Ολόκληρο το έργο του αγίου Αθανασίου έχει ένα μόνο στόχο: την προφύλαξη των ορθόδοξα σκεπτόμενων και την θεραπεία των επηρεασμένων από τον Διαφωτισμό Ορθοδόξων, αλλά ακόμη μη ταυτισθέντων μαζί του. Αυτό τον σκοπό υπηρετεί και η γλώσσα του, ως έσχατο μέσο ποιμαντικής διακονίας. Ο Βολταίρος στη συνείδηση του Παρίου -και όχι μόνον- είναι ένσαρκος κίνδυνος, που διακυβεύει την μόνη δυνατότητα σωτηρίας, μεταδίδοντας τον πνευματικό θάνατο. Αυτό είναι το ύφος του αγίου Αθανασίου! Αγωνιστές όπως αυτός, είναι αδύνατο να πεισθούν ότι με ήπιες και μελιστάλαχτες εκφράσεις είναι δυνατή η νουθέτηση τεχνιτών της βλασφημίας και συκοφαντίας, όπως ο Βολταίρος και οι οπαδοί του.
Επηρεασμένοι από τις αποδομητικές ενέργειες των Γάλλων επαναστατών τις καταλυτικές επεμβάσεις τους στη δυτική χριστιανική πραγματικότητα, θέλησαν και οι Έλληνες μιμητές τους, κινούμενοι σε πνεύμα καλής μίμησης και ιδεολογικής υποτέλειας, να μεταφέρουν και εφαρμόσουν τα συμβαίνοντα στη Γαλλία και στην δική τους Πατρίδα για την διαφωτιστική ευρωπαϊκή προσομοίωσή της. Το πρόβλημα δεν είναι, βέβαια, εδώ η έκδηλη απουσία κάθε σχέσης με τη “δική τους” ανατολική παράδοση, αλλά και η πλήρης άγνοιά της.
Σε εντελώς διαφορετικό όμως κλίμα ζούσε και εκινείτο ο χώρος της ησυχαστικής παράδοσης, στον οποίον άνηκε ο όσιος Αθανάσιος Πάριος. Έτσι εξηγείται η απαρέγκλιτη προσήλωσή του στην πατερικότητα, θεολογική και πρακτική, κάτι που συνέβαινε σε όλη την κολλυβαδική οικογένεια, τους αυθεντικότερους εκφραστές αυτής της παράδοσης, που συνιστά την πεμπτουσία της Χριστιανικής Ορθοδοξίας. Και αυτό ήταν εκείνο, που προκαλούσε τους φαινομενικά Ορθόδοξους ευρωπαϊστές, όπως ο Κοραής. Ο Άγιος φαίνεται να τιμά τον Κοραή για τις γνώσεις, την παιδεία του και την επίδοσή του στην συγγραφή. Είχε όμως διορατικότατα διαβλέψει, πού οδηγούσαν τα μηνύματα της Γαλλικής Επανάστασης και των διαφωτιστών. Δεν μπορούσε, λοιπόν, να σιγήσει σε δηλώσεις του Κοραή, που μάλιστα γίνονταν ευρύτερα γνωστές, διότι αλληλογράφοι του μεριμνούσαν φιλοτίμως για την κοινοποίηση των επιστολών του. Το ιδιαίτερα όμως προκλητικό ήταν, ότι ο Κοραής, μολονότι γιατρός, διακωμωδούσε στην κυριολεξία το θέμα της νηστείας, με έκδηλο σκοπό την δυσφήμισή της.

Προλεγόμενα: π. Γεώργιος Μεταλληνός

Εξώφυλλο: Μαλακό

Σελίδες: 230

Α΄ έκδοση: 01/2016

Αφηγηματική βιογραφία του Αγίου Αλεξίου του ανθρώπου του Θεού.

Ο νεαρός Αλέξιος ήταν κάτι διαφορετικό. Πατούσε κάθε μέρα το χώμα όπως όλοι, βάδιζε κανονικά εδώ στη Ρώμη ανάμεσα στους συνανθρώπους του, αλλά το πνεύμα του πετούσε σε άγνωστους κόσμους. Βυθιζόταν σε πέλαγα, όπου οι χοϊκοί δεν κατάφερναν να αισθανθούν, να ψηλαφίσουν.
Σύντομα θα εγκαταλείψει τη Ρώμη και θα περιπλανηθεί στη Λαοδικεία της Συρίας, όπου πένης και ανέστιος θ’αρχίσει τον πνευματικό του αγώνα.
Μετά δεκαεπτά χρόνια στερήσεων, νηστειών, κακουχιών και θλίψεων θα επιστρέψει στη Ρώμη και θα ζητήσει φιλοξενία στην αυλή του άρχοντα πατέρα του, άγνωστος χωρίς να δώσει ούτε καν σημάδι της ταυτότητάς του. Εκεί συνεχίζονται οι καθημερινές ταπεινώσεις και τα βάσανα.
Άλλα δεκαεπτά χρόνια θλίψεων πέρασαν και μια Κυριακή την ώρα της Θείας Λειτουργίας … σε στιγμή γονυκλισίας, παρουσία του Πατριάρχου, του Βασιλέως και όλων των αρχών της πολιτείας των Καισάρων, παράδοξη λαλιά αντήχησε πάνω από την κόγχη του ιερού Θυσιαστηρίου … η φωνή ερχόταν από ψηλά, δεν ήταν ανθρώπινη, συνηθισμένη. Πέσανε όλοι στα γόνατα, ακολούθησε ταραχή.
“Την προσεχή Παρασκευή παραλαμβάνει ο Αρχιστράτηγος τον Αλέξιο τον άνθρωπο του Θεού μετά λεγεώνας αγγέλων.”

Περιέχει Ασματική ακολουθία.