Η Προσευχή
Η προσευχή είναι η ανάτασις του νου και της καρδίας ημών προς τον Θεόν, επί σκοπώ ή να τον αινέσωμεν και δοξολογήσω μεν δια τας απειροτελείους ιδιότητας, ή να τον καθικετεύσωμεν να μας γείνη ανάγκη βοηθός, ή να τον ευχαριστήσωμεν δια παρασχεθέντα εις ημάς αγαθά. Ως ανάτασις νου και καρδίας ορίζεται η προσευχή, διότι τούτο κυρίως αποτελεί την φύσιν και σύστασίν της, όπου δε η γλώσσα μόνον κινείται χωρίς και ο νους και η καρδία να συμμετέχουν, εκεί προσευχή πραγματική δεν λαμβάνει χώραν. Εκ του τριπλού σκοπού, τον οποίον κατά τας περιστάσεις επιδιώκει, η προσευχή λαμβάνει το όνομα τώρα μεν προσευχής αινετηρίου, άλλοτε δε προσευχής ευχαριστηρίου.
Η προσευχή είναι νοερά και ολόψυχος συνδιάλεξις. Και καθώς εις πάσαν συνδιάλεξιν υπάρχει ο λέγων και ο ακούων, ούτω και ενταύθα έχομεν ένα λέγοντα και ένα ακούοντα. Ο λέγων είναι ο άνθρωπος. Ο ακούων είναι ο Θεός. Εάν δεν υφίστατο “ακούων”, η προσευχή θα ήτο μία φρεναπάτη, και τα εκατομμύρια και δισεκατομμύρια των θνητών, από των στομάτων των οποίων νυχθήμεροι αίνοι και δεήσεις αναφέρονται, θα παρίστων μίαν δύσμοιρον σωρείαν παραφρόνων. Αλλ’ ευτυχώς ο Θεός υπάρχει, και η ανθρωπότης, προσευχομένη, σωφρονεί και λογικεύεται.
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 216
Α΄ Έκδοση: 12/2017
Η Προσευχή Τα νεύρα της ψυχής
Η προσευχή και η ελεημοσύνη είναι δύο από τα πλέον αγαπητά θέματα του Ιερού Χρυσοστόμου. Η προσευχή μάλιστα υπερτερεί της ελεημοσύνης. Και πολύ εύλογα. Διότι η προσευχή είναι η μητέρα κάθε αρετής. Αν η ελεημοσύνη είναι η καρδιά της αρετής, τότε η προσευχή είναι τα νεύρα και η ζωή της ψυχής. Και όπως δεν μπορεί να υπάρξει άνθρωπος χωρίς καρδιά, έτσι δεν μπορεί να υπάρξει και να ζήσει άνθρωπος χωρίς προσευχή.
Σειρά: Χρυσοστομικός Άμβων Ε΄
Η Προσευχή ως Ατελεύτητη Δημιουργία
Όσο περισσότερο τρίβεται κάποιος με τη θεία ενέργεια στην πράξη της προσευχής, τόσο εξαλείφεται το κάλυμμα της καρδιάς. Όταν συσσωρευθεί αυτή η ενέργεια, το κάλυμμα αίρεται τελείως, η βαθειά καρδιά ανοίγει και τότε ο νους του ανθρώπου βρίσκει τον τόπο της, όπου τελεσιουργείται το φοβερόν της παραστάσεως. Ο ορατός κόσμος υποχωρεί και ο ανώτερος, ο πνευματικός, γίνεται ψαυστή πραγματικότητα. Ο νους παύει να διαλογίζεται και σιγά με άκρα προσοχή. Η καρδιά πληρούται από ένα ζωοποιό φόβο ευλαβείας. Η αναπνοή συστέλλεται και ο Θεός γίνεται “τα πάντα εν πάσι”.
Η Ρωσία στο στρατόπεδο
Οι περιγραφές από τη μαρτυρική ζωή των κρατουμένων στα κολαστήρια του Γκουλάγκ.
