Άγιοι Τόποι – Εκεί που ο ουρανός… χαμηλώνει
Ας πάμε Εκεί που ο Ουρανός χαμηλώνει. Εκεί που ο Ουρανός ενώνεται με τη Γη. Εκεί που η Σιωπή χτυπάει μέσα στην ψυχή, την ανακουφίζει και την γιατρεύει. Εκεί που κάτι σ΄ακουμπάει, εκεί που ο Ουρανός σ΄ αγγίζει και γίνεται η μεγάλη συνάντηση Θεού και ανθρώπου που είναι μυστική, προσωπική, αγαπητική, Χαριτόβρυτη. Εκεί που νιώθεις ότι θα Τον συναντήσεις. Εκεί που θα νιώσεις σίγουρα την Χάρη Του και αφήνεσαι. Εκεί, στο Κέντρο της Γης, κοντά στον Αιώνιο Μαγνήτη! Εκεί στον Πανάγιο Τόπο που όποιος τον επισκεφτεί ως ερευνητής, ως επισκέπτης, ως πιστός ή ως άπιστος θα αναφωνήσει ότι ο Τάφος Του πραγματικά είναι Ζ ω ν τ α ν ό ς !
Εξώφυλλο: Μαλακό πλαστικοποιημένο
Σελίδες: 88
Α΄ Έκδοση: 03/2017
Καλώς σε βρήκα, Σμύρνη… 1922-2022
Για να δείς το σπίτι σου καλύτερα, πρέπει να βγείς έξω από αυτό. Έτσι θα το δείς σε πλήρη τελειότητα. Για να δούμε καλύτερα τη Μικρά, μα μεγάλη όντως Ασία, αναγκαστήκαμε κάποτε να βγούμε από τα χώματά της, διότι ήταν τόσο μεγάλη, που δεν μπορούσε το μάτι και η ψυχή μας να τη θωρήσει και να τη μεταλάβει σε όλο της το μεγαλείο. Όταν χάνεις κάτι και στέκεσαι από μακριά, το εκτιμάς και το τιμάς πιο άξια. Φύγαμε απ’ τη Σμύρνη, και έτσι τη σώσαμε πραγματικά μέσα στην καρδιά και στα όνειρά μας ως ιδανικό αγέραστο, σαν την Ιθάκη του Οδυσσέα…
Οι δυό μας πήραμε την Πόλη
«Από το 1453, πόσα χρόνια είναι;».
Μετρούσε στα δάχτυλα αιώνες και τους έβγαλε πέντε κι ύστερα μέτρησε χρόνια και τα έβγαλε εβδομήντα.
«Πέντε αιώνες κι εβδομήντα χρόνια».
«Έπρεπε νωρίτερα».
«Ξεχαστήκαμε κι ήρθε από μόνη της».
Ήταν καθισμένοι μεταξύ τρούλου και μικρότερων τρούλων με τον μεγάλο τρούλο της Αγιά Σοφιάς να μοιάζει άπιαστος στην κορυφή του θόλου του…
Ένας Μεγάλος Πόλεμος θα φέρει την Κωνσταντινούπολη στην αγκαλιά του Ελληνισμού μετά από πεντέμισι αιώνες κι οι δυο τους θα πάρουνε την Πόλη αγαπημένοι σαν κλαδιά σε ένα τοπίο από
εκατομμύρια νεκρολούλουδα στον σολέα του κόσμου.
Δεν αγαπιέται ο πόλεμος.
Κανείς δεν αγαπάει τον πόλεμο.
Απ’ την αρχή του δίκαιου και αντιπολεμικού μυθιστορήματος προείχε η μόνη ωραιότητα στο δράμα του Μεγάλου Πολέμου ότι οι δυο τους θα πάρουνε την Πόλη.
Σε πήραμε πίσω γραία γυναίκα πορφυρή.
Σε χτενίσαμε με τείχη και Βόσπορο.
Σε χτενίσαμε με συντρίμμια από τείχη κι Ελλήσποντο.
Παίρνω τον πόνο σου μακριά
Ένα παράξενο και ανεξήγητο όνειρο έρχεται να ταράξει την καθημερινή ζωή της Αμάλθειας. Από πού έρχεται αυτό το όνειρο; Είναι ανάμνηση ενός πραγματικού γεγονότος ή εκδήλωση κάποιων ασυνείδητων καταπιεσμένων συναισθημάτων;
Από τα παιδικά της χρόνια, η ζωή της Αμάλθειας είναι γεμάτη από μια σειρά βίαιων συγκρούσεων αλλά και απογοητεύσεων. Η γνωριμία της όμως µε μια παρέα από ξεχωριστά παιδιά, που θα γίνουν η οικογένειά της, επουλώνει τις πληγές της και την κάνει να ελπίζει. Η αγάπη χτυπάει την πόρτα της.
Η ζωή την ανεβάζει στην κορυφή της επαγγελματικής καταξίωσης. Και από εκεί τη ρίχνει βαθιά σ’ έναν πόνο χωρίς παρηγοριά. Τι μπορεί να γιατρέψει αυτόν τον πόνο; Τι μπορεί να την κάνει να τακτοποιήσει τον ταραγμένο κόσμο της και να μπορέσει να αγαπήσει αληθινά; Υπάρχει ένα δυνατό παυσίπονο, ένα παυσί-λυπο που να κρατάει για πάντα; Και ποια είναι τελικά η αποκρυπτογράφηση του ονείρου που επιμένει να αναδύεται ξανά και ξανά από τα βάθη του αγνώστου παρελθόντος της;
Η ιστορία της Αμάλθειας και των φίλων της, γεμάτη από απροσδόκητες ανατροπές και αποκαλύψεις, είναι ένα ψυχολογικό ταξίδι μέσα στα στενά μονοπάτια των ανθρωπίνων σχέσεων. Ο λαβύρινθος είναι γνωστός: οικογένεια, φιλία, έρωτας, απόγνωση, θάνατος. Μέχρι πόσο μπορεί να κρατά κανείς ζωντανή την ελπίδα μέσα στο σκοτεινιασμένο πέλαγος της ζωής;