Διένυσε χιλιόμετρα με το παλιό του ποδήλατο μέσα σε βροχές και άνεμο, μέσα στο λιοπύρι και την υγρασία. Περνούσε από ρουμάνια και διάσελα, ανέβαινε ανηφοριές, διέσχιζε πεδιάδες και μεγάλες πολιτείες καταπονημένος και ακατάβλητος, να προειδοποιήσει, να κηρύξει μετάνοια. Με την προφητική του διόραση έβλεπε τη σκοτεινή νεφέλη να έρχεται απειλητική και έτρεχε να προλάβει, μήπως θα μπορούσε να αποτραπεί το κακό. Έβλεπε τις βόρειες ακτές να μαυρίζουν από τα εχθρικά πλοία, τους Τούρκους να προχωρούν ακάθεκτοι σκορπίζοντας όλεθρο και φρίκη… κι ακόμα μακρύτερα, τα πέτρινα χρόνια της προσφυγιάς, της ευμάρειας και της κρίσης, μέχρι την ώρα της απελευθέρωσης της Κύπρου, ως και την επανάκτηση της Πόλης. Αυτός, ο αφανής κοσμοκαλόγερος της Αυγασίδας, το θρηνητικό πτηνό του Θεού, ο ολιγογράμματος κι όμως διδάχος, μια αγιασμένη μορφή της Κύπρου.

«Ζήτησα από έναν γνήσιο άνθρωπο του Θεού,
που αξιώθηκε να φθάσει σε υψηλά μέτρα αρετής,
να προσευχηθεί για τον Χατζηφλουρέντζο, για να λάβει
“πληροφορία” εκ Θεού για την κατάστασή του.
Και μου στέλνει το εξής μήνυμα:“Έκαμα προσευχή.
Μα, είναι πολύ ψηλά στον ουρανό αυτός ο άνθρωπος!
Και όσο πιο γνωστόν τον κάνετε, τόσο πιο γρήγορα
θα αρχίσει να θαυματουργεί.
Να πείτε στους ανθρώπους σας
να τον επικαλούνται στις προσευχές τους”».
Μητροπολίτης Μόρφου κ. Νεόφυτος