Πολλές φορές διαβάζοντας το βιβλίο , σου κόβεται η ανάσα· ζεις μαζί με τον συγγραφέα την αγωνία του. Οι περιγραφές από τη μαρτυρική ζωή των κρατουμένων στα κολαστήρια του Γκουλάγκ, και όχι μόνο, είναι αβάσταχτες. Οι προσπάθειες που κάνουν οι άνθρωποι για να επιβιώσουν είναι απίστευτες. Οι διηγήσεις διακόπτονται πολλές φορές από τις περιγραφές, τις αναλύσεις και την κριτική του συγγραφέα για όλο το σοβιετικό σύστημα, το οποίο φαίνεται καθαρά να οδηγείται στο αδιέξοδο, δεκαεπτά χρόνια μετά την οκτωβριανή επανάσταση.
Η Σιών κατά του Σιωνισμού
Μιά ελληνορθόδοξη κριτική εναντίον της αόρατης δικτατορίας των Σιωνιστών.
Μέσα στο ιερό βιβλίο της Αποκάλυψης του Ευαγγελιστή Ιωάννη βλέπουμε τον ίδιο τον Κύριο να αναφέρεται στη συναγωγή του Σατανά, για την οποία με τρόπο απλό και σαφή μίλησε και στη σύγχρονη εποχή ο Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης, που έλεγε χαρακτηριστικά Οι Σιωνισταί δουλεύουν εδώ και 250 χρόνια. Βασιζόμενος στις αποκαλύψεις των Αγίων Γερόντων και γενικότερα στην Αγία Γραφή και την Παράδοση της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας, ο ιστορικός Διόδωρος Ράμμος επιχειρεί να φανερώσει τί είναι ο Σιωνισμός, πώς δημιουργήθηκε και πώς συνδέεται με τα θλιβερά γεγονότα που κατακλύζουν την εποχή μας. Ένα βιβλίο ορθόδοξης απολογητικής, που βασίζεται στην αντικειμενική και ιστορική θεώρηση της υποχθόνιας δράσης των Σιωνιστών.
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 96
Ι΄ έκδοση: 01/2020
Η συμφιλίωση
Από την Άπω Ανατολή στην Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία
Απρόσμενα, ἡ ὀσμὴ τοῦ θυμιάματος μὲ ἔφερε πίσω στὸ μακρινό μου παρελθόν… Ημουν με τὴ γιαγιά μου στὸ δωμάτιο tatami στὴν Ἰαπωνία. Ἡ γιαγιὰ ἄναβε τὸ κερὶ καὶ τὸ θυμίαμα μπροστά στον μεγάλο βουδιστικό οίκογενειακό βωμό, κάθε πρωὶ καὶ κάθε βράδυ. Ἡ εὐωδιὰ καὶ ὁ ἦχος ἀπὸ τὸ καμπανάκι (rin) ἠρεμοῦσε τὴν παιδική μου ψυχὴ ἀλλὰ μου ἔφερνε καὶ μιὰ μικρὴ λύπη, γιατὶ ἔνιωθα mujo (προσωρινή, περαστική στη ζωή). Ησυχία, σιωπή, νέκρωση, νηστεία, προσδοκία τῆς ψυχῆς γιὰ μιὰ ἄλλη ζωή, αἰώνια «Μεγάλη Τεσσαρακοστή» χωρίς Ἀνάσταση… χωρίς Παρουσία, χωρὶς Χριστό…
Κατάγομαι ἀπὸ τὴν Ἄπω Ἀνατολὴ καὶ ταξίδεψα μέχρι τὰ πέρατα τῆς Δύσης. Πόσες
συναντήσεις, πόσες ανακαλύψεις, πόση μάθηση! Καὶ τώρα, ἔχοντας συμφιλιώσει τὴν
Ιαπωνική μου καταγωγὴ μὲ τὸ χριστιανικό μονοπάτι πρὸς τὸν οὐρανό, στρεφόμενη καὶ
πάλι πρὸς Ἀνατολάς, βρίσκομαι ἀναπαυμένη κάπου στη μέση: στὴν ἁγία Ορθοδοξία, τὸσπίτι μου.
