Ἡ αἰώνια ζωὴ δὲν ὑπάρχει ἀπὸ μόνη της, ἀλλὰ συνδέεται άμεσα μὲ τὸν Χριστό. Ὁ Χριστός εἶναι ἡ αἰώνια ζωή. Καὶ τὸ σῶμα τοῦ ἀναστημένου ἀνθρώπου θὰ εἶναι πνευματικό, μὲ τὴν ἔννοια όχι τοῦ ἄυλου, ἀλλὰ αὐτοῦ ποὺ ὑπάρχει ἐξαιτίας τῆς σχέσης του με τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Τὸ ἀνθρώπινο σώμα δεν είναι περιττό ἢ αὐτὸ ποὺ ἐμποδίζει τὴν ἐξέλιξη τῆς ψυχῆς, ὅπως ήθελε ἡ ἀρχαιοελληνικὴ ἀντίληψη.
Η αἴσθηση τῆς θνητότητας μὲ κάνει νὰ κατανοῶ ὅτι δὲν ἔχω τὸν ἀπόλυτο έλεγχο σὲ ὅλα, ἄρα μπορεῖ νὰ θελήσω να σχετιστώ μὲ τὸν Θεὸ καὶ τὸν συνάνθρωπο, μὲ κάνει επίσης νὰ αἰσθάνομαι ὅτι ἡ ζωὴ αὐτὴ ἔχει μοναδικὴ ἀξία καὶ ὡς τέτοια, μὲ ὅλα τὰ καλά της, καὶ ὡς προστάδιο της αιώνιας ζωής: ζωῆς ποὺ δὲν εἶναι ἁπλὰ ἀτέρμονη, ἀλλὰ κάτι πολύ ουσιωδέστερο. Θέλω νὰ πῶ ὅτι ἡ αἰωνιότητα δὲν εἶναι μία ἄνευ τέλους ὕπαρξη ὑπὸ ὄρους πλαδαρότητας καὶ πλήξης, ἀλλὰ ζωὴ μὲ ὅλη τὴ σημασία της λέξης, ζωὴ μὲ τὸν Χριστό.
Ὁ ἅγιος Νεκτάριος μᾶς ὑπενθυμίζει: ὁ ἄνθρωπος εἶναι θνητός, ἀλλὰ φέρει τὴν αἴσθηση τοῦ ἀπείρου μέσα του, ἐπειδὴ ἔχει ἀθάνατη ψυχή. (Ἀπὸ τὸ Ἐπίμετρο του Γ. Μπάρλα).

Κύριος σκοπός της δημοσιεύσεως της παρούσας μελέτης είναι αφενός μεν η διδασκαλία εκείνων που δεν σκέπτονται ορθά για τα ιερά μνημόσυνα, παραγνωρίζουν την σπουδαιότητά τους και δεν ακολουθούν τους κανόνες της Αγίας Εκκλησίας μας (…) αθετώντας την πίστη σε όσα είναι απολύτως σωτήρια· αφετέρου δε, η υποστήριξη των αληθειών και των ιερών παραδόσεων της Εκκλησίας, η εδραίωση των θρησκευτικών πεποιθήσεων των πιστών (…) και η προφύλαξή τους από οποιαδήποτε πλάνη υπεισέρχεται με νεοεισερχόμενες, εσφαλμένες αντιλήψεις, ώστε με επίγνωση και εμπιστοσύνη να φυλάσσουν τις αλήθειες της Εκκλησίας, και έτσι, θεμελιωμένοι γερά στην πίστη, να προχωρούν σταθερά στον δρόμο της σωτηρίας και (…) την βασιλεία του Θεού, που μας έχει ήδη επαγγελθεί και που ευχόμαστε όλοι να αξιωθούμε.
(Από τον Πρόλογο του αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως)

Απόδοση στην Νέα Ελληνική: Ευανθία Χατζή

Επιμέλεια απόδοσης: Δήμητρα Σταύρου