Ο ιεραπόστολος, λόγιος ασκητής και πνευματικός, Γέροντας Ευσέβιος Βίττης.

“Ω Κύριε Ιησού μου, πράε και ταπεινέ τη καρδία,
Σε παρακαλώ και Σε ικετεύω με όλη μου την καρδιά:
Από την επιθυμία να με εκτιμούν, ελευθέρωσέ με.
Από την επιθυμία να με αγαπούν, ελευθέρωσε με…”

Έχοντας πλήρη επίγνωση ότι ο μοναδικός Γέροντας Ευσέβιος ήταν ένας πολύεδρος αδάμαντας της αρετής, τον οποίο από όποια οπτική γωνία και αν τον κοίταζες αισθανόσουν θάμβος, τόλμησα να τον δω με τα μάτια της ψυχής μου και η ακτινοβολία του με θάμπωσε. Στην ιερή μνήμη του, έτσι θαμπωμένος, τόλμησα ο ανάξιος να καταθέσω αυτές τις σκέψεις νομίζοντας αφελώς ότι κάτι προσφέρω. Το έκανα, για να εξωτερικεύσω την ανάγκη μου να προσφέρω από το άντλημα της καρδιάς μου «ευσεβείας νάματα». Το έκανα ενθυμούμενος τις προσωπικές πνευματικές στιγμές μαζί του, διαβάζοντας τις επιστολές που μου έστελνε και συζητώντας με στενά πνευματικά του παιδιά, όπως τον γιατρό μας Η.Π. Ο Γέροντας δεν έχει ανάγκη προβολής ως ουρανοπολίτης, ούτε ήθελε προβολές και παρουσίες στην επίγεια ζωή του. Ζούσε στην αφάνεια και τον γέμιζε η πανταχού παρουσία του Κυρίου μας, το κάλλος της μορφής του οποίου τώρα απολαμβάνει με τα ίδια του τα μάτια. Εμείς, όμως, οι ζώντες, «οι περιλειπόμενοι», έχουμε ανάγκη να δροσισθούμε με νάματα σωτηρίας. Το άντλημά μου, δυστυχώς, είναι μικρό. Ίσως, όμως, δροσίσει κάποιες διψασμένες καρδιές, οδηγώντας τες στην πηγή της ζωής, τον Χριστό μας, που τόσο ο Γέροντας Ευσέβιος αγάπησε. Έτσι, δροσισμένες στο καύμα του σύγχρονου κόσμου, του κόσμου του αιώνος τούτου, του απατεώνος, ας ανάψουν ένα κερί στην μνήμη του και ας τον επικαλεσθοῦν στα προβλήματά τους ως «Πατερούλη του ουρανού».

Είπε ο π. Ευσέβιος: «Η αγάπη είναι η ζωή της καρδιάς μου. Ευχαριστώ τον Θεό, που μου έδωσε τις διάφορες ασθένειες να πονώ, για να καταλαβαίνω καλύτερα τους ανθρώπους που πονούν και υποφέρουν.»

Η πνευματική ζωή είναι μία πορεία, ένας δρόμος. Είναι ο ένθεος τρόπος της ζωής. Στοιχείο απαραίτητο της πνευματικής ζωής είναι ο διαρκής πνευματικός αγώνας «προς τας αρχάς, προς τας εξουσίας, προς τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, προς τα πνευματικάς πονηρίας» (Εφ. Στ’, 12). Είναι αγώνας κατά του παλαιού εαυτού μας, εναντίον των παθών και αδυναμιών μας, εναντίον του «ενοικούντος εν ημίν παλαιού ανθρώπου». Σκοπός της πνευματικής ζωής είναι η κατάκτηση του Ιησού, η παρουσία του Χριστού στην καρδιά μας. Δεν νοείται πορεία πνευματικής εν Χριστώ ζωής χωρίς τη γλυκειά συνοδοιπορία του Ιησού.
Έχει όμως ανάγκη η εν Χριστώ πνευματική ζωή συνεχούς αναρριπίσεως του ιερού ζήλου. Υπάρχουν δυσκολίες, υπάρχουν εμπόδια, υπάρχουν και αντιθέσεις. Πρέπει ο πνευματικός άνθρωπος να τα αντιμετωπίσει υπερνικώντας τα. Προς τούτο είναι απαραίτητη ανάγκη η συνεχής πνευματική τροφοδοσία, προσευχή έντονη και θερμή, μελέτη και εντρύφηση στο λόγο του Θεού. Η προσευχή και η μελέτη του λόγου του Θεού ενδυναμώνουν και ενισχύουν τον αγωνιζόμενο πιστό, του φωτίζουν τον δρόμο και τον βοηθούν ώστε να εξέλθει νικητής.
Ένα μικρό και πενιχρό βοήθημα για τον πνευματικό αγώνα της ζωής είναι και οι πτωχές γραμμές του βιβλίου τούτου. Ένα μικρό συνδαύλισμα στην προσπάθεια υπερνικήσεως των εμποδίων και κατακτήσεως του Ιησού στην καρδιά. Είναι γραμμένο με απλότητα, με πολλή αγάπη. Έχει δε ένα και μοναδικό σκοπό, την ψυχική τόνωση του πνευματικού αγωνιζόμενου πιστού. […]

Ασκητικές ιστορίες… παντού καιρού

Μία εικόνα παρμένη από την Αγία Γραφή δίνει το στίγμα των κειμένων του ανά χείρας βιβλίου: το εντυπωσιακό ελάφι, το οποίο ψάχνει εναγωνίως να βρει την πηγή του νερού που θα ξεδιψάσει το καύμα που συχνά νιώθει… Οι πρωταγωνιστές των ιστοριών, πραγματικοί ως επί το πλείστον, καθώς περιγράφονται είτε στο “Λειμωνάριον” του Ιωάννου Μόσχου είτε σε βίους των αγίων μας, έχουν αυτό ακριβώς το χαρακτηριστικό: αναζητούν να ξεδιψάσουν από τη μόνη πηγή που πραγματικά ξεδιψάει τον άνθρωπο και που είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός… Νομίζουμε ότι στα “ελάφια” αυτά της ερήμου, αλλά και της κοινωνικής ζωής, μπορούμε να βρούμε τον τρόπο και τον δικό μας – να αναζητούμε πάντοτε τον Χριστό και την αίσθηση της παρουσίας Του στην ύπαρξή μας…