Στήριξε με όταν λυγίζω!
Ο πιστός μπροστά στις θλίψεις
Ρωτούν σύζυγοι που αναπαύτηκε ο σύζυγος τους με πρόωρο θάνατο, παιδιά που έχασαν τους γονείς τους και έμειναν ορφανά, γονείς που έχασαν κάποιο παιδί του στο άνθος της ηλικίας του, νέοι που αρρώστησαν πριν ανοίξουν τα φτερά τους να πετάξουν ψηλά, και άλλοι πολλοί χριστιανοί που δοκιμάζονται με διάφορους τρόπους: Γιατί επιτρέπει ο Θεός να αντιμετωπίζουμε θλίψεις;…
Σ΄ αυτό το μικρό βιβλίο εξηγούμε αναλυτικά και με λόγια απλά γιατί οι θλίψεις είναι κοινός κλήρος όλων των ανθρώπων, γιατί τις επιτρέπει ο Θεός και πώς μπορούμε να μη λυγίζουμε, αλλά να τις αντιμετωπίζουμε μαζί Του νικηφόρα.
Στον Θεό να με πας
Κυριακάτικες κατηχητικές συνάξεις στα ευαγγελικά αναγνώσματα
Είναι μεγάλη πρόκληση να απευθύνεσαι σε μια ζωντανή και ενεργό σύναξη νέων ανθρώπων, που αμφισβητούν και πολλές φορές απορρίπτουν όσα για σένα είναι δεδομένα. Το βιβλίο αυτό είναι το απόσταγμα έξι χρόνων κυριακάτικων συνάξεων με νέους αλλά και μεγαλύτερους αδελφούς στο Ενοριακό Στέκι του Ναού της Ζωοδόχου Πηγής Χατζηκυριακείου Πειραιώς. Τα κείμενά του είναι γραμμένα με σύγχρονο τρόπο, ώστε να είναι κατανοητά και από εκείνους που δεν έχουν ιδιαίτερη σχέση με την εκκλησιαστική ζωή, διψούν όμως να την γνωρίσουν. Ταυτόχρονα περιέχονται αγιογραφικές και πατερικές προεκτάσεις για όσους θέλουν να μη μείνουν σε μία επιφανειακή προσέγγιση, αλλά επιθυμούν να εμβαθύνουν στον ερμηνευτικό πλούτο της ορθόδοξης παράδοσής μας. Σημαντική προσθήκη είναι διάφορες ιστορίες, παραδείγματα, βίοι αγίων, θαυμαστά περιστατικά και ερανίσματα από την σοφία των Πατέρων και των Γερόντων. Ευχόμαστε τα κείμενα αυτά να γίνουν αφορμή για προβληματισμό και, γιατί όχι, για ένα καινούργιο, ενοριακό στέκι…
Αν πάμε σε ένα άγνωστο μέρος, ψάχνουμε να ρωτήσουμε έναν ντόπιο να μας κατευθύνει στον προορισμό μας. Να μας πει ότι «θα πάρεις αυτόν τον δρόμο και θα πας από αυτό» ή «από εκείνο το σημείο». Αυτό, λοιπόν πρωτίστως ζητάμε από τους αγίους, από τους Γέροντες, από όσους γνωρίζουν το δρομολόγιο του Θεού. Όπως το λέει και το τραγούδι: «Μη με πας απ’ το σπίτι! Ακούς; Στον Θεό να με πας!»
Κάθε φορά που απομακρυνόμαστε από την αγάπη του Θεού, ας μελετούμε την παραβολή του ασώτου. Τότε είναι που μας αγαπά περισσότερο, διότι γνωρίζει καλά πόσο περισσότερο ανάγκη Τον έχουμε, καθώς βρισκόμαστε σε «χώραν μακράν», πληγωμένοι από τα βέλη της αμαρτίας.