Καλοκαιρινή
Περιέχει τους ωραιότερους βίους Αγίων του καλοκαιριού από την 1η Μαρτίου μέχρι τέλος Αυγούστου.
Μεταφρασθέντες εις την κοινήν ημετέραν διάλεκτον παρά Αγαπίου Μοναχού του Κρητός.
Με απόδοσι στην νεοελληνική υπό Βενεδίκτου Ιερομονάχου Αγιορείτου.
Καλύτερα ένα χρόνο νωρίτερα παρά πέντε λεπτά αργότερα
Σεξουαλική Διαπαιδαγώγηση: Υπάρχει τρόπος…
Οι γονείς ίσως διστάζουμε να αναλάβουμε τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας….
Καλύτερα να το έκανε κάποιος «ειδικός»…
Όμως τι θα διδαχθούν τα παιδιά μας από τον «ειδικό»; Θα ωφεληθούν ή μήπως μπερδευτούν;
Θέλουμε την καλύτερη αγωγή για εκείνα και στο θέμα της σεξουαλικής τους αγωγής. Να γίνει με σύγχρονο τρόπο και να κρατά συγχρόνως τις ορθόδοξες χριστιανικές μας αξίες.
Έναν τέτοιο τρόπο θέλουμε να δείξουμε στους γονείς μέσα από αυτό το κείμενο.
Είναι βέβαια μια αρχική προσέγγιση.
Εσείς, μέσα από τη μεγάλη σας αγάπη, είμαστε σίγουροι πως θα αναλάβετε και θα δώσετε στα παιδιά σας το καλύτερο, θέλοντας να τα δείτε αληθινά ευτυχισμένα.
Η ομάδα του «Μαμά Μπαμπάς και Παιδιά»
Καλώς σε βρήκα, Σμύρνη… 1922-2022
Για να δείς το σπίτι σου καλύτερα, πρέπει να βγείς έξω από αυτό. Έτσι θα το δείς σε πλήρη τελειότητα. Για να δούμε καλύτερα τη Μικρά, μα μεγάλη όντως Ασία, αναγκαστήκαμε κάποτε να βγούμε από τα χώματά της, διότι ήταν τόσο μεγάλη, που δεν μπορούσε το μάτι και η ψυχή μας να τη θωρήσει και να τη μεταλάβει σε όλο της το μεγαλείο. Όταν χάνεις κάτι και στέκεσαι από μακριά, το εκτιμάς και το τιμάς πιο άξια. Φύγαμε απ’ τη Σμύρνη, και έτσι τη σώσαμε πραγματικά μέσα στην καρδιά και στα όνειρά μας ως ιδανικό αγέραστο, σαν την Ιθάκη του Οδυσσέα…
Κανών Παρακλητικός εις την Παναγίαν την απαλύνουσαν τας σκληράς καρδίας
Κανών Παρακλητικός εις την Παναγίαν την απαλύνουσαν τας σκληράς καρδίας ή Παναγία με τα επτά σπαθιά.
Β΄ Έκδοσις
Κανών Παρακλητικός εις τον Άγιον Πορφύριον τον Καυσοκαλυβίτην
Κανών Παρακλητικός εις τον Άγιον Πορφύριον τον Καυσοκαλυβίτην
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 40
Α΄ Έκδοση: 03/2017
Κανών Παρακλητικός εις τον Αρχάγγελον Μιχαήλ
Κανών Παρακλητικός εις τον Αρχάγγελον Μιχαήλ.
Η σύναξίς του τελείται στις 8 Νοεμβρίου.
Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ είναι ο Αρχιστράτηγος των άνω δυνάμεων, των ασωμάτων και άυλων Πνευμάτων, των Αρχαγγέλων και Αγγέλων. Το όνομα Μιχαήλ εις την ελληνικήν γλώσσαν σημαίνει “ποιος είναι ως ο Θεός;”.
Κανών Παρακλητικός και Χαιρετισμοί εις τον Όσιον Ιάκωβον τον εν Ευβοία
Ο παρακλητικός κανών του Οσίου Ιακώβου του εν Ευβοία, μαζί με τους Χαιρετισμούς εις εκείνον.
Στο βιβλίο περιέχεται και σύντομος βίος.
