλουτισμένη) 04/2019
Παίρνω τον πόνο σου μακριά
Ένα παράξενο και ανεξήγητο όνειρο έρχεται να ταράξει την καθημερινή ζωή της Αμάλθειας. Από πού έρχεται αυτό το όνειρο; Είναι ανάμνηση ενός πραγματικού γεγονότος ή εκδήλωση κάποιων ασυνείδητων καταπιεσμένων συναισθημάτων;
Από τα παιδικά της χρόνια, η ζωή της Αμάλθειας είναι γεμάτη από μια σειρά βίαιων συγκρούσεων αλλά και απογοητεύσεων. Η γνωριμία της όμως µε μια παρέα από ξεχωριστά παιδιά, που θα γίνουν η οικογένειά της, επουλώνει τις πληγές της και την κάνει να ελπίζει. Η αγάπη χτυπάει την πόρτα της.
Η ζωή την ανεβάζει στην κορυφή της επαγγελματικής καταξίωσης. Και από εκεί τη ρίχνει βαθιά σ’ έναν πόνο χωρίς παρηγοριά. Τι μπορεί να γιατρέψει αυτόν τον πόνο; Τι μπορεί να την κάνει να τακτοποιήσει τον ταραγμένο κόσμο της και να μπορέσει να αγαπήσει αληθινά; Υπάρχει ένα δυνατό παυσίπονο, ένα παυσί-λυπο που να κρατάει για πάντα; Και ποια είναι τελικά η αποκρυπτογράφηση του ονείρου που επιμένει να αναδύεται ξανά και ξανά από τα βάθη του αγνώστου παρελθόντος της;
Η ιστορία της Αμάλθειας και των φίλων της, γεμάτη από απροσδόκητες ανατροπές και αποκαλύψεις, είναι ένα ψυχολογικό ταξίδι μέσα στα στενά μονοπάτια των ανθρωπίνων σχέσεων. Ο λαβύρινθος είναι γνωστός: οικογένεια, φιλία, έρωτας, απόγνωση, θάνατος. Μέχρι πόσο μπορεί να κρατά κανείς ζωντανή την ελπίδα μέσα στο σκοτεινιασμένο πέλαγος της ζωής;
Πάλεψε με τα κύματα
Σύγχρονες αληθινές ψυχωφελής ιστορίες που ωφελούν και ενισχύουν τον αναγνώστη.
Σελίδες: 280
Εξώφυλλο: Άδετο
πάρε κι αυτό για το ταξίδι
Μια πρωτοχρονιά, θέλοντας να κάνω ένα δώρο στον εγγονό μου -άπορη σοφίας και πείρας προσωπικής- σκέφτηκα να του προσφέρω τα σοφά λόγια που αποταμίευσα, που εκπέμπουν μηνύματα και μοιάζουν δρομοδείχτες, στο ταξίδι της ζωής.
Έτσι, σαν ένα συμπληρωματικό εφόδιο στο οδοιπορικό του δισάκι…
Πάσχα Ρωμέικο
Ο τόμος αυτός είναι καρπός μίας αυθόρμητης ανάγκης να ξεκινήσουμε ένα προσκύνημα στα πασχαλινά διηγήματα του Παπαδιαμάντη και να τον αφήσουμε να μας οδηγήσει. Επιλέξαμε οκτώ από τα διηγήματα αυτά: Πάσχα Ρωμέικο, Χωρίς στεφάνι, Ο Αλιβάνιστος, Παιδική Πασχαλιά, Λαμπριάτικος ψάλτης, Στην Αγι-Αναστασιά, Εξοχική Λαμπρή, Η βλαχοπούλα.
Η καλαίσθητη έκδοση συνοδεύεται από ένα πλούσιο ηχητικό δίσκο που περιέχει την προφορική αφήγηση των διηγημάτων από τη Σοφία Χατζή που ασκείται να αποδώσει τον ρυθμό των γραπτών του Σκιαθίτη λογοτέχνη με τη συνοδεία της μουσικής που συνέθεσε ο Στέφανος Δορμπαράκης.
Η έκδοση προλογίζεται από τον διακεκριμένο φιλόλογο και λογοτέχνη Κωνσταντίνο Γανωτή, ο οποίος μεταξύ άλλων σημειώνει: «Ο λαός μας εκμυστηρεύτηκε στον κυρ Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη τα εσώψυχα του, όπως τον θείο έρωτα της Χριστίνας της δασκάλας προς τον Χριστό, που έγινε ο πιο ταπεινωμένος ανάμεσα στους ταπεινούς, για να στολίσει με τα λουλούδια του Επιταφίου του το τραύμα της ζωής της…».
Το κείμενο επιμελήθηκε ο Γιώργος Μπάρλας, ενώ το εξώφυλλο εικονογράφησε η Μαριτάσα Τσιμπλάκη.
Πάσχα των Ελλήνων
Πώς να νιώσουμε τη σημασία των ημερών του Πάσχα, χωρίς τον Λαμπριάτικο Ψάλτη του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη; «Το επ’ εμοί ενόσω ζω κα αναπνέω και σωφρονώ, δεν θα παύσω πάντοτε, ιδίως δε κατά τας πανεκλάμπρους ταύτας ημέρας, να υμνώ μετά λατρείας τον Χριστόν μου, να περιγράψω μετ’ έρωτος την φύσιν και να ζωγραφώ μετά στοργής τα γνήσια ελληνικά ήθη.».
Στην επανέκδοση αυτού βιβλίου με τον ξεχωριστό συμβολισμό για τις μέρες μας, ο καθηγητής λαογραφίας του Παν. Θράκης Μανώλης Βαρβούνης, ανθολογεί και παρουσιάζει τα πολύ σημαντικά πασχαλινά έθιμα του ελληνικού λαού, όπου οι θρησκευτικές αναμνήσεις συναντούν τις ανοιξιάτικες τελετές.
Παρουσιάζονται κείμενα πεζά ή ποιητικά που αφορούν στην πασχαλινή περίοδο καθώς και σχετικά διηγήματα των δύο κορυφαίων Αλέξανδρων, Παπαδιαμάντη και Μωραϊτίδη, τα οποία διατηρούν πάντοτε την κλασική αξία τους.
Πασχαλινά διηγήματα
Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης μας χαρίζει ιστορίες και αναμνήσεις μιας αλλοτινής εποχής με φόντο την πιο λαμπρή γιορτή, το Πάσχα.
Μεγάλοι και παιδιά είναι οι ήρωες στα κλασικά πια διηγήματά του, που δημιουργούν στο νου εικόνες πλημμυρισμένες από ανοιξιάτικες μυρωδιές, πίστη, έθιμα και παραδόσεις, νοσταλγία και ελπίδα.
Τα πιο αγαπημένα διηγήματα για το Πάσχα, με τα οποία μεγάλωσαν γενιές και γενιές, διασκευασμένα για παιδιά σε ένα μοναδικό γιορτινό βιβλίο.