Συχνά σου κάνουν την ερώτησι: Τι γράφεις τώρα; Και δεν μπορείς να απαντήσης γιατί δουλειά σου δεν είναι το γράψιμο αλλά το πλάσιμό σου από τα χέρια του Αόρατου.
Το γράψιμο είναι μια συνέπεια, όπως το αποτύπωμα που αφήνει ο γυμνοσάλιαγκας που σέρνεται στη γη.
Το γράψιμο ξεκινά με τον δισταγμό του μικρού παιδιού. Προχωρεί στην άνεσι της διατυπώσεως. Για να φτάση στη σιωπή που ερμηνεύει τα άρρητα.
Ο αγώνας είναι να πη ο άνθρωπος, όσο γίνεται, με πιο λίγα τα πολλά και στο τέλος να τα πη όλα με το τίποτε.
Κατορθώνεις τα δύσκολα, όταν δεν παίρνης εσύ την απόφασι για το ποιό δρόμο θα πάρη η δημιουργία και η ζωή σου αλλά Αυτός που είναι η ζωή σου.
Δεν ησυχάζης, για να μπορής να γράφης. Πιο πολύ κάποτε ησυχάζης γι’ αυτά που έγραψες, όπως ένα πουλί επωάζει τα αυγά που γέννησε, για να ελευθερωθή η ζωή που κρύβεται μέσα τους.
Το αληθινό γράψιμο έρχεται μόνο του, όπως πρασινίζει το χωράφι την άνοιξη και γλυκαίνει το σταφύλι το καλοκαίρι. Άφησέ τα όλα να κυλήσουν ελεύθερα μέσα στο κλίμα της ζωής.