Β΄ Έκδοση (επαυξημένη) 11/2019
Καπετάν Κώττας
Σήμερα που τόσα γίνονται και ακούγονται στα Βαλκάνια, έχουμε χρέος να φωνάξουμε σ” ολόκληρο τον κόσμο την ελληνικότητα της Μακεδονίας. Να μάθουν όλοι, και προπαντός οι νέοι, πώς πολέμησαν τα παιδιά της για τη λευτεριά του τόπου τους, πώς τα έβγαλαν πέρα με δυο εχθρούς δυνατούς, και μ” άλλους χίλιους: το κρύο, την πείνα, τη φτώχεια, τον κατατρεγμό, το ξύλο, τους σκοτωμούς. Η συγγραφέας, με τρόπο μοναδικό, τραγουδάει το Μακεδονικό Αγώνα και το δέντρο της Λευτεριάς που άνθισε με μύριες θυσίες, αλλά άνθισε.
Εικονογράφηση: Διατσέντα Παρίση
Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών
Καποδίστριας – Ο κυβερνήτης της καρδιάς μου
Η ζωή γνωρίζει τρόπους να τυλίγει και να ξεδιπλώνει όποτε εκείνη αποφασίζει τα κουβάρια της ιστορίας. Μια τέτοια πραγματική ιστορία αποκαλύπτεται μέσα από τη μυθοπλασία για έναν από τους μεγαλύτερους ηγέτες, που σημάδεψαν για πάντα την πορεία του ελληνικού έθνους, του πρώτου κυβερνήτη της Ελλάδας, του Ιωάννη Καποδίστρια. Ενός κυβερνήτη με οικουμενική προσωπικότητα, που αφιέρωσε τη ζωή του σε έναν σκοπό: να δώσει στους Έλληνες μια χώρα αντάξια του Αγώνα τους. Πώς μια επιστολή στη Γενεύη μας οδηγεί στο μακρινό παρελθόν; Και πώς ένα έφηβο αγόρι συνδέεται με τη διαδρομή του Καποδίστρια προς τον σπουδαίο σκοπό του; Ας συνοδεύσουμε τα βήματά τους σε μια ιστορία που μας ακολουθεί ακόμη και σήμερα σαν τη σκιά…
Κάποτε στην Μακεδονία
Στο βιβλίο αυτό η γιαγιά Μυρσίνη περιγράφει μια συναρπαστική ιστορία από τον Μακεδονικό αγώνα. Αφανείς ήρωες, κορίτσια και αγόρια που ζούσαν στα βουνά της μακεδονίας, δεν διστάζουν να γίνουν ακόμα και θυσία για το ιδανικό της λευτεριάς. Η πλοκή της ιστορίας ξετυλίγεται ανάμεσα στο χθες και το σήμερα. Μέσα από εκείνους τους αγώνες τους, μαθαίνουν τα σημερινά παιδιά για ένα παρελθόν που είναι ακόμα ζωντανό. Κειμήλια και ιστορικές μνήμες ζωντανεύουν μπρος στα μάτια τους και συγκινούνται με την παλληκαριά αυτών των δικών τους ανθρώπων. Όμως η ιστορία δεν είναι παραμύθι… Είναι διδαχή και χρέος όλων, και ιδιαίτερα των νέων μας, οι οποίοι πρέπει να διαφυλάξουν στο μέλλον αυτή την κληρονομιά μας.
Εικονογράφηση: Αγγελική Δελεχά
Καρδιά… Ο δρόμος που ξέχασες
Μικρές ιστορίες για την αγάπη πού ξεχάσαμε!
«…Μέσα στον άνθρωπο, πέρα από τα λάθη, τις αστοχίες και αμαρτίες του, υπάρχει ένας χώρος, μία πνευματική γη, που παραμένει απολύτως αθώα και καθαρή. Αυτή είναι η «καρδιά» του ανθρώπου, το κέντρο της υπάρξεώς μας!
Τα κείμενα του Ηλία Λιαμή σε απίστευτα ρέοντα χαριτωμένο λόγο, εαρινό και αναστάσιμο, δίχως τα βαρίδια του ευσεβισμού και τη θανατηφόρα σπορά των ενοχών, μας εισάγουν στην αγάπη και τον έρωτα του Χριστού.
Ευχαριστούμε τον Ηλία Λιαμή για αυτό το νέο του πόνημα, για αυτές τις εξομολογήσεις που δεν δίστασε να μοιραστεί μαζί μας. Ευχή, να ανακαλύψουμε μέσα από αυτά τα κείμενα τον τρόπο να μιλάμε στην καρδιά μας δίχως τη λογοκρισία του νου.
