Έργον ποίησον ευαγγελιστού
Και το βιβλίο αυτό, όπως και τα προηγούμενα, περιέχει ομιλίες και περιλήψεις ομιλιών μου από αυτές, που κάνω στους διαφόρους ιερούς ναούς, όταν κατά Κυριακάς και Εορτάς λειτουργώ και κηρύττω. Ειδικά στο βιβλίο αυτό, περιέχονται μηνύματα από αποστολικές περικοπές Κυριακών, από Θεομητορικές εορτές και από μνήμες Αγίων. Αυτές οι περιλήψεις έχουν αναρτηθεί και στη φιλόξενη ιστοσελίδα Romfea.gr. Σκοπός μου είναι να βοηθήσω όσους μοχθούν για το κήρυγμα του θείου λόγου, κυρίως τους νεωτέρους. Μπορούν, παίρνοντας κάποιες σκέψεις από το βιβλίο αυτό και προσθέτοντας και τις δικές τους, να διαμορφώνουν το κήρυγμά τους.
Το κήρυγμα είναι μία μορφή, τολμώ να πω, κυοφορίας. Όπως ο Υιός και Λόγος του Θεού κυοφορήθηκε με την Χάρη του Αγίου Πνεύματος στη γαστέρα της Θεοτόκου και εγεννήθη ως Θεάνθρωπος, ώστε, εκτός των άλλων συνεπειών της Ενανθρωπήσεως, να γίνει προσιτός στον άνθρωπο, έτσι και ο θείος λόγος κυοφορείται εν προσευχή, με τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος, μέσα στην καρδιά και τη σκέψη του ιεροκήρυκος, για να προσφερθεί προσιτός και εύπεπτος στον άνθρωπο της εποχής μας. Μιάς εποχής με πολλή αμφισβήτηση, αλλά και πολλές προκλήσεις και δυνατότητες.
Η “μωρία” του Θεού και η “σοφία” του ανθρώπου
Διαδρομές μεταξύ Θεολογίας και πνεύματος της εποχής
Γιατί αυτοί διδάχθηκαν, και με το δίκιο τους, ότι η παρούσα ζωή δεν ήταν εκείνη που είχε χαρίσει από την αρχή ο Θεός στους ανθρώπους, αλλά διδάχθηκαν μυστικά πως ήταν άλλη, θεία και πάντοτε ίδια, και έκριναν ότι κυρίως εκείνη θα πρέπει να είχε ετοιμασθεί αρχικά γι’ αυτούς από τον Θεό που είναι αγαθός. Στρέφοντας προς αυτή τα μάτια της ψυχής δια της σοφίας κατά την χάρη του Πνεύματος, όσο ήταν δυνατόν να γίνει στους θνητούς ανθρώπους, και δεχόμενοι στην καρδιά τους τον θείο πόθο, πίστεψαν δικαιολογημένα ότι έπρεπε να εγκαταλείψουν αυτή την παρούσα ζωή, αν θέλουν να επιδοθούν αγνά στην άλλη, κατά τον σωστό τρόπο. Κι επειδή εγκατάλειψη της ζωής δεν γίνεται χωρίς θάνατο, σαν θάνατο της ζωής επινόησαν την αποβολή κάθε σαρκικής στοργής, από την οποία έγινε η είσοδος του θανάτου στην ζωή, ώστε επινοώντας τον θάνατο με τον θάνατο, να σταματήσουν να ζουν μέσω του θανάτου, πεθαίνοντας τον τίμιον θάνατο ενώπιον του Κυρίου, τον αληθινό θάνατο του θανάτου, αυτόν που μπορεί να φθείρει την φθορά και που παρέχει στους αξίους την είσοδό τους στην μακαρία ζωή και αφθαρσία. Γιατί το τέλος αυτής της παρούσας ζωής δεν είναι, νομίζω, δίκαιο ούτε να το ονομάζουμε θάνατο, αλλά απαλλαγή από τον θάνατο και χωρισμό από την φθορά, κι ελευθερία από την δουλεία, και λήξη της ταραχής, και κατασίγαση των πολέμων, και τελείωμα της σύγχυσης, και υποχώρηση του σκότους, και ανάπαυση από τους κόπους, και σιγή του ακατανόητου βουητού, και γαλήνεμα του αναβρασμού, και συγκάλυψη της ντροπής, και αποφυγή των παθών, και αφανισμό της αμαρτίας, και, για να το πω μ’ ένα λόγο, περιορισμό όλων των παθών. Οι άγιοι, κατορθώνοντας όλα αυτά με εθελούσια νέκρωση, έδειξαν πως είναι ξένοι και παρεπίδημοι στην παρούσα ζωή. (Μάξιμος Ομολογητής, Περί διαφόρων αποριών)
Πρόλογος: Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερωνύμου
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 304
Α΄ Έκδοση: 09/2017