Ἡ ἀληθινὴ ἱστορία τῆς Μαρίας-Κινοῦκο Φουκάμι στὸ ταξίδι ἀναζήτησης τῆς ἀλήθειας ἀπὸ τὶς ἀνατολικὲς θρησκεῖες μέχρι τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.
Η τέχνη της σωτηρίας (Ομιλίαι) τόμος α΄
Οι Ομιλίες του σεβαστού π. Εφραίμ συνδυάζουν με τρόπο απλό, αλλά δυναμικό, τις κύριες αρετές του αποστολικού και αγιοπατερικού κηρύγματος. Γι’αυτό είναι λόγοι οικοδομής και παρακλήσεως, απευθυνόμενες όχι μόνο στους Μοναχούς, αλλά σ’ όλους τους αγωνιζόμενους Πιστούς.
Εξώφυλλο: Δεμένο
Σελίδες: 488
Δ΄ Έκδοση: 12/2009
Η τέχνη της σωτηρίας (Ομιλίαι) τόμος β΄
Οι Ομιλίες του σεβαστού π. Εφραίμ συνδυάζουν με τρόπο απλό, αλλά δυναμικό, τις κύριες αρετές του αποστολικού και αγιοπατερικού κηρύγματος. Γι’αυτό είναι λόγοι οικοδομής και παρακλήσεως, απευθυνόμενες όχι μόνο στους Μοναχούς, αλλά σ’ όλους τους αγωνιζόμενους Πιστούς.
Εξώφυλλο: Δεμένο
Σελίδες: 506
Έκδοση: 12/2015
Η Υπέρμαχος Στρατηγός, η Θεοτόκος στη ζωή της Ρωμιοσύνης
Η Παναγία υπήρξε για τους Έλληνες «η προστασία η ακαταίσχυντος», «η Υπέρμαχος Στρατηγός», «ο πύρινος στύλος», που οδήγησε το Γένος μας στο δρόμο του θριάμβου και της δόξας, η Μάνα της Ρωμιοσύνης, με την οποία συνοδοιπόρησε στη διαδρομή των αιώνων. Ολόκληρος ο ιστός της Ρωμιοσύνης έχει υφανθεί γύρω από τη σκέπη της Θεοτόκου. Γι’ αυτό ο ευσεβής λαός μας έχει ιδιαίτερη ευλάβεια στην Κυρά των Αγγέλων, που εκφράζεται με την αυθόρμητη επίκλησή Της στην ώρα του κινδύνου, αλλά και με την καλλιεπή υμνολογία και την πλούσια εικονογραφία.
Η φιλία είναι θησαυρός!
Κατά τους Πατέρες της Εκκλησίας
Με πολύ εγκωμιαστικό τρόπο μιλούν οι Πατέρες για την φιλία. Κι είναι όντως υπέροχα όσα αναφέρουν γι’ αυτήν!
Μιλούν για την αξία και τα γνωρίσματά της.
Παραθέτουν υποδείγματα γνήσιας φιλίας.
Μας προτρέπουν με έμφαση να αποκτούμε φίλους.
Και μας λένε και το πώς!
Ακόμη δε και πως θα την διατηρήσουμε όσοι την έχουμε!
Ωστόσο δεν μιλούν για την όποια φιλία και τους οποιουσδήποτε φίλους! Απορρίπτουν τους φίλους των περιστάσεων, των συμφερόντων, των απολαύσεων και των διασκεδάσεων! Αναφέρονται μονάχα στους γνήσιους, όπως τους αποκαλούν, τους ομόψυχους, αυτούς που αγαπούν θερμά και ειλικρινά! Τους έντιμους, τους ηθικούς και τους ενάρετους! Αναφέρονται καθαρά στην πνευματική φιλία!