Καλή ανάγνωση!»
(Από τον Πρόλογο του π. Χαράλαμπου Παπαδόπουλου-Λίβυου)
Καρδιακή προσευχή
Η προσευχή δεν είναι μια περίτεχνη τεχνική, η προσευχή δεν είναι μια συνταγή. Η εγκάρδια προσευχή είναι η κατάσταση εκείνου που βρίσκεται μπροστά στον Θεό. Ο Θεός είναι παρών παντού, αλλά εμείς δεν είμαστε πάντα παρόντες μπροστά στον Θεό. Χρειαζόμαστε μια ζωντανή παράδοση, έναν πνευματικό Πατέρα, έναν δρόμο να ακολουθήσουμε για να ενσαρκώσουμε την πραγματικότητα της προσευχής.
Προσεγγίζουμε με άκρα ταπείνωση τον τρόπο της εγκάρδιας προσευχής. Ο δρόμος που ανακαλύπτουμε περιλαμβάνει πολλά σκαλοπάτια που ανεβαίνουμε ανάλογα με τη δέσμευσή μας, τις δυνατότητές μας. Η προσευχή δεν μαθαίνεται, απλώς βιώνεται. Eίναι ένα άνοιγμα, ένας τρόπος βίωσης και πρόσληψης της ομορφιάς. Είναι καρπός της πίστης μας, του απεριόριστου ανοίγματος της καρδιάς μας στον Θεό. Η προσευχή είναι μια σταγόνα ζωντανού φωτός που γονιμοποιεί όλες μας τις αισθήσεις και μεταμορφώνει όλη μας την ύπαρξη. Είναι δώρο Θεού…
Καρδιακός Λόγος περί Μοναχισμού και Ιερωσύνης
Το βιβλίο του Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Λεμεσού κ. Αθανασίου “Καρδιακός Λόγος” περιέχει δεκαέξι ομιλίες του που έγιναν κατά καιρούς σε συνέδρια και σε εκδηλώσεις όπου είχε προσκληθεί και είχαν ως θέμα τον μοναχισμό και την ιερωσύνη. Ο λόγος του είναι Πατερικός, εμπειρικός και διακριτικός που μπορεί να φωτίσει τον σύγχρονο άνθρωπο, ο οποίος βιώνει άγχος, ανασφάλεια, σύγχυση, αποπροσανατολισμό από τον πραγματικό και ουσιαστικό σκοπό του, που είναι ο προσωπικός αγιασμός του, η σωτηρία, η θέωση. Έχει ιδιαίτερα ο Πανιερώτατος το χάρισμα του λόγου. Ο ίδιος αποτελεί μία αστείρευτη πηγή λόγου. Μπορεί να ομιλεί για το ίδιο θέμα πολλές φορές και να μην επαναλαμβάνει ποτέ τα ίδια. Πάντοτε έχει να προσφέρει στον ακροατή κάτι νέο. Τούτο συμβαίνει, διότι ο λόγος του είναι καρδιακός. Και όταν γράφουμε καρδιακός, δεν εννοούμε ότι μιλά με καρδιά, με συναίσθημα, όπως λένε συνήθως. Αλλά ότι ο λόγος είναι έκφραση και διατύπωση, δημιούργημα της καρδίας που ενώνεται και κοινωνεί εμπειρικά με τον ενυπόστατο Θεό Λόγο. Ο λόγος αυτός έχει πνευματική δύναμη, είναι “ζων και ενεργής και τομώτερος υπέρ πάσαν μάχαιραν δίστομον και διϊκνούμενος άχρι μερισμού ψυχής τε και πνεύματος” (Εβρ. 4, 12) και είναι ικανός να θεραπεύσει και να αναγεννήσει την “κοπιώσαν και πεφορτισμένην καρδίαν” των ανθρώπων.
Ψυχωφελή Βατοπαιδινά 25
Κατηχήσεις Αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου του Ομολογητού
Οι επιστολές του Θεόδωρου Στουδίτη αποτελούν έργου μεγάλο και σπουδαίο που μας μεταφέρει νοερά στην εποχή εκείνη της αναδιοργανώσεως του Κοινοβιακού τρόπου της Μοναχικής Πολιτείας, τον οποίο εγκωμιάζει σε πολλές επιστολές. Οι αποδέκτες των επιστολών του Θεοδώρου ανήκαν σε όλα τα στρώματα της τότε βυζαντινής κοινωνίας και απευθύνονται από τον απλούστερο μέχρι τον πλέον ενάρετο μόναχο ή λαϊκό στέλεχος της Εκκλησίας.