Αυτή τη φιλία μας ζητούν να επιδιώκουμε, που προέρχεται απ’ το Πνεύμα, γιατί είναι ισχυρή!
Αυτήν που μπορεί να μας θρέψει την ψυχή!
Αυτήν που είναι σύμφωνη με το θέλημα του Θεού!
Και μιλάνε για τους φίλους εκείνους που πρέπει να κάνουμε για το Θεό, αλλά και για τους εχθρούς εκείνους που πρέπει να κάνουμε επίσης γι’ Αυτόν!
Στο μεγάλο, όντως, αυτό θέμα, που τόσες γνώμες και απόψεις ακούγονται σήμερα, ας ακούσουμε και τα φωτισμένα απ’ το Άγιο Πνεύμα λόγια των Πατέρων. Εκείνων που επιπλέον ζούσαν την φιλία κι ήταν και μεταξύ τους φίλοι, γιατί προπάντων ήταν φίλοι του Θεού…
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 128
Β΄ Έκδοση
Η φιλία είναι και δεν είναι παντοτινή
Αν κάθε φορά που λες ένα “όχι” αισθάνεσαι ενοχές, πρέπει να δουλέψεις αρκετά με τον εσωτερικό σου κόσμο.
Το θάρρος του “όχι” είναι ωριμότητα, ισορροπία, ακόμα και σεβασμός προς τον άλλον που απευθύνεται.
Ο άνθρωπος που αδιακρίτως λέει “ναι” μπορεί να βολεύει τους άλλους, να τον χρησιμοποιούν, όμως δεν τον εκτιμούν.
Η χορωδία του Τιτανικού και άλλες ιστορίες, πνευματικές και πνευματώδεις
Τα μικρά διηγήματα που περιέχει το βιβλίο έχουν πρωταγωνιστές ανθρώπους απλούς, αλλά και κάποιους αγίους, των οποίων η ζωή άλλαξε τον κόσμο. Μέσα από τις ιστορίες αυτές ο συγγραφέας Κυριάκης Κισκηρέας καλεί τον αναγνώστη σ’ ένα ταξίδι ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν. Με ανάλαφρο, εύθυμο, πνευματώδη, αλλά και συγκινητικό τρόπο, που συχνά θυμίζει Παπαδιαμάντη, ο συγγραφέας αποτυπώνει στιγμές και γεγονότα. Αυτά, άλλοτε είναι συνταρακτικά και άλλοτε πιο απλά, όμως πάντοτε αποκαλυπτικά της ανθρώπινης ψυχής.
Ήδη εδώ
Το ανατρεπτικό μήνυμα του Παύλου
Στην Β΄ προς Κορινθίους (5:17), ο Παύλος λέει ότι όποιος έχει δεσμευτεί, δια του βαπτίσματος, στον Ιησού Χριστό, εντάσσεται ή συμμετέχει στην «καινή κτίση». Όλα αρχίζουν ξανά, επειδή ο πραγματικός κόσμος (που διακρίνεται από τον φαντασιώδη κόσμο του φόβου, του εγωισμού, της απληστίας, και της μωρίας μας) είναι ένας κόσμος όπου όλα συνάπτονται μεταξύ τους λόγω της αγάπης του Χριστού. Ζούμε σ’ αυτήν την καινή κτίση, σ’ αυτό το ριζικά νέο σύμπαν: στη νέα πόλη, με το νέο της «πολίτευμα», όπου κανείς δεν είναι δούλος ή πάροικος, στερημένος την αξιοπρέπειά του. Zούμε στο εδώ και τώρα, αλλά ταυτόχρονα, σ’ ένα μέλλον που είναι ήδη παρόν. Ζούμε στο «σημείο» όπου το παρόν εφάπτεται στο μέλλον.
Καθώς αρχίζουμε να ωριμάζουμε ως Χριστιανοί, ανατέλλει μια επίγνωση ότι η ελπίδα μας εν Χριστώ δεν αφορά απλώς σε κάποιο μελλοντικό γεγονός. Αφορά ένα μέλλον που έχει ήδη ξεκινήσει, και το οποίο φανερώνεται στη σχέση μας με τον άλλο, με τον Ιησού Χριστό, και με Εκείνον που ο Ιησούς καλεί «Αββά, Πατέρα μου». Είναι η ζωή του Τριαδικού Θεού, που ανοίγεται μπροστά μας και που γίνεται δική μας ζωή – στην παρούσα στιγμή, ναι· αλλά με έναν τρόπο που μας βεβαιώνει ότι θα συνεχίσει να αναπτύσσεται σε βάθη για τα οποία αδυνατούμε να βρούμε λέξεις ή εικόνες, στην απεραντοσύνη του «πλούτου καί σοφίας καί γνώσεως Θεοῦ» (Ρωμ. 11:33).
Πρόλογος: π. Αντώνιος Πινακούλας
Ημερολόγιο 1973-1983
Πηγή της ψευδούς θρησκείας είναι η ανικανότητα να χαρείς, ή μάλλον η άρνηση της χαράς, ενώ η χαρά είναι απόλυτα ουσιώδης επειδή, δίχως αμφιβολία, αποτελεί καρπό της παρουσίας του Θεού. Δεν μπορεί κάποιος να γνωρίζει ότι υπάρχει Θεός και να μη χαίρεται. Μόνο σε σχέση με τη χαρά, ο φόβος του Θεού και η ταπείνωση είναι σωστά, γνήσια και καρποφόρα. Έξω από τη χαρά, όλα γίνονται δαιμονικά, μια βαθύτερη διαστροφή κάθε θρησκευτικής εμπειρίας. Μια θρησκεία φόβου. Θρησκεία της ψευτοταπείνωσης. Θρησκεία της ενοχής: τα πάντα είναι πειρασμοί και παγίδες -όντως πολύ δυνατοί, όχι μόνο στον κόσμο, αλλά και μέσα στην Εκκλησία. Οι “θρησκευόμενοι” άνθρωποι, κατά κάποιο τρόπο, βλέπουν τη χαρά με υποψία.
Σκέφτομαι πως ο Θεός θα συγχωρήσει τα πάντα εκτός από την έλλειψη χαράς. Το ότι ξεχνάμε πώς ο Θεός δημιούργησε και έσωσε τον κόσμο. Η χαρά δεν είναι ένα από τα “συστατικά” του Χριστιανισμού, είναι όμως ο τόνος του Χριστιανισμού που διαπερνά τα πάντα – πίστη και όραμα. Όπου δεν υπάρχει χαρά, ο Χριστιανισμός γίνεται φόβος και συνεπώς βασανιστήριο. Γνωρίζουμε σχετικά με την κατάσταση πτώσεως όπου βρίσκεται ο κόσμος μας, μόνο επειδή γνωρίζουμε την υπέροχη δημιουργία του και τη σωτηρία του από τον Χριστό. Η γνώση του πεπτωκότος κόσμου δεν μπορεί να σκοτώνει τη χαρά, η οποία πάντοτε εκρέει σ’ αυτόν τον κόσμο, συνεχώς ως μία “χαρμολύπη”.
Μετάφραση: Ιωσήφ Ροηλίδης
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 576
Νέα Έκδοση: 10/2018
Ησυχίας καρποί
Η δυναμική της καρποφορίας αναπτύσσεται στην ησυχία. Αυτό ισχύει στο επίπεδο της φυσικής, όπως και της πνευματικής ζωής. Η πνευματική ησυχία δεν είναι αργία ή ακινησία. Συνδέεται με την εσωτερική ενεργοποίηση του ανθρώπου και κορυφώνεται στην νήψη, την άκρως δυναμική κατάσταση, κατά την οποία ο άνθρωπος ελέγχει πλήρως τις κινήσεις του εσωτερικού του κόσμου.
Εξώφυλλο-Διόρθωση δοκιμιών: Καίτη Μαντζαρίδου
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 174
Α΄ Έκδοση: 11/2016