Ο αριθμός των επιστολών που έγραψε συνολικά ο Θεόδωρος Στουδίτης ήταν πολύ μεγάλος και περιλαμβανόταν σε πέντε βιβλία. Σήμερα αναφέρει ο Π. Παπαευαγγέλου που σώζονται κάπου 550 επιστολές.
Στην παρούσα εργασία έγινε χρήση της εκδόσεως του Ιερομονάχου Ζαχαρίου, η οποία εξεδόθη το 1887 στην Ερμούπολη Σύρου, επειδή αυτή χρησιμοποιείται σε αρκετές Μόνες του Αγίου Όρους.
Οι Κατηχήσεις του αγίου Θεοδώρου Στουδιτου αποτελούν πηγή πολύτιμη για την ζωή και την οργάνωση του μοναχικού βίου κατά το δεύτερο μισό του 8ου και τις αρχές του 9ου αιώνα. Ο άγιος δεν παρέλειψε μέσα στο χώρο της μονής να ιδρύσει σχολείο για τους αγράμματους, καθώς και άλλα εργαστήρια, ώστε το Μοναστήρι έγινε μία κοινωνία πνευματικών ανθρώπων, μία αδελφότητα οδεούσα στην σωτηρία, κυψέλη, όπου “εκηροπλαστείτο” το νοητό μέλι της εν Θεώ εργασίας.
Κατόρθωμα η δημοκρατία όχι συνταγή
Ο τρόπος για να ξαναλειτουργήσει η πολιτική στην Ελλάδα υπάρχει, εμπειρικά βεβαιωμένος: Είναι η συνεπής επιστροφή στη μικρή αυτοδιαχειριζόμενη κοινότητα – το ένα από τα τρία «σημάδια» πού, αν ποτέ εμφανιστούν και τα τρία μαζί, θα ξέρουμε ότι ο Ελληνισμός νεκρανασταίνεται. Δεύτερο «σημάδι»: έξι χρόνια στο Δημοτικό σχολείο, τρία μόνο μαθήματα και τα τρία γλώσσες: αρχαία ελληνικά (κυρίως παιχνίδι ετυμολογίας), τα μαθηματικά ως γλώσσα, η μουσική ως γλώσσα. Τρίτο «σημάδι» νεκρανάστασης: απαγόρευση (η μόνη!) εμπορικής χρήσης των ΜΜΕ. Δεν είναι στόχοι που μπορούν να συνειδητοποιηθούν μέσα σε μια γενιά. Αλλά είναι οι μόνοι που μπορούν να διασώσουν ιστορικά υπαρκτό και ενεργό τον Ελληνισμό.
Μοιάζει νόμος φυσικός, ιδίωμα της φύσης του ανθρώπου: όσο λιγότερα ξέρει ο άνθρωπος τόσο περισσότερες βεβαιότητες να έχει. Ίσως είναι από τα συμπτώματα που ο Φρόυντ χαρακτήρισε «μεταστροφή της ενόρμησης στο αντίθετό της» (Verkehrung ins Gegenteil) — κάποιος ειδήμων θα μπορούσε να μας το φωτίσει. Πάντως, η ενορμητική δοκησισοφία στην ελλαδική κοινωνία μοιάζει να έχει διαστάσεις λοιμικής.
Η αμάθεια που ακκίζεται σαν γνώση, η ασχετοσύνη που αυτοβεβαιώνεται σαν προσωπική εμπειρία, η υπόνοια που εκφέρεται σαν πεποίθηση, η φήμη που λογαριάζεται σαν πληροφόρηση, είναι συμπτώματα πληθωρικά, τα συναντάει κανείς σε κάθε του βήμα. Όλοι, στη σημερινή Ελλάδα, τα ξέρουμε όλα —αυτή την εντύπωση δίνουμε. Συντηρούμε και κάποια έγνοια τεκμηρίωσης των λεγομένων μας, αλλά συνήθως προσχηματική, έως και γελοιώδη. Ξέρουμε τα «μυστικά» της οικονομίας και, κυρίως, το τί πρέπει να γίνει. Αναλύουμε τους χαρακτήρες των επαγγελματιών της πολιτικής και τους αξιολογούμε, ωσάν να τους έχουμε συναναστραφεί, σαν φιλαράκια.